Hobbelende avonturen

Nu ik eindelijk gewent ben aan de arabische toetsenborden, is het een ramp om weer eens een westers toetsenbord te hebben. Ik druk constant de verkeerd letter in, dus vergeef me de fouten die wellicht zullen komen. we waren gebleven bij Fes!

We zijn, na een volle dag en nacht in Fes geweest te zijn, vertrokken naar Azrou. Van de omgeving hebben we errrrrg weinig gezien. Buiten regende het, er was mist alsof er nog nooit mist was geweest en dat resulteerde in zon 15 meter zicht. Doordat we steeds meer stegen en het verschil tussen buiten en binnen de bus steeds groter werd, besloegen de ramen, en toen was het echt onmogelijk om iets door de ruiten te zien! Ik had het allang opgegeven, toen Timo ineens zei: Fucking hell, kan het nog erger?! zitten we ineens in de dikke sneeuw!! Het is zelfs mogelijk om te skieen. in fucking marokko. waar ik had verwacht dat ik in bikini kon liggen..

Als we aankomen in Azrou sneeuwt het gelukkig niet meer zo hard, maar is het wel echt heel koud. We vinden met behulp van een marokkaanse jongen die in Duitsland had gestudeerd ons hotel Salame, waar we een kikakoude kamer hebben met bedden die zon 10 cm boven de grond hangen. kou zakt, warmte stijgt. lekker.
inmiddels rijden de bussen van Azrou nergens meer heen, want de wegen zijn dichtgesneeuwd. zit je daar.

Ziekenhuisbezoek in marokko is trouwens errug leuk. Pijn in je buik? bloeddruk word opgenomen met een apparaat uit de jaren dertig met een stetoscoop ertussen om te horen of het wel echt stroomt. Buik word wat in geknepen en geduwd. Vervolgens luisterd ie naar het borrelen en pruttelen van de darmen. Tong gecheckt. Nee. niets aan de hand! En ondertussen maar een pijn hebben..

We reizen veel met de eeuwig hobbelende bus. Het is best zel leuk om naar het leven op het busstation te kijken. Allemaal jongeren proberen geld te verdienen door producten zoals kleenex zakdoekjes, kauwgom, chocola etc. in de bus te verkopen. Ze verdienen zo ongeveer 5 euro per dag. Het leukste, vind ik, is als er een man zn tellsell verhaal in de bus komt houden. Gezicht op strak, alsof ie reclame aan het maken is, rattelt ie zon 10 minuten door over zijn product, in de hoop het aan het eind aan een paar buszittende te verkopen. Het is prachtig, zeker als er zon grote brede besnorde man eyeliner probeert te verkopen.

De weg naar Beni Mellal is magisch. Bijzondere taferelen vergezellen ons tijdens de hobbelige rit. We krijgen vergewichten van hevuels op zn lapjeskat, met zon die door kieren van de wolken probeerd door te schijnen. Rieviertjes die abrupt het landschap onderbreken en rode grond die het groen extra groen laten lijken. stijle paardjes brengen lokale mensen op eweltjes van A naar B, en zaslijnen naast eenvoudige huisjes laten de was in de zon drogen. heuvel na heuvel tot wo ver je ogen kunnen kijken zijn er dit soort taferelen.
Terwijl we doortuffen komen we langs dorpjes die lijken alsof ze zo uit het stof zijn opgezewen. Het lijken kleurloze en levenloze agglomeraties, maar als je goed kijkt, zijn er overal kleuren. het is de stof die het dof maakt. de zon begint te zakken, wat maakt dat het landschap elke 10 minuten veranderd. Het zachte licht en de stees groter wordende schaduzel maken het landschap tijdloos.Daar waar de zon achter de bergen is verdwenen, hangt nu een paars rood oranje gloed, en met dat aan mijn rechterkant, en complete darkness aan mijn linkerkant rijden we de laatste uurtjes door naar Beni Mellal.

We hebben B.Mellal gebruikt als tussenstop, de volgende ochtend vertrokken we namelijk naar Azilal. Voor het eerst vroeg opgestaan, om 9 uur, en met een busrit van 3 uur, worden we al snel op een prachtig uitzicht getrakteerd. We hebben een prachtig uitzicht over een vallei. Een uitgestrekte vlakte met her en der nederzettingen en agratrische grond strekt zon 300 kilometer voor ons uit. Het einde is haast niet te zien. Boven ons ligt een bezneeuwde bergtop, waar ik vrees dat we doorheen gaan. De bus ratelt en hobbelt monotoom door en om me heen zie ik allemaam geologisch geweld: geschuerd gesteente, lagen verschillende sedimenten maar ook weggesmoelde bomen met naakte wortels. De bus stopt zo nu en dan op plekken waar je niet verwacht dat er leven kan zijn. De bus brengt ons ook naar Barrage Bin el Ouidane, een groot stuwmeer wat meer dan 25 procent van de electriciteit in Marokko opwekt. Het is een prachtig meer!

Azilal, tja, daar weet ik niet zo goed wat ik daar over moet schrijven.

Weet
nieteens
wat
ik
ervan
moet
denken.

Op 30 november is Timo jarig, en ook al regent het, we proberen het wel te vieren. Na een ontbijtje op bed te hebben gehad, zijn we vertrokken naar Marakech. Met een bus hobbelend op vierkante wielen. In hotel CTM lieten we een knap staaltje afdingen zien. Wat met 250 DH per persoon begon voor een kamer zonder douche, eindigde op 50DH per persoon en met douche. Hah wir sind Hollandais!!
Voor ons hotel lag Place Djeema el Fna, wat ooook een World Herritage Site is. Het iseen een groot plein waar het bruist van leven. Het staat helemaal vol met eettentjes, slangenbezweerders die ik gelukkig niet heb gezien, sinasappelpersers en gedroogd fruit en noten verkopers. Er werden welfs gekookte schapenkoppen inclusief hersenen als delicatesse verkocht. Doordat een man bij zijn lokpraatje: YES WE CAN! zei, was Timo verkocht en dus zaten we bij tentje 23, in plaats van een van de 43 anderen. Het is hier dan weer retegoedkoop, terwijl het toch het dure marakech is. Na het eten maken we opnieuw een goeie deal met afdingen. Wederom wat begon op 120 DH voor 1 spiegeltje, eindigde op 50 DH voor 2. Hatsikiedeeej!

De bus naar het zanderige Zagora vertrekt al om half 9, en brengt ons in dik 8 uur in de buurt van de Sahara. Hoe de busrit was? hobbelend; en National Geographic achtig live. Daar heb ik wel een email versie van. Want om het nou constant over de busritten te hebben...! mail me er maar over.
In Zagora zijn we lui. En dat mag ook wel. 9 fucking uur in de bus gezeten, give me a break! We benuttigen ons ontbijt pas om half 1, IN HET ZONNETJE!!! dat zijn de eerste warme zonnestralen, in een jurkje, sinds Asilah. Pff alsof ik een warme knuffel van de zon kreeg! :D
Een man die we in de bus ontmoet hadden stopte met zn grote 4x4 Toyota GL ,of iets dergelijks, en vroeg of we het laatste stuk naar Mhamid wilde meerijden. Prima! Op dit moment is alles beter dan een hobbelende bus. Tijdens de rit merken we pas voor het eerst dat we dicht bij de woestijn zijn, door de grote duinen, en ook zeker wel de warmte. Misschien was de warmte niet echt typerend voor de woestijn, maar na 2 weken kou, regen, sneeuw en koude voeten, voelt zelfs de nederlandse zomer als hitte aan.

Toen we over de grote bergen heen waren, kregen we onze eerste echte blik over de Sahara. WAUW. wat een zand! Wel duizenden zandheuvels met her en der palmbomen lagen recht voor ons! Het dorpje, wat je trouwens uitspreekt als Mehamid, waarbij je de h een beetje inslikt, is gemaakt van zand, en lijkt alsof het ieder moment kan verdwijnen in een zandstorm. Het lijkt maar voor de helft echt! Al gelijk in het hotel regelen we wat kamelen voor de volgende dag, want dat woestijnavondtuur /zie vorige blogberichten/ van mij in India, moet toch echt overgedaan worden!

Voor de echte Sahara moet wel wat voorbereidingen gedaan worden natuurlijk. Geen avontuur in de Shara zonder tulband! Dus hup, wij het dorpje in om wat 1st class tulbanden te scoren. Haha en weetje waarmee we thuis komen? een tulband met meerdere gaten, en een volledig outfit a la locale voor Timo. Dat gaat op de fotooooo...

Hoe onze 2 dagen in de echte Sahara waren? Dat is een nieuwe blog waard.





Eerlijk gezegd is het al laat en moet ik opschieten. Maar ik wil in geuren en kleuren mn verhaal doen, dus jullie moeten nog eventjes wachten...

Salaaam!!