Mma Ramotswe, theekoekjes en een heleboel apen

Yeah ben weer beter. Gelukkig. Vandaag even een iets ingekorte versie van mijn afgelopen dagen:
Gister voor het eerst echt Kathmandu in. Met de rickshaw voor Rs. 90 naar Swayanbonath gereden. De rickshawrijder wilde eigenlijk veel meer, maar ik wist dat het dichtbij was en dus beelf ik stuk bij voet en kreeg ik het ritje dus voor Rs. 90 ipv Rs. 400 (HaHaaah ja want ik word steeds beter in afdingen :D!!) Al gelijk toen in in dat karretje zat voelde ik me schuldig. De weg is vreselijk hobbelig en de straat is druk. Arme man! Als hij me afgedropt heeft vraag ik me af of god meteen straft, want het zag er niet uit als iets extreem touristisch. Maar als ik verder loop kom ik toch echt voor de opening. Ik had eerlijk gezegd geen idee wat dit Swaya-ding was, dus ik liet het me maar overvallen. Ik kom halverwege de trap (want ik was EVEN vergeten dat dit een berg ding was) erachter dat deze berg net zo goed Machu pichu kan zijn, want jezus wat is deze trap hoog! Wel mooi zijn de bomen, en het oude gesteente van de trap.
Ook een vergeten puntje, het is de apentempel, en geen apentempel zonder apen natuurlijk.
Dus met apen aan de ene zij, en bedelaars aan de andere, begin ik aan de stijle klim. Ow mijn conditie is vreselijk. Al na 15 treden druipt het zweet langs mn gezicht en ben ik compleet buiten adem. Mijnhijgende aadnag wordt getrokken door eeen mediterende handlezer, en ik waat het er maar eens op. Het is een aardige man die mijn hand lief vastpakt. Het eerste wat hij zegt: Aah.. you have a good heart, you are a good person. En vervolgens verteld hij mij heel gedetailleerd wat er in mijn verleden heeft plaatsgevonden, en wat er in de toekomst op mijn pad gaat komen. Wauw. Hoe weet hij dat?Korte samenvatting: hij wist dat ik 2 broers had, niet 3, en dat ik het niet zo heel leuk heb gehad op school. Daarbij verteld hij me dat ik een goede toekomst heb, met veel nieuwe banen, en het allermooiste: een huwelijk tussen de 21 en 25. WE zullen zien! Dusmisschien pap, mag je me al binnen 7 jaar naar het altaar lopen.. lijkt het je wat? haha
Owja, en ik krijg een strong child... we zullen zien!

Nouja, dus nog beduzeld van het feit dat hij me zoveel dingen kon vertellen die waar waren, loop ik de resterende 100000 traptreden omhoog. Bovenop de berg, staat een enorme gigantische stoepa. En wauw. wat een uitzicht. een panoramaview over Kathmandu. Jezus wat is Kathmandu groot!! Jammer is dat het begeven is van mensen en touristen, en dus mooiefotos niet echt te maken zijn. Ik loop een rondje om de stoepa (linksom! want zo hoort dat hier) tussen alle loslopende apen, winkeltjes en gebedsmolens. Het is mooi om te zien, maar ik ga snel weer naar beneden.

Ik heb het heet. Letterlijk heet. ik stoom.
Dus ''thuis'' lekker koud gedouched (wist niet dat ik dat lekker zou vinden) en toen een andere rickshaw naar Durban Square genomen. De rickshaw rijd weer voor onmogelijk gehouden wegen, en al snel sta ik op het immens drukke druban swuare. Veel lokale mensen hier, en veel ''winkeltjes. Metwinkeltjes bedoel ik de mogelijkheid tot kopen, en daarmee bedoel ik op straat ugelegde koopwaar, of gewoon het hele handeltje op een stokje. Durban Square moet je geweest zijn, ik kan het niet goed omschrijven. Mensen zijn zo inventief en simpel hier, je moet erbij zijn wil je het echt begrijpen. Ik heb zelf een stukje terug gelopen, maar toen ik de weg niet meer kon vinden hebn ik toch weer zon arme fietser in de arm genomen. Al hobbelent achterin constateer ik dat het leven hier, vooral in deze drukke straten, zich boven ons afspeelt. De mensen op straat zijn poppen van de maatschappij: z zetten hun gezcithen op, en met hun verkooppraatjes verdienen ze wat geld,om vervolgens op de 1e, 2e, of 3e4e5e etage met hun familie het echte leven voor te zetten. Het is maar een frixie van wat we zien.

Maar bestaat ons leven daar niet voor een groot deel uit? Een mooi gezicht naar buiten, en gevoelens/emoties/problemen en geschidenis achter gesloten deuren verstoppen om ze het liefst nooit aan iemand te laten zien?

De volgende dag heb ik weer niets kunnen doen. Er zijn nieuwe strikes in de stad, en grote plekken als tempels etc zijn niet toegankelijk vandaag, of in iedergeval, het is niet duidelijk of ik toegang krijg. Dus vermaak ik mezelf door achter de computer te zitten en gewoon de complete serie van Mma Ramotswe te kopen (JAAHAHAHAHA JAAAA mam k heb ze eindelijk ALLEMAAL!! alle 7, in de mooi gekleurde serieee!!!). En op zon dag plunder je de supermarkt ook maar even, want ik heb een busticket naar Pokhara gescoord, en vertrek morgen om half 7 al. Het is een rit van 8uur, dus met 3 bounty's ik denk een kilo theekoekjes, 2 liter water, wat vruchtensap en 1800 pagina's puur vermaak kom ik de rit wel door denk ik zo?

ziek ziek ziek

hmpf, het is niet echt leuk zo mn eerste stappen alleen. De tweede avond ben ik met wat amerikanen die ik in het vliegtuig ontmoet had wat gaan eten, en dan eet je uiteraard geen lokaal voedsel. Dus zijn we aan de pizza gegaan. Met rotte kaas. En dat heb ik gemerkt. Na de hele nacht boven de emmer gehangen te hebben, heb ik nu al 2 dagen koorts, zweetaanvallen en (misschien niet te geloven) absoluut geen honger in wat dan ook. Ik heb al 2 dagen niets gegeten, want alles wat erin gaat, vliegt er zo ook weer uit. Het is echt vreselijk kut. Ik zit op 5 hoog, en tegen de tijd dat ik beneden (of boven) ben, ben ik zo uitgeput dat ik niet verder kom dat het restaurantje voor de deur, waar ik het eten nu ook wel van ken. Ik vind het echt niet leuk. Maarja. Montazumies revenge is nooit te ontwijken, en hopelijk blijft het bij 1x, en kan ik straks voor de resterende maanden rustig alles eten wat ik wil.

Laten we dat hopen.

Aangezien ik dus echt niet verder dan een paar meter van mijn guesthousedeuren kom, heb ik tot nu toe nog steeds niets te melden. Owja, wel. De apotheek. Ik ben daar heengegaan voor wat tijgerbalsem voor mn spierpijn. Dus ik zit achterop een motor, die ondanks mijn misselijkheid overal doorheen kriskrost, om vervolgens op een kruispunt stopt en zegt dat we er zijn. De apotheek dus. Een klein hokje met allerlei medicijnen dwars door elkaar, linksomrechtsom, de hoesttabletten naast de morfine en de loperamide naast de exceem creme. Lekker zon systeem.

And Kathmandu is closed..

Nou, lekker eerste dagje is dit. Na een ontbijtje in het toen nog droge big belly restaurant te hebben verorberd, begon het langzaam te regenen, om de rest van de dag niet meer te stoppen. On top of that zijn er ook nog riots van restauranteigennaren tegen de politie, wat betekend dat in heel Kathmandu geen winkel open is. Godver. Dus dan slenter je maar een beetje rond over de natte straten, zonder paraplu, want die kan je niet kopen, te balen dat je nergens heen kan aangezien alles buiten is (behalve een paar vandaag gesloten musea's), en tikt de tijd langzamer dan voorheen.

pff. Ik verveel me dood. Ik ben ook benieuwd waar ik vanavond ga eten, want het restaurant bij het guesthouse is echt niet te filmen smerig (Het eten dan, het is in principe best hygienisch).

Kathmandu baby, Kathmandu

Alright ben er! Voor het eerst in mn uppie, en dat gaat me tot nu toe best goed af! Alhoewel de reis naar kathmandu van oorspronkelijk1,5 uur uiteindelijk 11 uur duurde met trage mannen bij de visa en verloren zakmessen. Kathmandu, en daarmee waarschijnlijk Nepal, is echt duzendmaal relaxter dan India. Ik kan niet zo goed defineren waarom. Er is hier meer leven. Meer lachen. Meer vrijheid dan in India. En meer groen in de stad. De straten zijn, voor zover mogelijk NOG chaotischer dan in India, en het feit dat er plotseling een gigantische boom voor je neus staat maakt het extra leuk.

Het zijn maar bijzondere landen in Azie. Op de vlucht van Leh naar Delhi mochten we door security redenen geen batterij in je camera ( en die redenen waren er omdat er bomaanslagen zijn geweest in Delhi, een paar dagen voordat wij daar waren), en nu in Kathmandu kan ik de straat haast neit op, want a) er zijn allemaal riots van de studenten tegen de politie en al zou ik wel de straat op kunnen dan b) zijn er geen winkeltjes open. Dus ik zit hier vast op de binnenplaats van het Puskar Hotel, waar ik een klein smerig hokje heb met enkel een twee- en een eenpersoonsbed bezit, en pasgeschilderde muren die me high maken alsof ik aan de joint heb gezeten.

Duss. Op het moment is er vrij weinig te melden.

Spaggedi Spaggedi!

Zit nu aan het einde van mijn reis met de tour. Wel lekker hoor, heb er nu wel zin in om alleen op pad te gaan! Ik heb een ticket van Delhi naar Kathmandu geregeld op de 23e. Dus hoef maar 1 nachtje in Delhi te blijven (gelukkig). De afgelopen 10 dagen zijn weer gevarieerd geweest (zoals verwacht.. ;)) De rit naar Kargil was weer anders dan anders. Het leek wel de Sahara op een stokje. Overal bruine bergen en kiezels en stof.. heel veel stof! Lamayuru was dichterbij dan we dachten, en ook daar kwamen we een bijzonder tafereel tegen. Werkende mensen op het land, die de kaf van het koren aan het scheiden waren, door alles in de lucht te gooien, en de wind het stof weg te laten waaien. Al fluitend deden ze dat zo van zonsopgang tot zonsondergang.. Gezellig tussen alle Yaks, Ezels, koeien en schapen. en vogels en muizen en weet ik wat allemaal nog meer.Verderop bij nog een thee-break (want die hebben we iederedag) stuitte we op een relief van de matreya boeddha. Echt gigantisch, op een enorm gigantisch stuk rots.

Kargil is een orthodox moslim dorpje. En dat was te merken. Overal hoofddoekjes, en van een vrouw werd verwacht dat je naar de grond keek als je aangekeken werd. Of iniedergeval, dat deed iedereen. MAF. ik vind het moeilijk om te zeggen, maar ik vind dit maar een onbegrijpelijk geloof. Ik heb op de bazaar (wat een busstation bleek te zijn) even naar huis gebeld:

er is een baby geboren: Maandag avond (volgens mij 8 september?): Jonathan! Zoontje van Mathilde en Paul, en broertje van Robin en Mark. Hardstikke gefeliciteerd! Echt een prachtig lief manneke :)

De moskee wekte ons om freaking kwart over 4 met zn getetter wat niet zo goed voor mn humeur was, aangezien we ook nog eens 12 uur in de auto door de bergen naar Padum moesten. Paul, Lenny, Marja en ik kwamen in de meest oude verragste auto van allemaal te zitten. De zon kwam langzaam aan achter de bergen vandaan terwijl we langs armoedige dorpjes/nederzttingen reden. Sommige kinderen rende met de auto mee en bijna ieder kindje riep Julley Julley! Ze wassen zich hier in de beekjes, wat er erg leuk uitziet vanuit de auto.
De bergen kwamen weer en de rivier banjerde overal tussen oor, en kleurt van metallicblauw naar glinsterend zilvergrijs. En overal gigantische keiern, sommige wel meedere meters hoog en breed Gigantisch. We klommen steeds hoger en de wollige grappige bergmarmotten vlogen ons om de oren.

we hadden moslimchauffeurs, en het is nu aan het einde van de ramadan. Je mag dan als de zon op is niets eten, of drinken, en zelfs niet je eigen speeksel inslikken. Onze chauffeur was volgens mij gewoon gedrogeerd. Hij viel namelijk gewoon in slaap, op de bergwegen. Paul moest hem een dreun verkopen om het wakker te maken en om niet naar beneden te rollen. Idioot. ja sorry hoor. Dus werd hij snel uit zijn functie verheven, en reed Astid (onze heldin!) als VROUW, in ZIJN auto.

vond ie niet zo leuk.

We zijn langs twee gletsjers gekomen, die echt prachtig mooi waren. Zo bijzonder! en groot! We hadden al zeker 11 uur in de auto gezeten toen het langzaamaan donker werd. We vroegen ons een beetje af waar het dorp was, en zonder dat we het door hadden waren we erineens. Padum. Hoofstad van Zanskar. Nou, het is een straat van 100 meter, en wat zeistraatjes, en dat is het.
In padum hebben we genoeg kloosters gezien om Kloosterklaar te zijn. Even voor mij geen kloosters meer. het Karsha klooster is wel iets om over te vertellen. Het is een groot klooster tegen de berg aan geplakt, waar een heleboel monnikken wonen en mediteren. Helaas waren ze nu naar een begrafenis, die ze begelieden. Zij doen dat 7 dagen lang, en zij prevelen dan allemaal mantra's als: Ga naa rhet licht, ga maar., zodat de geest van de overledene de goede weg naar een goede incarnatie vind. Mooi! Maar wel sneu dat we in het Karsha klooster dus zonder monnikken zitten. Ik ben helemaal naar de top gelopen, heb op het dak gestaan, en gekeken naar al het weidse. Dat kennen we in nederland niet, zoveel weidsheid!

Verandering in het programma was dat we naar een oude brug gingen. Je kon de brug bereiken door een aardig end naar beneden te klauteren (over wegglijdende stenen enzo..) De brug was iets anders dan onze sterke bruggen:
men neme:

o 3 staaldraden
o wat extreem groot kippengaas
o en wat riet

WHEEEH lekker voor de adrenaline!
Na 4 dagen padum zijn we weer terug naar Kargil gegaan. Dat was een grauwe dag met 2 lekker voorbanden. Racend door het mooie landschap al hobbelend achterin luisterend naar o.a Mark Knopfler, Bob Dylan en Paulo Nutini. Prima even zon dagje verslavende muziek in je oren..
Deze dagen rijden we iedere dag verder. Van Padum naar KArgil, van Kargil naar Lamayuru, van Lamayuru naar Da Hanu (tentenkamp!) , dan naar Alchi en dan naar Leh. In lamayuru hadden wen een mooi hostel, zonder badkamer, want die moest je delen met 8 andere kamers. Voor mijn raam was een binnenplaats waar allemaal kleine monnikjes mantra's aan het leren waren. Heb er even bij gezeten. Ik hoop stiekem toch dat zon leraarmonnik een verloren reincarnatie in mij ziet, en mij zou willen trainen. dat zou toch spannend zijn he!
Da Hanu is een restricted gebied, waar je ook maar 2 dorpjes mag bezoeken. Da, en Hanu. Hanu was een schattig dorpje, met prachtige lokale mensen en veel landwerk. Heb nog een knol uit de grond getrokken (blijkt rettich te zijn.. gaat er een belletje rinkelen?) en met zand tussen de tanden gekeken naar de lokale schoolkinderen. In Da was ons tentenkamp, wat erg luxe was met bedden en echt echt uitstekend eten. Not too spicey but tasty. Heerlijk!
Alchi is een touristisch dorpje met veel winkeltjes, maar dan zonder touristen. Het is erg primitief zonder telefoonlijn of internet. Het heeft wel het oudste klooster van deze vallei, grofweg zon 1000 jaar oud. Iets jonger dan Tabo in de spitivallei dus! Dat was echt het meest indrukwekkende klooster ooit. duizende kleine buddha'tjes met allemaal verschillende handhoudingen, op de muur, tot 3 hoog toe! Ik vind het zo bijzonder om erover na te denken dta er zon 1000 jaar geleden echte monnikken rondliepen op de vloer waar ik met mijn blote voeten stond, en dat ze met al hun gedult en liefde al die buddha'tjes op de muur hebben geschilderd. Echt, elk boeddhatje is hetzelfde, behalve de mondstanden en de handstanden. Het lijkt wel of het allemaal gekpieerd is, maar dat kan natuurlijk niet want a) daar hadden ze de mogelijkheid niet voor, en als ze dat wel hadden dan b) was het alsnog onmogelijk want is het TE gedetailleerd. savonds hebben we in het enige restaurant wat open was in Alchi gegeten (we hebben er ook gelunched), en de barman was dronken. Of iniedergeval. Hij had wezen drinken met wat vrienden en was nog niet helemaal nuchter. Maar hij had het goed in zn handen! Hardstikke vrolijk! Spaggedi Spaggedi was toch wel de topper, want hij kon spagetti niet uitspreken, dus zei hij dat maar. Owja, en of ik naar Goa kwam met kerstmis. Ja misschien wel? ' You wearing the same dress? (zodat ie me kan herkennen) ''Nee dat is te warm''.. ''Ow.. ''

''Hotpants then''?

Ik zit nu in Leh, en ben bezig wat fotos aan het uploaden. Morgen vliegen we naar Delhi, waar ik dan voor het eerst alleen zal zijn. Ik heb al een hostelletje voor 900 rupees (das ongeveer 15 euro) in de buurt van waar ik eerst ook al zat. Ik ga avondeten met Paul en Lenny, die nog een extra dag in Delhi blijven, voordat ze naar huis vliegen, en de volgende dag vlieg ik naar..

Kathmandu.

Dit is India. En iedereen blijft lachen.

Het valt niet bij te houden. Er gebeurd zo ontzettend veel, en het is niet in 2 zinnen te beschrijven..
Ik was gebleven bij Kaza. Vanuit Kaza zijn we weer vertrokken, naar Keylong dit keer. Stralende zon, maar binnen no time... sneeuw!! Bij de kunzumpass lichte sneeuw, en in de spitivallei, dikke dikke sneeuw. en KOUD! Er was een vrachtwagen die van de weg was geslipt die vlak voor onze neus kwam te staan. Ja, je zou zo maar even de afgrond in slippen. Niemand die je dan komt redden hoor.. :S We hebben hebben, toen de sneeuw weer voor de zon verdween, 3 regenbogen gezien, die zelfs de grond raakte.. nee ben niet op zoek gegaan naar de gouden pot met geld, die laat ik over aan de lokale mensen. Aangekomen in Keylong, was het ook echt retekoud. Buiten was het savonds om 7 uur tegen het vriespunt aan, en snachts -7 ofzo. Keylong is een aardig dorpje, met veel winkeltjes. Het mooiste was toch wel de slager. stel je voor: boven op een heuveltje, in een hokje van 1x1x2, die daar zo een beetje zn kippetjes en schapenkoppen zit te slachten. Dat wil je toch niet echt eten lijkt me?

De volgende dag (7 september) zijn we naar Sarchu gereden. Sarchu ligt wederom in de middle of nowhere, en is on top off all, een tentenkamp. Het was een mooie rit, ben alleen nu al die bergen wel een beetje zat. Ja dat kan, zelfs in India! Savonds werd er eten voor ons gekookt (eerlijk gezegd ben ik die rijst en die eeuwige dal (linzen met een waterig sausje zonder smaak) nu wel een beetje zat).. en toen maar snel naar bed, want het was al laat. en met laat bedoel ik hier om 8 uur, want dan ligt iedereen languit gestrekt al ver in dromenland. Ja, ocke, hier gaan we op TIJD naar bed.. en geen WOW tot 11 uur, want dan zit ik al in mn droomtijd;). Toen het eenmaal ochtend was (om 6 uur word je dan zon beetje wakker), kijk je uit je tentenraampje om te kijken of de zon schijnt. En dan zie je dat er 15 cm sneeuw ligt. HATSIKIDEE. zo doen ze dat dus hier. En koud dat het was.. koud.. We vertrokken na liters warme thee (want dat is het enige wat je warm kan maken) met onze jeeps op weg naar Tso Kar. De sneeuw verdween al snel, en binnen 10 min zaten we in een stralend zonnetje, maar het was nog wel koud. Ik heb me dit keer, om het niet weer zo koud te hebben als de dag ervoor, goed ingepakt: 2 paar sokken, mn spijkerbroek met daaroverheen papa's trekkingbroek. Thermoshirt met coll, grijs t-shirt, witte longsleeve, paarse shirt van mama, grijsblauw longsleeve shirt van de H&M, sjaaltje om mn nek, sjaalsje om mn hoofd, wintersport muts, geruit vestje met capuchon EN en windstopper. Owja en natuurlijk mn bergschoenen. HA! Zo hoort dat dus hier. Ik heb eindelijk het woord 'ontberingen' begrepen..

We reden wederom een prachtige toch door de bergen, maar ze waren veranderd. We hebben gelunched in Pang, waar ik de bergen eens goed kon bekijken. Ze zijn hier bruin, met zand en er hingen ijspegels aan de wegen. In pang had je ''hotels'' waar je kon eten en slapen. Het slaapgedeelte was een extra tent waa rje op de gond kon liggen. Geweldig!

Er waren een paar lokale vrouwtjes wol aan het weven. Jammer dat ze geld vroegen voor het maken van een foto. Ik moest nog het dubbele voor mn kitkat betalen ook! Het sneeuw nog een beetje, maar met het zonnetje is het best te doen. On the way ben ik in slaap gevallen, want al dat gehobbel is net alsof je gewiegd wordt.. En ja, als je dan wakker word en je hebt niet opgelet, zit je ineens in een zandstorm. En het was warm.. warm!! Hoe bizar? Je kon haast niets zien door al het zand, en me td ehobbels in de weg was het soms best even schrikken. Maar de chauffeur drukte gewoon het gaspedaal in, en toen zaten we in no time weer in de sneeuw. Doe dat maar eens na.

Qua hoogte hebben we een extreme dag gehad. We zijn over de Nakeela pass gegaan (5100 meter) en we slapen in Tso Kar op 4600 meter. De hoogste van deze trip. We hebben helaas nog geen yaks gezien (die leven alleen boven de 3000 meter, dus had ze al wel een beetje verwacht..!), maar wel Dzo's. Dat is een kruising tussen een koe en een yak. Tso Kar ligt aan een meer (Tso betekend meer). Het meer is alleen opgedroogd en nu een zoute plak. Het is heel mooi, want doordat de zonweerkaatst op het zout, wordt het heel mooi lichtblauw, met allemaal glinsteringen erin. De natuur is hier zowiezo te bijzonder. Devogeltjes hebben allerlei verborgen kleuren. De bergen veranderen constant en het weer slaat zonder aankondiging zomara om. Het waait behoorlijk hard, en dan valt het were stil. Dan blijft het een tijdje stil, en dan hoor je de wind van ver al aankomen. Er leven hier bergmarmotten en berghamsters (zo noem ik ze) en zowaar echte duiven! kleine versie, maar echte duiven.. bijzonder! Maa rhet aller bijzonders vind ik toch echt het wakker worden in de sneeuw, en dan terecht komen in een zandstorm. Dat geloof je toch niet?

Oke oke, ik moet een beetje gaan inkorten met mn verhalen.. ik blijf schrijven. Maar ik zei het toch? Er gebeurd gewoon te veel! De weg van Tso Kar naar Leh was.. ja sorry ik blijf het steeds opnieuw zeggen, weer bijzonder mooi. We zijn onderweg wilde ezels tegen gekomen, en dat was echt prachtig! de foto's zijn niet helemaal gelukt, want ze gingen te snel voor mn sluitertijd. We zijn over 2 passen gegaan, waaronder de langtangla pass van +/- 5500 meter. De 1 na hoogste pass ter wereld. Dat is echt alsof je op het dak van de werels staat! En er rijden hier zoveel vrachtwagens, dat het niet verwonderlijk was dat er eentje panna had. Dus hebben Lenny, Paul en ik, alsof we dat dagelijks doen, vrolijk op 4800 meter een tientonner van een vrachtwagen geduwd. Hatsikidee, zo doen we dat! Ons geluk mocht nie tbaten, want 5 min verder op was een roadblock, en ja, dan kom je niet echt ver in de bergen.

Er zijn op deze hoogte absurd veel wegwerkers. Jonge en oude jongens, en zelfs vrouwen met kinderen die dag in dag uit in de kou stenen aan het versjouwen zijn. Ze zien er echt niet uit, alsof ze constant aan de coke zitten. We hadden lunchpakketjes van het kamp gekregen, en die hebben we aan hen uitgedeeld. Goed voor mijn karma, maar vooral goed voor de mensen daar. De roadblock was opgelost o.a. door zingende steensjouwende vrouwen. En het was tijd voor thee. Het landschap is ect extreem bijzonder. Je ziet de bergen met al die gesteenten, en zoveel kleuren! Groen met rood, blauw met grijs. Geel.. roze.. niet te fotograferen. En zeker niet met mijn camera, ik krijg het er gewoon niet goed op.

We hebben geluncht in een dorpje van waar veel bussen vertrekken. Bijzonder om allemaal reizende mensen te zien van achter je thukpa soepje. Naast ons stroomde de Indus, een belangrijke rivier, waar ik vrolijk in heb gepiest. Gewoon door een gat in de grond, op een hoop poep. Lekker. en vooral hygienisch.. Op het laatste stukje naar Leh zijn we het Thikse Gompa klooster tegen gekomen, die hebik vandaag (11 september) bezocht. Iets verder kwamen we een heel groot legerbasis tegen. wel imposant hoor! We zitten natuurlijk dicht in de buurt van China, en van Pakistan. En met name Srinagar. Een lekker bevochten gebied. En dat was te merken ook. Na een eerste nacht in Leh werd ik gewekt door voor mn gevoel wel duizenden gevechtsvliegtuigen. Die vliegen lekker naar Srinagar om daar eens goed indruk te gaan maken. Want daar zijnz e goed in, die militairen hierin het stadje.

Nou vandaag ben ik dus naar het Thikse Gompa klooster gegaan, met Paul en Lenny. We waren er vroeg, de zon scheen, en het was te merken dat we op 3300 meter zitten. Ik kan nog geen 20 traptreden lopen of ik ben compleet buiten adem. En mn hart kan je ZIEN kloppen.. En ik dacht nog wel dat mn conditie niet de slechste was.. dat moet ik toch wel eens aan gaan werken. Het was heel bijzonder, want toen we boven waren, hoorde we getrompetter. We zijn helemaal naar het dak geklommen, en daar stonden twee monnikken de 'ochtendmis' te verkondigen, al blazend op grote schelpen!

Wij zijn met zn drieen naar de tempel gelopen, en daar heb ik echt het allermooiste meegemaakt. Alle kleine jonge monnikken kwamen daar (geroepen door het getrompetter) samen om de ochtendsessie te doen. Allerlei monnikjes op banken, met die mooie rode gewaden, in kleermakerszit, tussen de wierrook. Er werd getrommeld en geblazen op schelpen en klarinetten, terwijl er een grote monnik of misschien wel een lama (dat is een geleerde monnik) achter mekaar dezelfde mantra aan het prevelen was. We hebben er een dik half uur bij gezeten. De monnikjes kregen een pap van rijst met iets zoets, en een aantal abrikozen, en om de zoveel tijd rende er een paar monnikjes met grote theepotten rond om de oudere monniken en daarna hun leeftijdsgenoten te voorzien van ?water?thee?. Wij kregen ook een beetje gezuiverd water, met kruiden, waarvan je een slokje neemt en wat vervolgens over je gezicht doet. Op die manier ben ik in iedergeval voor vandaag gereinigd, van binnen en van buiten. Het was zoo bijzonder. Echt bijzonder..

Owja, nou ook nog iets over Leh. Leh is een leuk dorpje, en vreselijk voo rmijn portomonnee. Overal heb je kleine winkeltjes met sieraden, beeldjes, kruiden, fruit, sjaals, kleding, schoenen.. oef..! Er is een grote bazaar waar de vrouwen langs de kant van de weg hun fruit verkopen en iedere winkelman me graag de winkel in wil. Ik ben buiten om al het populaire gegaan, en kwam toenin de lokale straatjes. Een straatje was blijkbaar de bakkerstraat, want achter elkaar waren er allemaal bakkertjes. En dan heb ik het niet over onze bakkers. Ze hebben hier iets heel speciaals. In de grond zit een soort koepel, omlaag, waarin ze onderop een vuurtje steken en het laten smeulen. Aan de binnenkant van de koepel plakken ze deeg, wat op die manier gaar word. Op het moment dat die platte broden er bijna vanaf vallen, worden ze snel opgevangen en andersom opnieuw opgeplakt, zodat beide kanten lekker bruin worden.. Verder is het nog wel steeds India. Mensen zijn hier zo primitief, en vooral erg creatief. Omdat ze geen borden hebben die aangeven waar iets is, zie je op lantaarnpalen pijltjes en richtingaanduidingen, maar ook op een prullebak, of aan een vlaggetje aan de electriciteitsdraden. Zo is het net een speurtocht die je doet! Ook iets typisch: ik zat in een internet cafe toen ik ineens een gepiep hoorde. De eigenaresse kwam binnenstromen en riep: save! save your stuff! De lampen gingen al knipperen en zzzzzzeom uit. De vrouw stond buiten en begon hevig aan een touwtje van een grote honda moter te trekken. Die ging brommen, je hoorde de lampen weer aangaan, zij drukte hier en daar op een knopje, en alles deed het weer. Buiten liep er een man met een wagen vol fruit, met zelfgemaakte wielen, schots en scheef. Dit is India. En iedereen blijft lachen.


p.s. Ik heb een filmpje van de morning session in het thisky klooster. Zoek via You Tube met de zoekwoorden: fien, india, thisky gompa monastary. Of typ in: morningsession @ Thiksy Gompa. Als het goed is krijg je hem dan te zien!

Ik heb ook een aantal fotos al geupload die staan in mn picasa. Als het goed is zie je ze ook hierbeneden staan! Er zijn er nog veel meer, maar dit is een beetje een indruk..

Liefs!

Verwegistan maar dan in India

En daar ben ik zowaar weer. Het valt echt reuze mee met de internet cafes, ik dacht dat ik ze na Manali niet meer zou tegen komen, maar heb er in Kaza toch eentje gevonden. Het heeft me 50 min gekost om me in te loggen bij blogspot, maar ik ben er. De weg van Manali naar de Spiti vallei was echt een monster rit. Zoek het maar op via google maps. We zijn twee passen overgegaan, de Rothang pas (3975mtr) en de Kunzum pas (4451mtr). De wegen hier zijn niet verhard, en ook niet egaal, dus het was 12 uur lang en bochten draaien, hobbelen en schudden door de bergen over wegen met 'kiezels' van 15 cm doorsnee.. Lekker. Het was wel magisch. Hoge bergen, waarbij je echt kan zien dat ze met natuurlijk geweld de grond uit geperst zijn, wildvreemde watervallen die er geen probleem mee hadden om even over de weg te kabbelen. De ravijnen zijn hier ook rete diep. en de wegen smal. Deze vallei is pas een kleine 10 jaar open voor toerisme, en waar wij heen gaan is echt bijna aan het einde alles. Je zou bijna denken dat de wereld ophoud na iedere komende berg. We hebben onderweg twee keer gegeten bij lokale mensen die daar een soort nomadententje op hebben gezet, voor mensen zoals wij, die onderweg zijn naar de ver afgelegen dorpjes. De mensen hier zijn, in tegenstelling tot Manali, heel open en vrij. Je kunt makkelijk contact maken en iedereen wil graag op de foto. Iedereen lacht en zwaait, en ze vinden het allemaal wel best. Het is zo bijzonder om te zien dat er hier geleefd wordt in altijd dezelfde kleding, weinig eten, geen stroom, geen wc (want alles en iedereen piest gewoon in de natuur, net zoals wij), geen lekker zacht bed en geen zekerheid. Maar gelukkig dat ze zijn! Ik moet dan echt denken wat er ergens is: leven in de situatie waar zij in zitten, of leven in onze situatie, met alles in overvloed en je geen raad meer weten wat je nou in godsnaam moet kiezen.. depressies en overwerken etc. De Kunzum pas was echt een cadeautje, ondanks dat je hoofd ging zweven van de hoogte. Er stond een stoepa, met duizenden gebedsvlaggetjes, en een heleboel mani-stenen. Mani stenen zijn stenen met Om Mani Padme Um er op gegraveerd, wat 'De juweel zi in de lotus' betekend, oftewel 'De Boeddha zit in je hart'. Boedhistische monnikken prevelen dit vaak, en proberen het via de mani-stenen zoveel mogelijk over de wereld te verspreiden. Het is zo bijzonder, je moet er bij zijn.

De spiti vallei is zoals ik net al zei prachtig, al dat natuur geweld, de mensen, de lucht.. Spiti betekend 'huis van Mani', en Mani staat ongeveer gelijk aan Om Mani Padme Um, wat ik dus net vertelde. Spiti is wonderbaarlijk, ik kan wel duizenden fotos maken en het proberen zo goed mogelijk te omschrijven, maar het is gewoon onmogelijk. Het is jammer dat ik dit niet met jullie kan delen, de sfeer, de temperatuur, de geur, de grootsheid. Je voelt je zo nietig en alleen hier tussen de bergen. Niet in de enge zin van het woord, maar wel de magische.

Kaza is het dorp waar ik nu zit. Het is seriues nog niet eens de helft van Oegstgeest. Gister was er een belangrijke lama (monnik) in het dorp. De gehele lokale bevolking was er, het was heel mooi. Al die dondkere koppen bij elkaar, en vooraan de jonge monniken. Toch wel echt heel bijzonder. We zijn naar Dhankar klooster geweest. Dat was heel mooi, awnt het klooster was op en in een rots gebouwd. Ook was de lucht hel mooi, heel dramatisch, en dus zeker een aantal fotos waard. Ik heb daar wat rondgelopen en heb een tijdje naar spelende jonge monnikjes gekeken. Mooie kopjes, en echt prachtig met hun gewaden. Na Dhankar zijn we naar het Tabo klooster gereden, het oudste klooster van India (stamt uit 996) grofweg zon 1012 jaar oud. Eerlijk gezegd vond ik er neit zoveel aan. Van buiten zag het er niet als een klooste ruit. Het was gemaakt van klei, riet, takken etc. Meer een beetje een afrikaans lemen huisje, dan een machtig klooster. De omgeving was weer te modern (voor zover dat gaat hier) voor de omgeving. Het is echt een museum. Van binnen was d tempel wel mooi. Aan de murgen hignen Bhodisatva's. Dat zijn mensen die de potentie hebben om buddha's te worden en naar het nirvana te gaan, maar besluiten dat niet te doen, om andere potentiele buddha's te helpen verlichting te behalen. Bijzonder hieraan (zo is mij verteld) is dat deze Bhodisatva's uit de muren kwamen, dus als poppen aan de muur hingen. Het klooster is gesticht door een man wiens naam ik niet kan onthouden, en hij heeft de geelkaps monnikkenstroom het leven in geblazen. Je hebt twee hoofdstromen: de geelkaps en de roodkaps monnikken. De geelkaps zijn heel strict, geen alcohol, geen vrouw en dus geen kinderen, en alleen maar mediteren en de medemens helpen.Deze vorm van Boeddhisme was er al voordat er boeddhisme in Tibet was. De man met een onmogelijke naam heeft het in Tibet geintroduceerd, en hij is dus een soort heiligman. De roodkaps zijn wat losser. Die mogen een vrouw en kinderen, die hebben een beetje van: ah joh, als je maar je meditatie doet en goed voor jezelf en anderen bent. Helaas mogen toch bij de roodkapsmonnikken geen vrouwen monnik worden.

Vandaag is de groep naar het Ky Klooster geweest. Ik heb eventjes genoeg van al dat gehobbel in zon jeep, en ben dus lekker in Kaza gebleven. Sochtends wat rondgelopen in het dorpje. Het is heel leuk, niet touristisch, met vele lokale winkeltjes. Zoals een winkel waar je pannetjes kan kopen, of de kapper, of de ijzerwinkel. Ik heb staan kijken bij de 'speeltuin', wat een boom met een touw eraan was (een schommel dus) en wat autobanden. De spelende kindertjes waar ik naar heb staan kijken, hebben me gevolgd, en toen ik wat snoep voor ze wilde kopen, kwamen ze allemaal met armen vol snoep. Ze keken een beetje beteuterd toen ik met handen en voeten probeerde uit te leggen dat dat niet de bedoeling was..

Morgen gaan we weer op pad. WEER 12 uur hobbelen en zigzaggen in de auto, op weg naar Keylong. Voor wie het leuk vind om mijn route te volgen, begin in Delhi, en zoek de volgende plaatjes op, dan krijg je mijn route:
Delhi
Chanigarh
Bilaspur
Mandi
Manali
Kunzum pass
Kaza
Tabo
En vanaf morgen dus ook Keylong. Van daar grofweg naar Alchi, Leh, Kilarg en Padum. En dan weer terug. Ik vlieg van Leh naar Delhi.

Ook voor wie mij een berichtje wil sturen, mijn email is:

fienfienfien@gmail.com
Tante margreeth, ik heb nog geen van je mails ontvangen, niet in bovenstaand adres, maar ook niet in mijn hotmail adres. Waar heb je hem precies naartoe gestuurd?

Foto's gaan voorlopig tot in Delhi niet werken. Het internet is zo vreselijk sloom hier, en niet overal mag ik uploaden. Ook verwacht ik dat ik de komende 2 weken geen internet zal hebben. Het kan meevallen, maar ik zeg het toch maar even.

Goed, nu ga ik wat Chapati's scoren, met Chai.

veel liefs uit India

Mensen, wat een mensen!

Hooi, mijn eerste berichtje uit India dan... Ik ben er. En wauw, wat is het hier indrukwekkend. Het is 30 graden om 7 uur sochtends, en echt al heel druk! Het vliegveld is het ergste niet, en ondanks de chagerijnige en slome douaneman heb ik nog niet echt de vervelende India indruk. Mijn chauffeur (waarvan ik de naam alweer vergeten ben..) is een hele aardige man met prachtige rijkunsten. Het maakt echt geen reet uit dat je midden op de snelweg 30 rijd. Of 150. whatever. En inhalen? keihard toeteren en jezelf ertussen proppen. Moet je wel uitkijken, want voor je het weet rij je met 3 man op een tweebaanssnelweg. Naastelkaar...

Het lijkt hier een beetje op Cuba, naast de slechte wegen, lopen hier ook mensen zo over de snelweg (of fietsend) en is er vollop leven naast de snelweg (wassende mensen, kraampjes etc). Hier zie je ook de echte tuk tuks (rikscha's heten ze hier) en die kunnen best wel hard! Het mooiste vind ik nog de scooters, met de vrouwen in volledig jurk met sjaal achterop. Alles wappert nog een meter achter dat ding aan. Ik was dus op weg naar het hotel, op verharde weg, maar oppeens gingen we ''offroad'' (we reden iig niet meer op verharde weg) en we waren ineens op een bazaar. om 7 uur sochtends, ontzettend druk, overal mensen, echt op iedere vierkante meter langs de weg tenminste 3 personen. Liggen, zittend, slapend kokend, etend, verkopend. En een kleuren (ondanks de enorme hoeveelheid stof en smog) Echt een gekkenhuis. Koeien, paarden, hier en daar een toerist, en honden, veel honden. En ook alles is kapot, er is niets wat nog heel is. Nog meer borden, gangetjes, winkeltjes, huizen. Elektriciteitsdraden, alsof ze er niet genoeg van krijgen. Het is bizar, een bizarre bazaar.

Maar ik was dus opweg naar het hotel, ik dacht dat we er nog niet waren. plotseling staat de auto stil, in een straat, helemaal verlaten, en VIES. zegt de chauffeur: we zijn er. Ik dacht, we zijn er?! waar zijn we dan? Ja dus, voor mijn hotel. Van buiten een in elkaar vallend pakhuis leek net wel, maar van binnen.. mooi..! overal marmer, en bloemblaadjes op de grond (hele decoraties!).. wauw..!

Na even 8 uur geslapen te hebben, heb ik mezelf gedwongen even die o zo drukke bazaar op te gaan, (ik vond het best wel eng, zoveel mensen, zoveel ogen, zoveel drukte) om geld te halen. Mannen kijken je inderdaad lang en indringend aan, en je wordt zo omver gereden. Het is inmiddels een whooping 39 graden, extreem vochtig en dus bedrukkend warm. Ik heb het geldhalen overleefd, en ben toen maar veilig terug gegaan naar mn hotel, waar ik op het dak Vegetable Pakora gegeten heb ( groente in een soort pakketje, heel lekker), kijkend naar de wereld van boven. Het is een bizarre stad, Delhi. En het is bijzonder dat je je zo exclusief kan voelen, terwijl er 14 miljoen (!) inwoners wonen.. alleen al in Delhi.

Maandag 1 september ging ik dan met de groep naar Manali. we vertrokken om 6 uur sochtends, met 3 jeeps richting Manali. Zo wonderbaarliojk als Delhi gister was, zo luguber was het vandaag. We reden door Oud Delhi, het armste deel. Daar liggen mensen op straat, als decor stukken, te slapen, langs de weg, half op de weg, op daken, boven op auto's, naast vuilnisbakken. Het lijkt net alsof er net een slachtveld is geweest, ik werd er bijna misselijk van. Het is zo onmenselijk om te zien. Deze mensen zijn ook de kasteloze, de onaanraakbare. Als je in deze kaste bent geboren, kan je nooit meer bovenop komen. Als je als meisje hierin wordt geboren, word je vaak vermoord, of weggeroofd. Want als meisje, krijg je geen bruidsschat, die moet je juist betalen. En dat kunnen de ouders niet. Er zijn daarom ook zoveel meer mannen. Op iedere vrouw, zie jetenminste 9 andere mannen. Extreem.

Wij dus onderweg. Het rijden is echt geweldig. Als je elkaar passeerd toeter je, en je passeerd links, rechts, het maakt niet uit. Het stuur zit aan de rechterkant, dat was zelfs als inzittende even wennen. Op snelheden wordt dus niet gelet, en een dubbele eenrichtingsverkeer veranderd zonder aanduiding makkelijk in een tweebaanssnelweg. Even schrikken hoor, als je op het laatste moment kan invoegen en er komt een bullebak van een vrachtwagen aan.. Die vrachtwagens zijn echt goud waard. Het zijn net rijdende tempeltjes, helemaal versierd, tot in de detail. Allerlei kleuren, hangers, lichtjes, spiegeltjes.. achterop werkelijkwaar iedere truck staat BLOW HORN, en USE DIPPER AT NIGHT. (dipper is knipperlicht). Dit dus voor het passeren overdag (horn) en snachts (lichtje). Er is dus warempel een echt systeem hier.

Na 3 uur gereden te hebben zijn we gaan eten in een lokaal tentje. Je geloofd het niet, 2 chapati's, lassie en chai voor 30 rupees (=50 euro cent) Een Chapati is een soort dubbele hartige pannekoek, en deze was met aardappelpuree en ui, en een heleboel onbekende kruiden erin. Lassie is drinkyoghurt (lekker zoet) en chai is lokale thee met melk. prima ontbijtje dus, want we moesten nog een tyfus eind. opeens.. YEAH! olifant! maar we reden er veel te snel voorbij, dus veel heb ik er niet van gezien.. laat staan een foto maken :(

De reis was lang en warm. We zaten achterin, de airco deed het niet, dus het was (gemeten!) gewoon even 42 graden. zonder echt frisse lucht. IK. DOE. DIT. NOOIT.MEER. Ik heb die dag 5 liter water gedronken, en maar 2 keer naar de wc gegaan. waus.

De net beschreven trucks veroorzaakte in de bergen een jam, en binnen 3 minuten was er een file van ten minste 400 auto's. En in de bergen kan je niet echt ergens heen. Onze chauffeur (Gudu) propte ons ertussen, wat als gevolg had dat we tussen een hele stoet trucks vaststonden, als haringen in een ton. Fijn. veel te warm, water was op, geen airco. Het was wel bijzonder om zon situatie indiers mee te maken. Iedereen bemoeid zicht met de situatie, en de politie heeft losse handjes, so it seems. (degene die de jam had veroorzaakt kreeg een paar goeie oorvijgen).

Onderweg zag ik aapjes, nog meer mensen en prachtige uitzichten. Veel lokale dorpjes en taferelen. Toen de zon ondergin (ik heb hem ook zien opkomen in Delhi) was het erg snel donker (geen lantaarn he), en ik viel al snel in slaap. TOen we aankwamen in Manali, was ik zo moe, maar blij dat we naar (!) 18 uur(!) in Manali waren...

Wat ik me bij aankomst in Manali snachts niet realiseerde, was dat we in de bergen op 2000 zitten. Het lijkt hier wel Zwitserland met een branden de zon en oosterse mensen. Het is jammer dat het hier zo touristisch is, en de lokale mensen dus al wegduiken zodra je een camera pakt, of uberhaupt als je komt aanlopen. Door al het tourisme, worden we de fotomaffia genoemd, en dat is toch wel heel erg. Ik wil toch graag wat foto's maken, dus ik maak eerst een praatje en vraag of ik een foto mag maken. Het lukt niet altijd, maar jammer dan. Ik voel me toch schuldig om foto's te maken. Manali is een lief dorpje, verdeeld in oud, en in Nieuw Manali. Oud manali is echt een dorp, met boeren en koeien, heel leuk. Nieuw manali leeft op tourisme, en tours.

Ik ben naar de Hadimba tempel geweest, wat indrukwekkend moet zijn. Ik vond het niet zo heel bijzonder. Je kon je ook laten heiligen in de tempel, dan kreeg je zon stipje op je hoofd. Nou erg heilig was het niet. Ik kwam binnen, moest geld ''doneren'' en toen ik aan de beurt was voor zon stipje, zei de man die dat deed: 'one moment' en hij maakte eerst zijn smsje even af.. IN de tempel. Hmpf, very holy indeed. MAAR ik had mijn stipje, en daar ging ik eigenlijk wel voor ;)

Ik kwam buiten de tempel een bedelende familie tegen. Een man en een vrouw, met twee kindertjes die op mij afrende en op bevel van hun ouders aan mijn knieen gingen hangen, high fives gingen geven en gingen stoeien. Een van de twee viel bij het 'stoeien' op de grond, en ging huilen, waarop de ouders zeiden: 'look what you've done.. 10 rupees! 10 rupees!
Ja..
Daar schrok ik van.