This week I am updating 2 blogs. The first one is about the evaluation of the first week working with Global Potential. The second one is about my personal discoveries.

And now it’s time for action – Projects Evaluation first week

Time goes slow here. Even though there is a lot to see and experience, the days are long. The sun is burning, and it’s too hot to sit inside. After this first week, the arrival of the student, getting to know the community, the 2nd week is about to start. And with that, the first projects need to be launched. This Fridaywe had a community meeting, to see what the community needs. It was an afternoon where the different social classes could vote. There were around 60 people and it was such a feasible day! We have a list of possible projects and now we are busy analyzing what projects are possible to implement!

During the curriculum classes and the additional classes I prepared in collaboration with the Hotelschool, we try to get the students think for them selves, instead of spoon-learning. The reflection classes we provide them make them start thinking of their own qualities, their strengths and weaknesses, and most of all: their role in the team. Before any group of people can provide effective solutions for problems a community faces, they need to be able to work in a team! So far, the first ‘class’ was incredibly effective and I am so proud of the outcome!

My photography project, with which I want to raise money for the community, has got a different theme. Where I wanted to focus on different types of communication, I would like to picture the people’s behaviour in the church, and the interaction between different social classes there. As described below, going to the church isan experience on its own.

Furthermore, in collaboration with my fellow staff members, we’re about to profile several inhabitants of Cuchilla. Every week, we are going to pick 2 persons who have a certain value to the community. This information allows the people who work with Global Potential, but did not have the chance to go here, still know who we are talking about. Furthermore, It will act as media-material. More information on this will follow soon!

After the first week, I can tell the students are enjoying their stay in Cuchilla and together we are working towards some tangible changes in the village!

Religious encounter- A personal discovery

Today I’ve been invited to join the church choir. As I entered the church bare feet, I was able to enter the choir section. After some rhythm examples we joined our powers and started to make music:
Clapping, singing, jumping, swinging, twisting.
More people joined, our choir became bigger. Troms played faster, rasps were rasped more excessively, hands clapped harder, songs where song louder.
This is the church in the Dominican Republic.
Now we switched instrument, I was not longer rasping, but playing the drums now. The songs were adjusted to the deep sound of the drums, and the rhythm was in my hands. With help of my little friends, we played some very funky tunes! Obviously I wasn’t that good in maintaining this, so swiftly I changed to the handclapping section.
Yes, I do want to believe in this power!
What a fun I had, and moreover: how good it felt to be part of this amazing and kind get together of people. No matter who you are: the son of the mayor, the poor guy from the street, the farmer. Where you can find social classes on the streets, they have been lost in the church. Everybody is welcome here and, Lord, they are praying in such a cheerful way!

Besides my religious-alighting, I have been welcomed by the community with open arms. Daily, I walk around town with little Meli-Melo in my arms, and a whole herd of little kids walking behind me like I have honey stuck to my bud.

Where the people called me: ‘La Americana’ in the beginning, the all call me Fien now. Fiencomo Fin del Mundo. Fin Del Mundo qui tomafotos.

Yes, I am taking a lot of photos. Can you imagine how it is not to have pictures of you growing up? Can you imagine then what a power you are holding in your hands while walking around with a digital camera? Where I was expecting that I would be asking to, the people come to me to ask if I can take a picture of them! This result in having the freedom to ‘model’ them into what I want of the picture. They are so flexible, in the end they just really want to see the outcome. I abuse this situation to make little chats, talk a little about my role in the village and shake hands. They love handshakes, as do I.

The first impression

Batey 8

Upon arrival in Batey 8 I went quiet for a while. While walking through the mud roads, looking at the poorly lid golf-plate accommodations, the dogs and their cloud of mosquito’s around them and all the kids who are still awake running around naked, I felt like an alien. In the days after that, I’ve met Rosemary, 17, who is mother of 15 year old Jorge. I’ve taken a shower with a bucket of water, doves walking next to feet and children peeking through the walls. Brushed my teeth with bottled water while listening to the community praying in a shed: the church. Children with no belly button because the doctor did not cut the umbilical right, and now they walk around with scars across their stomach. Water, is being distilled with chlorine to kill the bacteria’s. Electricity is only available during the night, and half of the children in the Batey only eat once a day. It is not strange to have your dinner with 4 or 5 boys or girls around you: they all would like to have the left overs.

I thought I have seen something of the world, but this beats all. During a little walk through the Batey, I get the chance to see different houses. Some are so crooked, they're just wood and golf-plate. Others are a bit more luxurious: they have some walls and sometimes even a couch. None of them have a bathroom or toilet: you share those with the rest of the community outside.

It is so incredible to see a person can switch quickly; When you see a person has nothing, you become so glad with the things they do have: a small cooking station, a chair with a pillow, a curtain to block the sunlight.

Batey 8, Batey 7, Los Blocks and soon Cuchilla, where I will be staying.. Its all the poorest of the poor. The children are wonderful however, they are eager to learn, want to touch you, hold your hands. The elderly are so beautiful and incredibly kind. And all those laughs and remarkable moments just wash away the fact you have to pee above cockroaches, sleep in poor beds, stink continiously, and eat rice and beans all day…

La Rrrrrrepublicaaaa Doominicaaaanaaaaa!

After 3 longgg longgg flights I have finally arrived in Santo Domingo. To jumpstart with my project: the cultural differences are clearly noticable.

When the aircraft finally touched down, and I mean the split-second the wheels touched the ground, a loud applause raise up from the passengers. Shouting, clapping, screaming: they went berserk!

Whooooooooohooooooohhhh Laa rrrrrrrrrepublicaaa Doooominicaaanaaa!!

When the cheering calmed down, the pilot started its standard little talk (Dear passengers, welcome to (fill in country), the temperature is (fill in temperature), and (fill in wether the sun is shining; if not, don't mention).

The crowd did not seem to listen to it, because again:

Whooooooooohooooooohhhh Laa rrrrrrrrrepublicaaa Doooominicaaanaaa!!

and now even louder, with people jumping up and rapidly taking out their luggage from the above compartments. Helping eachother with bags, making jokes and laugh all together. I say; they should do this in the Netherlands. Loosen up a bit, laugh a bit more and talk loudly about your neighbor: 'Eres una chica muy grande' 'Mira mira!' 'Dios mio'!

The family seated in all the chairs around me (yes, they were that big!), adopted me; within 4 minutes it was concluded that I was the girlfriend of my neighbor, that they are going to take me to customs and show me how to get my bags. They also concluded that I could speak spanish, I should visit them at their family house and that I should come to the beach with them. I love their Multi Active characters.

Meanwhile, the humidity was conquering my body: drips of crystal clear sweat were rolling down my spine, as well as my hair started to fizz as a poodle.

Now, dressed in shorts, the thinnest H&M t-shirt and bare feet, I feel deliberate from the heat. Still, I am sticky all over the place, but right now it is fine.

I am quite curious what happens when I walk out of the air conditioned restaurant..

Global Potential Project Dominican Republic/ Haiti

Humanitarian work. It is finally going to happen.

Together with the team of Global Potential we are going to cooperate with the local community:

OUR MISSION: Provide urban youth from low-income communities with the skills and perspective that enable them to affect positive change in their lives, communities, and the global community, through engagement in leadership training, social entrepreneurship, international cultural exchange and service learning

WHEN: June 29th to August 18th 2011

WHERE: Batey Cuchilla is a small community of about 800 residents, surrounded by sugarcane fields on all sides. Most residents are grandchildren or children of Haitian immigrants who came to work in the sugarcane fields, or were born in Haiti themselves. The economy of Batey Cuchilla is based primarily on sugarcane. Additionally, some people work in other sectors of agriculture and raising livestock. There is a high rate of unemployment, illiteracy, and child labor. Forty percent of children in Cuchilla do not have a birth certificate, and therefore cannot continue their studies past the 8th grade. In Cuchilla, there is a community center and a baseball field. There is a four-room school that serves children up to fifth grade. There are four churches, five stores, two hair salons, two bars. There are no paved roads. The majority of houses are made of wood or cement with dirt floors and outdoor bathrooms. Running water and electricity are intermittent, and the community shares around 20 latrines. There are two health clinics in Bateys 6 and 8 nearby. During heavy rains, the community is often cut off from the outside due to roads being washed away or flooded.

WHAT:As a Youth Facilitator, I will lead a group of New York public high school students to a rural village in the Dominican Republic/Haiti for six weeks to work on community development projects. My main responsibility is ensuring safety and supervision of the youth, and my duties will include: attending to the emotional needs of the youth, helping the youth conduct a needs assessment of the local community, acting as a liaison between the youth and community leaders to develop projects that are beneficial to the community, and fostering an environment of mutual respect, cooperation, and global learning for the students and community members. I will act as a leader as well as an active participant in all community projects. In the past, projects have included construction work, a community mural, a community garden, trash clean-ups, documentary film making, goat farming, tutoring, and interactive community workshops on health, racism, and poverty. This year, I will be facilitating Training Managing Skills, a project in which I apply the management training theory I received at my University, Hotelschool the Hague.

Hola! ¿Qué tal?

Ja dat zijn mijn enige spaanse woordjes die ik ken. Ik ben gister aangekomen in Cadiz, na een lange nacht op brussel airport, 2 uur wachten op de bus en 20 minuten lopen naar mijn onvindbare huis. Cadiz is voor zover ik gezien heb echt de perfecte combinatie van het oude Parijs en Havana. Ik ga snel foto´s uploaden! Ik heb een 2 persoons kamer, want die heeft een raam, en de 1 persoonskamer (die ik eigenlijk zou moeten hebben) is een hok zonder licht. Mijn huisgenote is een losbarstige zweedse die al errug goed spaans spreekt en me dus goed kan helpen.
De supervisor van de school keek me namelijk nogal scheel aan toen ik zei dat ik niveau A2 wilde halen in 4 weken.

Ik ga dan nu ook op het dak zitten alvast de beginnende stof door te nemen. Ik zou eigenlijk iedere dag 6 uur les hebben, maar omdat ik de enige ben die beginner is, heb ik voor deze week elke dag 2 uur prive les. Dat geeft me ook tijd om sochtends te hardlopen, wat te leren, boodschappen te doen en wellicht nog een béétje zon te zien. Vanaf volgende week heb ik als het goed is school van 9 tot 4.

Nou Hasta Luego! tot snel betekend dat geloof ik..

de laatste lootjes!

Oei wat een vroegte. De bus van Mhamid vertrok alweer om half 6 en dat betekend vroeg uit bedje! We zitten dit keer in een CTM, de dure bus. Terwijl de bus wegglijd, komt de zon op aan de rechterkant en word ik stukje bij beetje een beetje wakker. In Ouazazate moeten we overstappen, en daar is het voor de eerste keer dit land ècht heet! Dus ik met mn kont in de perken en timo op zon witte plastic stoel even een uurtje zweten..

Aan het eind van de dag, na een heleboel uren in de bus; komen we aan in Taliouine; de stad van saffraan. We hebben het goedkoopste hotel ooit: 60 DH voor met zn tweeen; 2,75 euro per persoon. We hebben geen douche, dus het was haren wassen in de wasbak op de gang, en de was werd daar ook gedaan, dus na een uur stond ik met een touf shampoo op mn hoofd en hing de gang vol met was aan een zelfgemaakte waslijn. Ha inventief!


Er is een schapenslachtfeest op komst, en dus zie je overal schapen verhandeld worden. Zowiezo is het vleesleven hier erg zichtbaar. Klein voorbeeld van een willekeurige slager: gehele koeienkop aan een haak, waar het bloed nog uitdruppeld, daarnaast een heel scala aan ingewanden en huid inclusief vet eraan. Hmm nee, nog steeds happily vegetarian!






Toch wel een beetje opzoek gegaan naar de saffraan. Maar na 2 uur rondgelopen ben ik thuis gekomen met zon 1,5 kilo kruiden en geen saffraan. Tis niet te vinden!

Na Taliouine zijn we naar Taroudannt gegaan en Tiznit. Het zijn echte steden met bazaars en heel veel mensen. In Tiznit zaten we vast omdat dan eindelijk de dag van het schapenslachten was. De voorgaande dagen zag je overal schapen; op het dak vn de auto, in het ruim van de bus, vastgebonden in de achterbak of tussen je benen op de scooter........ ?! Op de dag zelf was alles, maar dan ook echt alles gesloten, was er niemand op straat en op tv zag je al het bloed sproeien. hmm weet niet of ik dit nou zon lekker cultuur vind! Tis erg confronterend, dat kun je wel zeggen.


Tafraoute is worth mentioning. Het heeft ons onwijze moeite gekost om er te komen. Geen bus wilde ons brengen en er rijd geen trein ofzo. Dus uiteindelijk zijn we met zn 8en in de taxi gegaan, Timo en ik met zn tweeen voorin, en 6 man achterin, waaronder een franse hippie die de hele weg heeft zitten zingen. De rit was weer prachtig; maar vooral het dorpje was vet. Met zon 5000 inwoners een van de kleinste plekjes waar we zijn geweest, en de we waren omringt door bergen!








We zijn een dag gaan mountainbiken, omdat a) de callorieen al vrij zichtbaar zijn, en b) omdat de omgeving gewoon knijter mooi is! Enorme rotsen, cactussen hier en daar en gigantische vergezichten.. mooi mooi mooi! Kijk vooral naar de nieuwe fotos die ik heb opgeload. We staan in hetzelfde album die je boven ziet fotosliden. Nou 4 uur fietsen en 26 kilometer achter de kiezen komen we gebroken terug. pff toch wat meer lichaamsbeweging als ik terug ben in Leiden!

Er reed op een of andere manier weer wel een bus vanuit Tafraoute naar Agadir, en van daaruit zijn we doorgegaan naar Safi. Naar de stad van het aardewerk. en de zee. En de laatste daagjes marokko alweer!

Ive been through the desert on a camel with no name

bepakt en bezakt met 10 liter water, genoeg eten voor 2 dagen en wat pannetjes en potjes gingen we dan echt op pad. Timo in zn Jilaba en beiden met tulband, want als je de sahara in gaat doe je dat goed. Het opstijgen met je kameel, dat is toch wel het vetste! Zonder signaal of whatsoever gaat dat beest eerst op zn knieeen zitten, dan op zn achterpoten staan, en dan de rest op zn voorpoten. Hihi en Timo viel er bijna vanaf.

Al na 100 meter zitten we in de duinen. Tja, eigenlijk gewoon heel veel zand! Timos kameel poept heel veel en ik vind het toch niet zo heel prettig zitten op zon schuivende kamelenrug.

mn billen schuren de heletijd tegen elkaar! auw auw auw!

om te tijd en beetje sneller te laten gaan, spelen timo en ik een ouderwets spelletje terwijl we onze ogen de woestijn eens even goed laten opnemen.

Ezel! nu jij met een l. Lapjeskat! Ow een t... Tijgerrrr.. Op die manier passeren we struiken en andere rare woestijnplanten die ik geloof ik nog niet heb gezien. Het is eigenlijk ook helemaal niet heet, maar dat had ik inmiddelsallang opgegeven, want het is nergens warm in dit fucking land!!

De lunchstop was achter een grote struik, en terwijl wij nog bekomen van onze gloeiende billen, maakt Hussein een heerlijke lunch klaar! De kamelen worden hun voeten vastgebonden, zodat ze niet ver weg kunnen, en lopen vervolgens naar de dichtsbijzijnde struik om eens goed te gaan eten. Die beesten eten werkelijkwaar alles wat op hun pad komt..

Als we weer verder trekken, bijt het beest van Timo in mijn beest zn poten. Whalla daar ga ik! wist niet dat kamelen konden huppelen! Het scheelde niet veel of ik was aan het zandhappen, en voortaan rijd de cavia van timo dus voorop.

Het duurde niet lang of we waren op de plek waar we gingen slapen. Timo en ik gingen de duinen eens goed onderzoeken. Het waait inmiddels best hard, daardoor ontstaat er een soort snelweg van zwevend zand boven de toppen van de duinen! We hebben onwijze lol gehad met dat zand, haha want op je buik van de berg glijden of rollen is echt great fun!

Teruggekomen bij het kamp, zwaar hijgend, was Hussein al bezig met opnieuw een heerlijk etentje, en babbelen we met hem, IN HET FRANS, zon 1,5 uur over vanalles en nog wat.

Terwijl Timo lamsrack en ik groente eet, want jaja ben nog steeds vegetarier, horen we de kamelen poepen, plassen, herkauwen en scheten. Wat een odeur komt daar vanaf! vooral de scheten, en de boeren.. de tandjes.

Nou na de zonsondergang te hebben meegemaakt, daalt de temperatuur iedere minuut. Volgens timos termometer is het zon 6 graden; en toen was het nog nieteens pikkedonker.

De sterren zijn prachtig! ER zijn er zoveel, en het is vrij helder. We zien welgeteld 9 vallende sterren en 4 voorbijkomenvliegende satellieten. wauhauww!!

Het mag dan allemaal wel vet zijn om in de woestijn te slapen, maar het wakkerworden is toch echt een ramp. Mn rug is echt naar de mallemoer, mn nek kraakt als een stoel met een tientonner erop, en ik voel mn voeten nietmeer. Het was echt zo ontzettend koud snachts. Gelukkig maakte hussein al snel een vuurtje; en ingewikkeld in 2 dekens krijgen mn voeten weer een beetje gevoel. Het ontbijt bestaat uit brood; jam; boter en thee; wat anders. Ja en heerlijke mandarijnen! Want die hebben ze hier. hmmm echt super! We gaan iniedergeval niet dood van een tekort aan vitamine C.

Ik besluit om niet meer op de kameel te gaan zitten. waarom? omdat ik blaren op mn billen heb. En dat doet pijn ja. Het landschap veranderd constant. Nu komen we weer aan bij een rivierbedding. Wel miljoenen stenen, rood, groen, paars, geel, oranje liggen verspreid tussen het klei. Van de hitte is het klei helemaal gebroken; waardoor het precies zo lijkt als een standaardachtergrond van een macbook. We lopen richting een palmerie, en in de schaduw van deze grote gevallen hebben even rust. De zon schijnt warmer dan gister, en het is eindelijk tijd om in mn jurkje van de zon te genieten! Het laatste wat we gaan bezoeken voordat we weer terug in Mhamid zijn, is een Kasbah. Onze Kasbah bestaat al sinds de 17e eeuw, en is nog steeds bewoont. Het lijkt wel een zandkasteel met miniaturen erin. Het was erg mooi, maar hussein leek wel een HSL trein, want binnen 4 minuten stonden we alweer buiten. Jammer.

Terug in het hotel zijn we gebroken. Al onze edelen spieren zijn zwaar misbruikt en jezus wat ben ik moe. Dan denk je dat het genieten is in de Sahara. pfff wat een exercize!