de laatste lootjes!

Oei wat een vroegte. De bus van Mhamid vertrok alweer om half 6 en dat betekend vroeg uit bedje! We zitten dit keer in een CTM, de dure bus. Terwijl de bus wegglijd, komt de zon op aan de rechterkant en word ik stukje bij beetje een beetje wakker. In Ouazazate moeten we overstappen, en daar is het voor de eerste keer dit land ècht heet! Dus ik met mn kont in de perken en timo op zon witte plastic stoel even een uurtje zweten..

Aan het eind van de dag, na een heleboel uren in de bus; komen we aan in Taliouine; de stad van saffraan. We hebben het goedkoopste hotel ooit: 60 DH voor met zn tweeen; 2,75 euro per persoon. We hebben geen douche, dus het was haren wassen in de wasbak op de gang, en de was werd daar ook gedaan, dus na een uur stond ik met een touf shampoo op mn hoofd en hing de gang vol met was aan een zelfgemaakte waslijn. Ha inventief!


Er is een schapenslachtfeest op komst, en dus zie je overal schapen verhandeld worden. Zowiezo is het vleesleven hier erg zichtbaar. Klein voorbeeld van een willekeurige slager: gehele koeienkop aan een haak, waar het bloed nog uitdruppeld, daarnaast een heel scala aan ingewanden en huid inclusief vet eraan. Hmm nee, nog steeds happily vegetarian!






Toch wel een beetje opzoek gegaan naar de saffraan. Maar na 2 uur rondgelopen ben ik thuis gekomen met zon 1,5 kilo kruiden en geen saffraan. Tis niet te vinden!

Na Taliouine zijn we naar Taroudannt gegaan en Tiznit. Het zijn echte steden met bazaars en heel veel mensen. In Tiznit zaten we vast omdat dan eindelijk de dag van het schapenslachten was. De voorgaande dagen zag je overal schapen; op het dak vn de auto, in het ruim van de bus, vastgebonden in de achterbak of tussen je benen op de scooter........ ?! Op de dag zelf was alles, maar dan ook echt alles gesloten, was er niemand op straat en op tv zag je al het bloed sproeien. hmm weet niet of ik dit nou zon lekker cultuur vind! Tis erg confronterend, dat kun je wel zeggen.


Tafraoute is worth mentioning. Het heeft ons onwijze moeite gekost om er te komen. Geen bus wilde ons brengen en er rijd geen trein ofzo. Dus uiteindelijk zijn we met zn 8en in de taxi gegaan, Timo en ik met zn tweeen voorin, en 6 man achterin, waaronder een franse hippie die de hele weg heeft zitten zingen. De rit was weer prachtig; maar vooral het dorpje was vet. Met zon 5000 inwoners een van de kleinste plekjes waar we zijn geweest, en de we waren omringt door bergen!








We zijn een dag gaan mountainbiken, omdat a) de callorieen al vrij zichtbaar zijn, en b) omdat de omgeving gewoon knijter mooi is! Enorme rotsen, cactussen hier en daar en gigantische vergezichten.. mooi mooi mooi! Kijk vooral naar de nieuwe fotos die ik heb opgeload. We staan in hetzelfde album die je boven ziet fotosliden. Nou 4 uur fietsen en 26 kilometer achter de kiezen komen we gebroken terug. pff toch wat meer lichaamsbeweging als ik terug ben in Leiden!

Er reed op een of andere manier weer wel een bus vanuit Tafraoute naar Agadir, en van daaruit zijn we doorgegaan naar Safi. Naar de stad van het aardewerk. en de zee. En de laatste daagjes marokko alweer!

Ive been through the desert on a camel with no name

bepakt en bezakt met 10 liter water, genoeg eten voor 2 dagen en wat pannetjes en potjes gingen we dan echt op pad. Timo in zn Jilaba en beiden met tulband, want als je de sahara in gaat doe je dat goed. Het opstijgen met je kameel, dat is toch wel het vetste! Zonder signaal of whatsoever gaat dat beest eerst op zn knieeen zitten, dan op zn achterpoten staan, en dan de rest op zn voorpoten. Hihi en Timo viel er bijna vanaf.

Al na 100 meter zitten we in de duinen. Tja, eigenlijk gewoon heel veel zand! Timos kameel poept heel veel en ik vind het toch niet zo heel prettig zitten op zon schuivende kamelenrug.

mn billen schuren de heletijd tegen elkaar! auw auw auw!

om te tijd en beetje sneller te laten gaan, spelen timo en ik een ouderwets spelletje terwijl we onze ogen de woestijn eens even goed laten opnemen.

Ezel! nu jij met een l. Lapjeskat! Ow een t... Tijgerrrr.. Op die manier passeren we struiken en andere rare woestijnplanten die ik geloof ik nog niet heb gezien. Het is eigenlijk ook helemaal niet heet, maar dat had ik inmiddelsallang opgegeven, want het is nergens warm in dit fucking land!!

De lunchstop was achter een grote struik, en terwijl wij nog bekomen van onze gloeiende billen, maakt Hussein een heerlijke lunch klaar! De kamelen worden hun voeten vastgebonden, zodat ze niet ver weg kunnen, en lopen vervolgens naar de dichtsbijzijnde struik om eens goed te gaan eten. Die beesten eten werkelijkwaar alles wat op hun pad komt..

Als we weer verder trekken, bijt het beest van Timo in mijn beest zn poten. Whalla daar ga ik! wist niet dat kamelen konden huppelen! Het scheelde niet veel of ik was aan het zandhappen, en voortaan rijd de cavia van timo dus voorop.

Het duurde niet lang of we waren op de plek waar we gingen slapen. Timo en ik gingen de duinen eens goed onderzoeken. Het waait inmiddels best hard, daardoor ontstaat er een soort snelweg van zwevend zand boven de toppen van de duinen! We hebben onwijze lol gehad met dat zand, haha want op je buik van de berg glijden of rollen is echt great fun!

Teruggekomen bij het kamp, zwaar hijgend, was Hussein al bezig met opnieuw een heerlijk etentje, en babbelen we met hem, IN HET FRANS, zon 1,5 uur over vanalles en nog wat.

Terwijl Timo lamsrack en ik groente eet, want jaja ben nog steeds vegetarier, horen we de kamelen poepen, plassen, herkauwen en scheten. Wat een odeur komt daar vanaf! vooral de scheten, en de boeren.. de tandjes.

Nou na de zonsondergang te hebben meegemaakt, daalt de temperatuur iedere minuut. Volgens timos termometer is het zon 6 graden; en toen was het nog nieteens pikkedonker.

De sterren zijn prachtig! ER zijn er zoveel, en het is vrij helder. We zien welgeteld 9 vallende sterren en 4 voorbijkomenvliegende satellieten. wauhauww!!

Het mag dan allemaal wel vet zijn om in de woestijn te slapen, maar het wakkerworden is toch echt een ramp. Mn rug is echt naar de mallemoer, mn nek kraakt als een stoel met een tientonner erop, en ik voel mn voeten nietmeer. Het was echt zo ontzettend koud snachts. Gelukkig maakte hussein al snel een vuurtje; en ingewikkeld in 2 dekens krijgen mn voeten weer een beetje gevoel. Het ontbijt bestaat uit brood; jam; boter en thee; wat anders. Ja en heerlijke mandarijnen! Want die hebben ze hier. hmmm echt super! We gaan iniedergeval niet dood van een tekort aan vitamine C.

Ik besluit om niet meer op de kameel te gaan zitten. waarom? omdat ik blaren op mn billen heb. En dat doet pijn ja. Het landschap veranderd constant. Nu komen we weer aan bij een rivierbedding. Wel miljoenen stenen, rood, groen, paars, geel, oranje liggen verspreid tussen het klei. Van de hitte is het klei helemaal gebroken; waardoor het precies zo lijkt als een standaardachtergrond van een macbook. We lopen richting een palmerie, en in de schaduw van deze grote gevallen hebben even rust. De zon schijnt warmer dan gister, en het is eindelijk tijd om in mn jurkje van de zon te genieten! Het laatste wat we gaan bezoeken voordat we weer terug in Mhamid zijn, is een Kasbah. Onze Kasbah bestaat al sinds de 17e eeuw, en is nog steeds bewoont. Het lijkt wel een zandkasteel met miniaturen erin. Het was erg mooi, maar hussein leek wel een HSL trein, want binnen 4 minuten stonden we alweer buiten. Jammer.

Terug in het hotel zijn we gebroken. Al onze edelen spieren zijn zwaar misbruikt en jezus wat ben ik moe. Dan denk je dat het genieten is in de Sahara. pfff wat een exercize!

Hobbelende avonturen

Nu ik eindelijk gewent ben aan de arabische toetsenborden, is het een ramp om weer eens een westers toetsenbord te hebben. Ik druk constant de verkeerd letter in, dus vergeef me de fouten die wellicht zullen komen. we waren gebleven bij Fes!

We zijn, na een volle dag en nacht in Fes geweest te zijn, vertrokken naar Azrou. Van de omgeving hebben we errrrrg weinig gezien. Buiten regende het, er was mist alsof er nog nooit mist was geweest en dat resulteerde in zon 15 meter zicht. Doordat we steeds meer stegen en het verschil tussen buiten en binnen de bus steeds groter werd, besloegen de ramen, en toen was het echt onmogelijk om iets door de ruiten te zien! Ik had het allang opgegeven, toen Timo ineens zei: Fucking hell, kan het nog erger?! zitten we ineens in de dikke sneeuw!! Het is zelfs mogelijk om te skieen. in fucking marokko. waar ik had verwacht dat ik in bikini kon liggen..

Als we aankomen in Azrou sneeuwt het gelukkig niet meer zo hard, maar is het wel echt heel koud. We vinden met behulp van een marokkaanse jongen die in Duitsland had gestudeerd ons hotel Salame, waar we een kikakoude kamer hebben met bedden die zon 10 cm boven de grond hangen. kou zakt, warmte stijgt. lekker.
inmiddels rijden de bussen van Azrou nergens meer heen, want de wegen zijn dichtgesneeuwd. zit je daar.

Ziekenhuisbezoek in marokko is trouwens errug leuk. Pijn in je buik? bloeddruk word opgenomen met een apparaat uit de jaren dertig met een stetoscoop ertussen om te horen of het wel echt stroomt. Buik word wat in geknepen en geduwd. Vervolgens luisterd ie naar het borrelen en pruttelen van de darmen. Tong gecheckt. Nee. niets aan de hand! En ondertussen maar een pijn hebben..

We reizen veel met de eeuwig hobbelende bus. Het is best zel leuk om naar het leven op het busstation te kijken. Allemaal jongeren proberen geld te verdienen door producten zoals kleenex zakdoekjes, kauwgom, chocola etc. in de bus te verkopen. Ze verdienen zo ongeveer 5 euro per dag. Het leukste, vind ik, is als er een man zn tellsell verhaal in de bus komt houden. Gezicht op strak, alsof ie reclame aan het maken is, rattelt ie zon 10 minuten door over zijn product, in de hoop het aan het eind aan een paar buszittende te verkopen. Het is prachtig, zeker als er zon grote brede besnorde man eyeliner probeert te verkopen.

De weg naar Beni Mellal is magisch. Bijzondere taferelen vergezellen ons tijdens de hobbelige rit. We krijgen vergewichten van hevuels op zn lapjeskat, met zon die door kieren van de wolken probeerd door te schijnen. Rieviertjes die abrupt het landschap onderbreken en rode grond die het groen extra groen laten lijken. stijle paardjes brengen lokale mensen op eweltjes van A naar B, en zaslijnen naast eenvoudige huisjes laten de was in de zon drogen. heuvel na heuvel tot wo ver je ogen kunnen kijken zijn er dit soort taferelen.
Terwijl we doortuffen komen we langs dorpjes die lijken alsof ze zo uit het stof zijn opgezewen. Het lijken kleurloze en levenloze agglomeraties, maar als je goed kijkt, zijn er overal kleuren. het is de stof die het dof maakt. de zon begint te zakken, wat maakt dat het landschap elke 10 minuten veranderd. Het zachte licht en de stees groter wordende schaduzel maken het landschap tijdloos.Daar waar de zon achter de bergen is verdwenen, hangt nu een paars rood oranje gloed, en met dat aan mijn rechterkant, en complete darkness aan mijn linkerkant rijden we de laatste uurtjes door naar Beni Mellal.

We hebben B.Mellal gebruikt als tussenstop, de volgende ochtend vertrokken we namelijk naar Azilal. Voor het eerst vroeg opgestaan, om 9 uur, en met een busrit van 3 uur, worden we al snel op een prachtig uitzicht getrakteerd. We hebben een prachtig uitzicht over een vallei. Een uitgestrekte vlakte met her en der nederzettingen en agratrische grond strekt zon 300 kilometer voor ons uit. Het einde is haast niet te zien. Boven ons ligt een bezneeuwde bergtop, waar ik vrees dat we doorheen gaan. De bus ratelt en hobbelt monotoom door en om me heen zie ik allemaam geologisch geweld: geschuerd gesteente, lagen verschillende sedimenten maar ook weggesmoelde bomen met naakte wortels. De bus stopt zo nu en dan op plekken waar je niet verwacht dat er leven kan zijn. De bus brengt ons ook naar Barrage Bin el Ouidane, een groot stuwmeer wat meer dan 25 procent van de electriciteit in Marokko opwekt. Het is een prachtig meer!

Azilal, tja, daar weet ik niet zo goed wat ik daar over moet schrijven.

Weet
nieteens
wat
ik
ervan
moet
denken.

Op 30 november is Timo jarig, en ook al regent het, we proberen het wel te vieren. Na een ontbijtje op bed te hebben gehad, zijn we vertrokken naar Marakech. Met een bus hobbelend op vierkante wielen. In hotel CTM lieten we een knap staaltje afdingen zien. Wat met 250 DH per persoon begon voor een kamer zonder douche, eindigde op 50DH per persoon en met douche. Hah wir sind Hollandais!!
Voor ons hotel lag Place Djeema el Fna, wat ooook een World Herritage Site is. Het iseen een groot plein waar het bruist van leven. Het staat helemaal vol met eettentjes, slangenbezweerders die ik gelukkig niet heb gezien, sinasappelpersers en gedroogd fruit en noten verkopers. Er werden welfs gekookte schapenkoppen inclusief hersenen als delicatesse verkocht. Doordat een man bij zijn lokpraatje: YES WE CAN! zei, was Timo verkocht en dus zaten we bij tentje 23, in plaats van een van de 43 anderen. Het is hier dan weer retegoedkoop, terwijl het toch het dure marakech is. Na het eten maken we opnieuw een goeie deal met afdingen. Wederom wat begon op 120 DH voor 1 spiegeltje, eindigde op 50 DH voor 2. Hatsikiedeeej!

De bus naar het zanderige Zagora vertrekt al om half 9, en brengt ons in dik 8 uur in de buurt van de Sahara. Hoe de busrit was? hobbelend; en National Geographic achtig live. Daar heb ik wel een email versie van. Want om het nou constant over de busritten te hebben...! mail me er maar over.
In Zagora zijn we lui. En dat mag ook wel. 9 fucking uur in de bus gezeten, give me a break! We benuttigen ons ontbijt pas om half 1, IN HET ZONNETJE!!! dat zijn de eerste warme zonnestralen, in een jurkje, sinds Asilah. Pff alsof ik een warme knuffel van de zon kreeg! :D
Een man die we in de bus ontmoet hadden stopte met zn grote 4x4 Toyota GL ,of iets dergelijks, en vroeg of we het laatste stuk naar Mhamid wilde meerijden. Prima! Op dit moment is alles beter dan een hobbelende bus. Tijdens de rit merken we pas voor het eerst dat we dicht bij de woestijn zijn, door de grote duinen, en ook zeker wel de warmte. Misschien was de warmte niet echt typerend voor de woestijn, maar na 2 weken kou, regen, sneeuw en koude voeten, voelt zelfs de nederlandse zomer als hitte aan.

Toen we over de grote bergen heen waren, kregen we onze eerste echte blik over de Sahara. WAUW. wat een zand! Wel duizenden zandheuvels met her en der palmbomen lagen recht voor ons! Het dorpje, wat je trouwens uitspreekt als Mehamid, waarbij je de h een beetje inslikt, is gemaakt van zand, en lijkt alsof het ieder moment kan verdwijnen in een zandstorm. Het lijkt maar voor de helft echt! Al gelijk in het hotel regelen we wat kamelen voor de volgende dag, want dat woestijnavondtuur /zie vorige blogberichten/ van mij in India, moet toch echt overgedaan worden!

Voor de echte Sahara moet wel wat voorbereidingen gedaan worden natuurlijk. Geen avontuur in de Shara zonder tulband! Dus hup, wij het dorpje in om wat 1st class tulbanden te scoren. Haha en weetje waarmee we thuis komen? een tulband met meerdere gaten, en een volledig outfit a la locale voor Timo. Dat gaat op de fotooooo...

Hoe onze 2 dagen in de echte Sahara waren? Dat is een nieuwe blog waard.





Eerlijk gezegd is het al laat en moet ik opschieten. Maar ik wil in geuren en kleuren mn verhaal doen, dus jullie moeten nog eventjes wachten...

Salaaam!!

First time Morocco? Welcome my friend!

Wauw, ik word niet aangevallen. Ze raken me niet aan. En ze bedelen ook niet.

Marokko is wauw. Ik kan niet anders zeggen. Aangekomen in Tangiers (wat helemaal niet zon rotstad is als me wel was verteld) hebben we al snel de markt gevonden. En wat gebeurd er als Timo en ik op de markt rondlopen? Dan kopen we teveel fruit, olijven en brood, krijg je een katje op de vismarkt in je handen geduwd en eindig je de avond in een sjiek frans-marokkaans restaurant. Want owja, ze spreken frans hier!

Gelijk de volgende dag kwamen we aan in Tetouan. Een grauwe stad, waar we door een busstationmedewerker in de medina werden rondgeleid. Het ging net zoals in Varanasi, links rechts omhoog, omlaag, trapje schuin, afstapje laag. Pff. En de stad is lelijk. Waarom waren we ook alweer naar Tetouan gegaan? Daar kwamen we de volgende dag achter, toen we in de lonely planet lazen dat de medina een World Herritage Site was...

Eeehhmm.. :S

De bus naar Chefchouen vertrok al vroeg en voordat we het wisten zaten we op 1000 meter, verstopt tussen de bergen in een klein blauw stadje, met overal bomen, moskeen en mooie mensen! Het is echt een uiterst lief stadje, en vooral de whitewashed en blauwgeschilderde huisjes waren prachtig! We hebben bij kaarslicht gegeten, want de stroom deed het uiteraard niet.

De bus vertrok om half 3 uit Chefchouen en bracht ons in 4 uur via Tetouan in het havenstadje Larache. Het is niet een lief petit stadje aan het water, maar eerder iets groots, ongezelligs als je het mij vraagt. Het ontbijtje gehaald door Timo wat we aan de kust opaten maakte veel goed, enook de overenthousiaste bestelautochauffeur die COOOOOOOOOL op zn frans riep was goud waard!

In de bus naar Asilah gebeurde er iets wat ik vind dat Marokko goed omschrijft. De busmannetjes proberen altijd geld uit je te krijgen door een toeslag voor je bagage in het ruim te vragen. Dat kan varieeren van 5 Dirham (5 cent) tot 5 euro de man. Omdat Timo en ik dat niet wilde betalen, werd ie een beetje vervelend, ging ie aan mn schouder zitten. Maar hij werd tot de orde geroepen door andere lokale marokken, die iets zeiden als: laat die touristen toch alleen joh. Maar het busmannetje was nu op zn pik getrapt en ging in discussie met de lokale marokkaan. Er ontstond een hele discussie met lichaamstaal die in Nederland bij de portier niet geaccepteerd zouden worden, en er leek maar geen eind aan tekomen. Hoe dit werd opgelost? Een rustige man stond op, haalde de twee ruziende mannen uit elkaar met een glimlach, gaf het busmannetje een kus op zn wang en duwde hem zachthandig de bus uit.

Asilah was het eerste stadje waar we voor het eerst 2 nachtjes geslapen hebben. Geloof me, dat was grotendeels te danken aan de warme douche die ze daar hadden. Takke wat is het koud hier. Ik heb alleen maar kleding voor de zon meegenomen, maar ik zit dit te typen met 8 laagjes over elkaar! In de medina van Asilah kan je zien dat dit een iets rijker stadje is dan wat we voorheen hebben gezien. Er worden luxere producten verkocht, zoals gedecoreerde kaarsen, parfum, kunst.. Ook de huizen zien er allemaal goed onderhouden uit, en geen plantje staat er suf hangend bij. We leven hier van de markt, we kopen er verse druiven, sinasappels, bananen, nootjes, olijven, maar ook verserdanverse avocado's en ga zo maar door. hmmm

Het volgende stadje was Meknes. Er hing dikke mist, of laag hangende wolken, hoe je het ook wilt noemen, en de reis duurde aardig lang. HEt landschap van Marokko lijkt een beetje op Frankrijk, met de heuvels, grote roofvogels en schapen op de hei. Je ziet af en toe een paard en wagen, of een vastgebonden ezel. Het lijkt alsof het een hele andere wereld is, daarbuiten de bus. Het leven van werken, carpe diem, en dingen aannemen zoals ze zijn. Het zijn mensen die weten wat ze zijn, en wat ze ook altijd zullen blijven. Bijzonder bijzonder. De weg voerde ons langs een lokale markt langs de weg. Er werden koeien, schapen, deuren, stoffen en andere dingen verhandeld. En weetje hoe ze de eieren vervoeren? In een kartonnen doos, laagje hooi, laagje eieren, laagje hooi... Het is zo leuk..

Omdat het in Meknes tijdloos regende, zijn we al snel weer doorgegaan naar Fes. De fransoos die we in Meknes zijn tegengekomen voorspelde: you WILL get lost in Fez. Zo, en dat hebben we ook gedaan. Zonder tourguide hebben we toch een heleboel gezien! De tanneries, een van de touristentrekkers van Fez, was ook wel erg mooi. Er word al eeuwen op deze manier leer gekleurd. Er lopen door de straatjes van Fez wel honderden muildieren die karren met dierenhuiden vervoerd. Bij de tanneries aangekomen, worden ze eerst op een natuurlijke manier gebleekt: In duivenschijt en koeienpis. Het stinkt er verschrikkelijk, naar rottend vlees, en dus naar schijt en pis. Vervolgens worden de huiden in gaten met indigo, of mint, of saffraan gegooit, waar ze zon 24 dagen in kunnen sudderen, om de kleur optenemen en aantenemen. Pff wat een beeld, mooi! maar jezus wat een stank haha

We hebben de hennasouk nog gezien (eigenlijk eenkleine rommelmarkt) en we hebben bij een klein stalletje gedroogde abrikozen, amandelen en rozijnen gekocht. Fes is eigenlijk heel erg leuk, ondanks dat het aantal touristen wat we om ons heen hebben met 10 is vermenigvuldigd. Het is wederom totaal niet zoals ik had verwacht. Ik blijf namelijk maar wachten op dat egyptische getrek een aandachtvragen. Maar mensen laten me met rust zodra ze doorhebben dat je niets wilt kopen. Mensen zijn aardig, oprecht, en bijna allemaal eerlijk. Zo zeggen ze, als ze weten dat dit je eerste keer in marokko is: Welcome my friend, met hun hand op hun hart

Parissh Parissh!!

De Thalys bracht mama en mij in 4 uur en 9 minuten in hartje Parijs. De stad van de liefde, het lekkere eten en de filosoferende studenten. Mijn frans is echt niet meer wat het was, dus laat ik het praten maar aan mama over. Het enige wat ik er met zekerheid uitkrijg is Merci, en ooievaar! In drie daagjes hebben mama en ik door parijs geslenterd, want we liepen niet, nee we slenterden. Ile de la Cite, Saint Germain, Quatre Latin, Les Tuillerien, Champs-Elysees, we've been there. En wat we dan deden? Koffie drinken, kletsen, foto's maken, uitgebreid lunchen, huisjes kijken. En het was goed!

Well hello Parish&Marokishh

Het is heerlijk om weer thuis te zijn! Echt super fijn om weer te fietsen, een boterham met pindakaas te eten of gewoon de honden uitlaten in de regen (dat soort dingen ga je waarderen als je dat niet hebt!)
Maar toch is er een beetje een kriebelend gevoel dat ik niet tot januari aan het reizen ben.

Vandaar dat ik er weer vandoor ga.

Ik vertrek dit weekend naar Parijs, met mijn mama, voor serious quality time met lekkere wijn en mooie winkels.. Na drie daagjes bourgondisch leven vertrek ik met het vliegtuig naar Tanger, Marokko, om mijn beste vriend op te zoeken..

Nee er zijn geen tijdschema's.

Ook geen verplichtingen.

We zien daar wel.

We hebben in gedachte om de koningssteden te gaan bezoeken, want dat blijkt zo mooi te zijn! En ik heb ooit iets gelezen over de hoogste berg in Noord Afrika, en dat het heel mooi is om die te beklimmen (want hij ishelemaal niet stijl, en zelfs IK kan het aan met mijn conditie). Ook staat marokko bekend om zn mooie golven natuurlijk. Dus wellicht nog een relax weekje op een surfboard langs de kust van dit afrikaanse land?

Dus nee, ik ben nog niet uitgereisd!

Yes sister, fasted Indian helicopter straight to home

Yep, dat was m jongens. Ik kom naar huis! Ik vind India prachtig, wonderbaarlijk, kleurvol, chaotisch en gestoord. Het is zo mooi. Maar ik mis thuis. En ik mis mensen om me heen. Ik mis mijn veilige bedje, en de vertrouwde boterhammen met pindakaas. Ik kom naar thuus!

Maar eerst, nog een update van de laatste avonturen in India:

We waren gebleven in Jaisalmer, waar ik een kamelenrit ging maken. Ik had in de trein dus die engelse medicijnstudenten ontmoet, en samen met hen ging ik dus hobbelen op zon beest. Ze zijn prachtig, en fuck wat zijn ze groot! Ik had de grootste, en de snelste: Rocket! Hoe krijg ik het weer voor elkaar?
Het is heel oncomfortabel en zeker niet goed voor je als je niet zo lekker bent. De zon is heet, maar niet zo heet als ik verwacht had. Ik was helemaal ingepakt zoals een moorse bedoeine, inclusief tulband. Haha maar het was me toch iets te heet, dus gewoon met mn blote schouders in de felle zon. Toen we na zon dikke 6 uur hobbelen aangekomen waren in ons hotel Zandbak met kamers van 5000m2, hebben we genoten van de zonsondergang. Het is prachtig in de woestijn. Rustig, vredig, leeg. Ze zeggen dat je eigenlijk 40 dagen in de woestijn moet zijn, en dan bereik je een soort verlichting. Volgens mij als je 40 dagen in de woestijn bent geweest met al dat zand, dat je niet verlicht bent, maar je hersenen gewoon een beetje gekookt zijn. Tis maar een gok?
Ons bedje werd helemaal opgemaakt, en samen met torren boven mn hoofd, mieren in mn oor en zand tussen mn billen ben ik in slaap gevallen onder de duizenden sterren. Want dat hebben ze in hotel Zandbak. Openlucht kamers. Ow ow ow het was mooi.

Helaas heb ik de tweede dag van mijn tour niet kunnen genieten. Ik heb opnieuw een lekkere bacterie te pakken, en deze is gemeen. Ik ben met een emergency jeep van Mr. Desert opgehaald en afgedropt in een hotel. Ziek ziek, zweten, rillerig, aan de race, aan de kots, aan de koorts, aan alles wat je ziek zwak en misselijk maakt. Lekker, 1000 mg antibiotica derin. Onderdrukken die hap.

Nou en die ziekte gooide wel het roet in mn plannen. Ten eerste kon ik niet reizen, dus zat ik 'vast' in Jaisalmer. Het maakte ook dat ik besloot om naar huis te gaan. Ik ben eerst gaan uitzieken, en toch besloten nog naar Goa te gaan, om aan het strand te liggen, wat bij te komen, en even te relaxen. Voordat ik naar Goa zou vertrekken, wilde ik nog wel wat van Jaisalmer zien, want het mocht niet zo zijn dat ik er een week aanwezig was, maar het fort! van Jaisalmer nog nieteens gezien te hebben.

DUs ik op mijn eerste ' ik kan weer overeind komen zonder naar de wc te hoeven rennen' dag naar het fort. Het is een heel oud fort, nog uit de middeleeuwen, en helaas is het uit elkaar aan het vallen. Er zijn allemaal hotelletjes en winkels in het fort, en er wonen ook gewoon nog mensen, en door al het water gebruik, zakt dit fort gemaakt van zand eigenlijk gewoon een beetje uit elkaar. Maar daarom wil ik het juist graag zien, voordat het vergaan is! Het is echt een stad uit de middeleeuwen, met kleine straatjes, fruit verkopers, zandhuizen, gekleurde deuren. Het is precies zoals de eerste scene van Aladin (even in je kleine zusjes videokist kijken dus!). Het hele fort bestaat ook uit heel veel Haveli. Haveli is de architectuur van de huizen. Het is heel gedetailleerd, met veel bloemen, symbolen, diepte, relief. Het is heel mooi. Ik heb wat mooie fotos kunnen maken, ik ga ze snel oploaden!

Ik ben met de bus naar Ahmedabad gegaan. Dat was heel leuk, want ik had een single sleeper seat. In de bus kwam ik erachter dat ik dus werkelijkwaar een eigen bed had! Een soort hok waar als ik als ik schuin lag en mn hoofd wat introk, echtwaar languit kon liggen. 2 schuiframen en wat gordijnen sloot me af van de weg en van de binnenkant van de bus. Wat een situatie! het is een dikke 10 uur naar Ahmedabad, door de nacht. Ik kom daar dus om half 4 snachts aan, dodelijk moe, suf, en ik word in een tuktuk gesmeten, en voor dubbele prijs (zogenaamde nachtprijs. DAt bestaat nieteens in india!) word ik gedropt op het vliegveld. Zo. En nu 13 uur zitten tot ik vlieg.

Van de blauw/bruine stoelen heb ik toch maar een blauwe gekozen, want die zag er iets schoner uit. Ik weet zeker dat het geen verschil maakt, maar het oog wil ook wat. Ik heb werkelijk waar, met 5x opstaan, 13 uur stilletjes op mn stoel gezeten, zonder een krenk te geven. Alsof ik als straf stil moest zijn. En nee, ik heb niet geslapen. Dat kwam meer omdat het niet MOGELIJK was om te slapen, anders had ik het zeker gedaan.

Na een vlucht van 1,5 uur kwam ik savonds in Goa aan. Maar dan ben je er nog niet. 1,5 uur verder en 14 euro armer kom ik aan in Patnem, een verlaten strand, waar geen tourist komt. Ik wilde daar heen, omdat het rustig zou zijn. Ik heb een vermogen betaald voor een onzinnige kamer, maar na10 uur in de bus, 13 uur op het vliegveld, 1,5 uur vliegen en 1,5 uur in de auto maakt niets me uit. Ik wil naar bedd..!

De ochtend zag ik hoe prachtig het strand was, en heb ik een scootertje gehuurd om Palolem, het paradijs van elke hippie, eens te bekijken. Het is daar stukken drukker, en ook een stukg ezelliger. Ik loop wat over het strand en kies een strandhutje uit. 500 rupees per nacht. Mwah, dat is toch de helft van waar ik nu zit. en ik heb een toffe canadees uit Calgery naast me. Prima. Dus ik weer scooterend terug naar Patnem, spullen opgehaald, en teruggetuft naar Palolem. Zo. En nu genieten.

Het is vresleijk gezellig geweest met die canadees. Zijn naam is Phil, en hij rookt zoveel joints. Hij doet er eentje met zn ontbijt, na het ontbijt, na het zwemmen, tussendoor voor de lunch, na de lunch, voor het avond eten en zeker nog 2 voordat ie gaat slapen. Petje af. Haha zo extreem doe ik hem niet na. We hebben dolfijnen gezien, in het water gezwommen (fuck dat is warmer dan de warmste douche die ik in India heb gehad!) en gekayakt. Heerlijk. Echt genieten.

Ik zit nu weer in Delhi, ik ben vanochtend wakker geworden in Goa, vliegtuig genomen, en net mn tas in gepakt. Ik kom denk ik met 35 kilo terug. Hihi en ik vertrok met 14 :P Ik vlieg morgen ochtend om 10 uur, en om half 5 nederlandse tijd ben ik weer in ons kikkerlandje.

En ik heb er zo veel zin in.

Ali Baba en de 1001 uren in de trein

Oei oei lang lang geleden alweer.. Nepal ligt alweer ver achter me! Het olifanten wassen was prachtig, zie vooral de fotos! We zijn snel naar Kathmandu terug gegaan (wederom op het dak van de bus!) en daar hebben we wat sightseeing gedaan. Met een rickshaw heb ik de hele dag rondgetourd door Kathmandu (want deze keer had ik er tijd voor, en had ik geen lijpe bacterie ergens in mn systeem). We hadden bijzonder veel geluk, want deze dag bleek de verjaardag van god Hanuman te zijn. Veel mensen rond de tempels dus! Ik heb ook pashupatinath bezocht, een verbrandingsplaats. Dat was wel even heftig. Ik was net op tijd voor een verbranding, en heb die op 2 meter afstand kunnen bekijken. Zie ook de foto's (die nog gaan komen ;)). Ik wil snel weg uit Kathmandu, heb het hier nou wel gezien. Ik heb het zowiezo niet zo op steden. Ik heb daarom een busticket naar Varanasi gekocht.

Om 5 uur ging de wekker al, en na afscheid genomen te hebben van MAarten (waar ik toch zon week mee heb opgetrokken) is het gek om weer alleen te zijn. De busstand was even schrikken, want die was grooot en extreem onduidelijk. Dus ik liep er nogal verloren rond, maar ik heb me toch stand gehouden tussen alle grijpgrage mannetjes. De bus is vrij leeg, en het duurt dik twee uur voordat we uit Kathmandu zijn (dat is ook niet zo gek als de bus 2 rondjes rijd en 3 x omdraaid.. zonder reden?). Ik wilde graag op het dak (eens op het dak, altijd op het dak!), en na 2 keer vragen mocht ik.. Zat ik daar.. boven op het dak, helemaal alleen, als koninging met het paradijs voor haar voeten! Onderweg heb ik wilde apen gezien, en zijn we over grote heuvels gereden. Het uitzicht was prachtig. Uitgestrek, zo ver als het oog kon kijken (net zoals je naar de zee kijkt), alleen maar bomen en vlak land... wauw..!

Aangekomen (na 9 uur rijden) in wat ik dacht dat Sonauli was, en vechtende rickshaw riders mn tassen hadden veroverd, heb ik mijn ticket voor de volgende dag naar VAranasi geregeld. Een vriend van dat tour-ding heeft me vervolgens op een motor door de stad gecrossed, een hotel voor me gevonden, me mee uit eten genomen, en vervolgens meegenomen naar een lokaal festival. Het festival was net zoiets als parkpop, alleen werd er gedanst ipv muziek gemaakt. Het was leuk om alle lokale mensen te zien (allemaal jonge mensen!) en ik was werkelijk waar de enige tourist. Ik heb ook mn eerste bi-sexuele nepalees gezien! Al kon ik niet uitmaken wat het nou was.. vrouw of man?

De volgende dag was hectisch, ik moest naar de grens, eerst een vaarwel nepal stempel halen in nepal, toen over de grens naar India, mn bus vinden, toen weer terug naar Nepal, om mn nepalese geld om te wisselen in indiaas geld, toen weer terug over de grens naar India, om vervolgens de inmiddels verschoven bus weer te vinden, en toen weer terug naar de grens want ik moest nog een welkom-in-india stempel in mn paspoorst scoren.. pfff madness! toen dit allemaal geregeld was, voorin de bus op weg hobbelend naar VAranasi, zon 12 uur verder. Ik heb een duits meisje ontmoet, die ook naar VAranasi gaat, en we hebben besloten samen een hotel te vinden als we ooit in varanasi zouden aankomen. Dat deden we, uiteindelijk, en met zn tween hobbelend in een te kleine rickshaw, met 3 tassen en 2 rugzakken op weg naar ons hotel. WE wisten niet dat de rickshaw driver ons niet kon afzetten voor ons hotel, en dus werden we gedropt ergens in Varanasi. We moesten zelf onze weg door oud varanasi naar ons hotel vinden. Oud varanasi is een netwerk van kleine straatjes, zonder structuur, links rechts, omhoog omlaag, trappen, koeien, veel mensen en duizende shopjes, zonder richtingaanwijzers whatsoever, en haast geen licht. Ik weet niet hoe e het hebben gedaan, maar we hebben een hotel geovonden, en we zijn snel gaan slapen.

Het wakker vworden was een cadeautje: We wisten niet dat we een balkon hadden met uitzicht over de GAnges!! Nog schmering en koel hadden we een prachtige blik op deze rivier Er waren allemaal mensen druk bezig zich aan het wassen in het meest ranzigste water ooit. Maar jezus wat een mooi uitzicht! WE zagen iets groots drijven, toen we wat langer aan het genieten waren van het uitzicht, en na ingezoomd te hebben met mijncamera kwamen we erachtert dat het een drijven, half verbrand lichaam was. Je kon het gezicht, de armen en de buik gewoon nog zien, en dat dreef daar.. zwart geblakerd, met allemaal blaren op zn lichaam.

We hebben die ochtend, in de trend van dat verbrande lichaam, een bezoek gemaakt aan de Manikarnika gaht, een van de meest belangrijkste verbrandplaatsen in Varanasi. Er werd daar net een lichaam verbrand. Het isanders dan in Nepal, waar ze het lichaam bedekken. Hier licht het lichaam gewoon op een stapel hout, en kun je dus alles zien verbranden. Je ziet het gezicht steeds zwarter worden, schuim uit de mond komen, de ogen zien knappen van de warmte. Door de hitte trekken soms spieren samen, waardoor het lijk gaat 'bewegen'. Dan lift er ineens een been op, wat dan heel banaal met een stok terug in het vuur gedwuwd word. En de familie leden zitten er allemaal omheen, ongeinteresseerd hun tijd uit te zitten, met een sigaret in de hand, te kijken naar het leven eromheen. Het voelt zo respectloos, zo banaal, zo totaal niet zoals ik wil sterven. Ja, het is echt heel gek.

We zijn die dag gaan rondtouren in Varanasi, maar er was niet zo veel aan. Varanasi is volgens mij vooral leuk als je de gaths heb gezien, en silk wilt kopen. Nou dat laatste willen wij neit, en dan blijft er alleen een drukke, vieze, stinkende stad over met teveel toeters en bellen (letterlijk). We hebben een treinticket naar Delhi gekocht voor de volgende dag, en savonds hebben we een bootje over de ganges rivier genomen. We hebben weer geluk, want die dag was het de dag van de getrouwde man en vrouw. Langs de 'kust' van de rivier waren dus allemaal ceremonies, en veel muziek en dans. Heel gaaf! Je kan hier ook lotus kaarsjes kopen, die je kan branden en los kan laten op de rivier. Het was een prachtig aanzicht, al die drijvende kaarsjes, in de nacht.. Ik heb ook wat kaarsjes gebrand, het was erg bijzonder!

Ons ontbijt op onze laatste dag was in de German backery, waar ze zowaar lokaal gemaakte Gouda hadden! We zijn los van elkaar (mareike en ik) de stad ingegaan, ik voor een massage (want oef mn rug doet pijn!) en zij om wat dingetjes te regelen. Onze trein vertrek al om 3:45, en daarom is het maar een kort dagje.Het station is een drukte van jewelste, en het is niet zo fijn om dar te zitten als je dik 2 uur vertraging hebt. We zijn echt een soort bezeienswaardigheid. Mensen vormen hier een rondje om je heen, bekijken je van top tot teen, bespreken dat vervolgens met elkaar, om je vervolgens nog eens grondig te bekijken.. Het is erg vermoeiend! Het is wel geweldig om tussen al die lokale mensen te zijn. En dan die massieve stalen monsters die om de zoveel tijd binnen komen stormen. Ze zijn echt gigantisch, 600 meter, maar er zitten ook een paar bullebakken van 1200 meter tussen.. doe dat maar eens na. Toen onze trein aankwam, as het heel leuk, maar ook best schrokkend om allemaal mensen uit de trein te zien hangen.. moeten wij daar tussen zitten??

In de trein was het, ondanks onze eerste indruk, geweldig. Wat we dachten dat het coupe's zouden zijn, waren opgeklapte bedden, 3 boven elkaar, waar we ons de komende 12 uur op moeten vermaken. De trein zit echt stuffed, er het zijn vooral indiers. We zitten 3AC, derde klas met airconditionig dus. Het is echt luxe, ik had het veel erger verwacht! De nacht was niet erg comfortabel. Het bed schud, en omdat ik te lang ben steken mn voeten aan de onderkant uit. Omdat te beperken, en om ervoor te zorgen dat mijn voeten er niet afgeschuurd worden door langslopende mensen met koffers, schuif ik helemaal naar boven, en stoot ik dus constand mn hoofd tegen de muur, als de trein aan het hobbelen is.. Maar we zijn wel al bijna in Delhi.. zon dikke 1000 kilometer van Varanasi vandaan..

Ik wil niet nog langer in Delhi blijven, dus ik heb gelijk bij aankomst een nieuw ticket gekocht.. naar de woestijn, de kamelen en de hitte.. Jaisalmer! Mijn trein vertrek al 6 uur na aankomst uit Varanasi, en gaat me in 20 uur in de woestijn brengen.. pff net genoeg tijd dus om niet te lang in Delhi te blijven.. Na wat inkopen gedan te hebben (appels, bananen, water, wat mueslibars..) en de laatste nodige souvenirs (voor zover ik die nog niet had) ben ik vervolgens weer in mn eentje op de trein gestapt. Mareike vertrekt van Delhi met het vliegtuig naar het Zuiden. Dus ik ben weer op mn uppie. Ik heb een lange rit voor de boeg, en heb daarom weer een mooi assortiment aan boeken bij me.

De man bij het raam snurkt als een malle, en daarom heb ik maar weinig geslapen. Ja ik weet het, ik heb oordopjes bij me, maar zelfs met die in mn oor tetterd zn nachtorkest gewoon door.. Als ik wakker word, is de trein voor de helft (of meer) geleegd, en controleer ik toch een beetje angstig of mn met kabelslot vastgeketende tas nog op zn plek ligt.. you never know.

Uiteraard was ie er nog, en met inmiddels 2 engelse doktors in opleiding voor me, tuffen we de laatste 8 uur door naar Jaisalmer. De trein word steeds leger, en ik krijg steeds een gekker gevoel in mn buik.. waar ga ik in godsnaam heen? Het uitzicht is inmiddels drastisch veranderd. Nee geen asfalt meer, nee geen elektriciteitsdraden. Maar hallo zand, hallo hitte en hallo verdorde struiken. Ik hang uit de rijdende trein, met mn gezicht in de hitte, om gezandstraalt te worden en een mooie coupe de zand te krijgen. Natuurlijk heb ik ook zon bekende ik-fotografeer-de-trein-in-een-bocht-foto!

Na dik een half uur stil gestaan te hebben, rollen we eindelijk het station van Jaisalmer binnen. Het is echt de woestijn.. echt. Ik moet denken aan Ali Baba en de 70 rovers als ik uit het station stap en al die rickshaw drivers zie.. daar gaan we weer. Omringt door wel 8 mensen die precies weten waar ik heen moet gaan, en aan mn tas trekken en zeggen dat Hotel A van meneer met de snor vol zit, en dat guesthouse B gesloten is door een failure in het watersysteem. Ik moet vooral meegaan naar HUN hotel, want DAT is toch een luxe.. pfff tief op. Ik weet waar ik heen wil. Naar het golden City hotel. En daar ga ik ook heen ook.

Wauw en wat ben ik blij als ik daar ben aangekomen. Ik heb een prachtige kamer, klein maar fijn, geplaveid met marmer en een riante douchekop! en het allermooiste: een zwembad!! En dat voor 4 euro per nacht. HEt is prachtig. Ik heb vanuit mijn raam uitzicht op het Jaisalmer fort, wat ik snel wil bezoeken, en het dakterras van het hotel heeft een restaurant wat lekker en goedkoop is. Ik voel me echt Jasmine in het land van Aladin. Ik kan niet wachten op het moment dat ik op een kameel zit, 2 dagen door de woestijn tour, en slaap in de schaduw van een enorme sanddune, onder de miljoenen sterren van de nacht..

Dieren in de tuin van Sauraha

Pokhara ligt alweer een aantal dagen achter me, maar het was er heerlijk. Ik heb nog een fiets gehuurd, waarmee ik een stuk uit de stad ben gefietst. Het was echt snoeiheet, daarom was ik ook een fietsende sproeier, maar het was wel erg vet. Ik begin inmiddels een beetje geergerd te raken van mn kamer, want het is niet bepaald schoon. Mn badkamer is letterlijk een begraafplaats. Alle dode mieren worden door de levende mieren hier in mijn badkamer zo over het randje gegooit, zodat als je er niets aan doet, de hele badkamervloer binnen no-time pik zwart is. En dan kan ik dat schoonmaken ja.

Het weer is natuurlijk prachtig hier, stralende zon, en de laatste twee dagen dat ik er was savonds een monsoon regen (al is de monsoon tijd allang over). Dan zie je echt die donkere wolken tussen de bergen aankomen, word het eerst windstil, en vervolgens vliegt er vanalles om je oren. En dan begint het echte spectakel.. regen, bliksem, en de onvermijdelijke donder. Zoo mooi!! al die flitsen en dan al die verschillende kleuren donkere wolken.. geeft wel een kick, om dat vanaf je balkonnetje buiten op je kussentje bij kaarslicht te bekijken..






7 oktober was het zover, ik ging met de kippenbus naar Chitwan national park. om 5 uur ging de wekker (want ik moest nog inpakken zucht) en om kwart voor 6 stond ik al voor de German Backery om daar mijn zorgvuldig ingepakte tonijnsandwich te scoren (die zijn echt goddelijk lekker!) om half 7 stond ik dan bezakt en bepakt netjes op het busstation buiten Pokhara. Mn tas werd op het dak gegooit alsof het niets was, en na mijn stoel gechecked te hebben, redde engel Maarten uit Rotterdam me door op het dak te gaan zitten.



WAUUSSS!!! 5 uur lang op het dak van de bus!



Na de te gekke busrit waren we aangekomen in Sauraha, ergens in de jungle, met lemen huisjes, veel rijst, graan, kippen, koeien, schapen, geiten en ander gespuis. We zochten naar een cottage naast de rivier, maar dat zat helaas vol, dus hebben we maar hals overkop besloten om in het park, tussen de tijgers, neushoorns, dodelijk aggressieve beren en zwijnen te slapen, in een toren. Dus zweterig, plakkerig en moe hebben we dat maar gedaan en binnen 2 uur vertrokken we alweer met de jeep de jungle in.





De weg erheen was wederom prachtig, met kikkergroene rijstvelden, veel mooie lokale mensen en mooie bomen. Op de weg naar, wamen we door een echt authentiek dorpje waar echt echt haast nooit touristen kwamen. Al die kindertjes die dan op je af rennen, en je huid willen en aanraken. Echt zo bijzonder. Ik had op een gegeven moment aan elke vinger wel een ind! We zijn in de avond weer terug gegaan, om daar Daal Baath te eten . Het. Was. Zo. Bijzonder. Bij de lokalen thuis, op de veranda traditioneel met de rechterhand gegeten, en gekeken naar jong en oud wat daar aan het gokken was, met luid gejoel.






Hand in hand met een jongetje wat me heel erg aan kleine olivier deed denken zijn we in zon huisje geweest. Het bestaat uit bamboe, riet en een mensgel van poep (koe, paard, buffel, olifant, maakt niet uit) en modder. Het was prachtig. Onze chauffeur dronk steeds meer roxie (een lokaal extreem sterk alcoholisch drankje) en we waren toch wel blij om weer veilig in onze toren ergens in de jungle te zitten..












De geluiden van de nacht waren super, veel insecten, in de verte soms wat geknor van een voor ons onbekend beest, en dan de sterren, en de maan.. prachtig.. De wekker ging al om 5 uur, en om 6 uur hobbelde maarten en ik weer terug naar Sauraha, want we hebben een drukke dag vandaag:








Kano tripje tussen de marh muggers (krokodillen) en vervolgens op de voet de jungle in, om hopelijk (misschien toch liever niet?) oog in oog te komen staan met een wilde neushoorn, of tijger, als we geluk hebben. We zagen al bij het instappen in ons uit-een-boom-gesneden-bootje een krokodil van zon 3 meter, en binnen 15 min zagen we in de verte al een neushoorn. We waren te ver weg om te zien hoe groot ie was, maar des al niettemin gingen we aan land om het beest te achtervolgen.

ja echt.


dus wij het hoge gras in, wat trouwens tot best ver boven mn hoofd komt,en waar je nauwelijks een meter vooruit kon kijken, op zoek naar het massieve geval. De guide ging het gras in, en wij stonden te wachten tot de guide terug kwam. En dan hoor je ineens zon gebrom, nog geen 15 meter van je vandaan. Wauw dat is spannend! We hebben gelukkig niet verder gezocht, want voor je het weet staat ie voor je neus, en een neushoorn is niet zo lief. Dus we zijn gelukkig weer in ons uit-een-boom-gesneden-bootje gestapt en nog een stukje verder gevaren.

We gingen aan land, ergens langs de jungle-rand, en dus gingen we nu echt de wilde jungle in. We kregen nog een kleine uitleg:
tijger: bij elkaar, oogcontact maken en heel erg bang zijn,
neushoorn: zigzaggend rennen, achter een boom staan, geluid maken, heel erg bang zijn
zwarte beer: groepje vormen, klein maken, gezicht en ogen beschermen, geluid maken, en vrezen voor je leven
owja, daarnaast hebben we ook nog andere enge beesten, zoals bloedzuigers, kikkers, apen, luipaarden, hyena's, spinnen, slangen (o.a. de altijd fijne cobra's) en andere giftige insecten.
Dusss..
Ik op mijn allstars en sokken tot aan mn knieen en mn hart in mn keel de jungle in...

Na de eerste bloedzuigers te hebben overleefd, begon ik na een uurtje de lol er een beetje van in te zien. De bomen waren prachtig, net zoals de bloemen, en de geluiden waren bijna mediterend. We hebben een tijgerprint, neushoorn print,luipaardprint, en een zwarte beren print gezien, olifantenpoep gevonden en herten gehoord. Maar helaas, geen neushoorn of tijger. Na weet ik hoeveel uur gelopen te hebben bracht een boomstambootje ons naar de overkant, en konden we gelukkig fijn uitrusten van zon zware, hete, plakkerige, bijzondere dag!


Ons huisje waar we slapen staat in Ghatgain, een klein dorpje ergens aan de rivier. Doordat ik migraine heb gekregen, hebben we besloten niet nog een dag het park in te gaan. Ik iniedergeval. Maarten is nog wel even gegaan, maar niet het programma wat we aanvankelijk hadden bedacht.

De volgende ochtend zijn we op ons eigen houtje weer terug naar Sauraha gegaan. Om 6 uur ontbijt (WEER zo vroeg!) en toen bepakt en bezakt op weg naar de kippenbus. Het was een wandeling van 20 min, door de dorpjes heen, en iedereen was al wakker! We zijn uitgenodigd door een man om even binnen te komen, en daar hebben we een tikka gekregen (rijst in rode verf, op je hoofd geplakt), en een soort warme geitenmelk denk ik? Het is echt onbeleefd om het niet op te drinken, maar gadver wat was dat vies en jezus, wie weet hoe ziek ik hier wel niet van ga worden?
De bus was overvol, de mensen hingen uit de ramen, dus hoppa, wederom op het dak!! We moesten eerst 1,5 uur omhoog naar Nagargat (ofzo) om daar de volgende kippenbus naar Tadi (ofzo) te nemen, om daar met paard en wagen de laatste 7km af te leggen. Ha en het was leuk! Ook bij de tweede bus op het dak gezeten. In Sauraha aangekomen te zijn, hebben we na wat rondneuzelen nu een prima kamer, met eigen badkamer voor 400 rupees per nacht. 2 euro per persoon dus. Na een lekkere koude douche waren we alweer op pad, want, we gaan opnieuw de jungle in.

OP een olifant!

Die beesten zijn echt prachtig, en groot, en ze voelen warm aan, terwijl de huid hard en zacht tegelijk is! Het is vreselijk hobbelig en absoluut niet comfortable in zon bakje op zn rug, maar het was het zeker waard.

Ik heb lekker een wilde neushoorn gezien, MET baby :D Ze stonden daar lekker niets te doen, wat gras te eten, terwijl er zon 16 touristen op de rug van een olifant omheen foto aan het maken waren. Dus het is wel touristisch, maar op de rug van een olifant maakt dat niet zoveel uit! In de jungle deed de olifant als het werk. Hij liep voornamelijk, uiteraard, maar hij brak ook takken af als die ons uit het bakje zou slaan, en als er iets van de olifant viel, pakte hij het gewoon op met zn slurf! Het was echt heel bijzonder.
Je kan hier ook olifanten wassen, dat gaan we waarschijnlijk morgen doen.. leuk leuk!!

You will see me flying around the fishtail..

Zo. Ik zit nu al een tijdje in Pokhara, en het bevalt me best. Het weer is heerlijk, en niets is lekkerder dan rondtelopen in een katoenen broekje en een tanktopje op flipflops toch? Pokhara ligt aan een meer, en savonds heb je prachtige sunsets. Het is een vissersdorpje, en dat kan je nog zien in het oude pokhara, waar allemaal puntbootjes in het water dobberen, en ze nog echt vissen met netten al staant op een steen.

Bij aankomst ben ik de amerikanen uit Kathmandu weer tegengekomen. We hebben savonds met zn 3en gegeten, en er rust echt een vloek op hen haha. De eerste keer dat ik met hun at, werdik zo ziek in Kathmandu. Nu hier in Pokhara weer. haha pfff. Maar deze was minder erg, en na 1 onrustig nachtje was mn maag wel weer gesettelt.

Pokhara is echt een duikplank in activiteiten. Alle treks en expedities voor The Annapurna range' vertrekken van hier. Maar je kan ook paardrijden, mountainbiken, raften, motorrijden, varen, paragliden, micro flights maken etc.. We zitten naast de Fishtail, en dat is een heilige berg van zo'n 6400 meter. Veel mensen komen hier om die berg te zien, en natuurlijk om te trekken. En de touroperators weten dat. Niet een goed plekje voor een budgettraveler dus! Maar ik heb het toch gedaan. Van alle activiteiten ben ik gaan paragliden.

Paragliden is echt TEEEEE gek!! Het is zoooo enorm gaaf! Je rent de berg af, en daarna schuif je lekker met je kont in je stoeltje, en daar ga je.. Het is zo cool om in een luchtstroom omhoog te zitten! Het werkt zo: Je zit samen met je instructeur in twee afzonderlijke stoeltjes, en dan ren je de berg af en dan zorgt je grote vlieger ervoor dat je niet op de bomen knalt. Dan ga je op zoek naar vogels, insecten, vlinders.. whatever flies. Zij maken namelijk gebruik van warme lucht die opstijgt. Dat zoek jij in je gigantische vlieger ook. Als je eenmaal een opvliegende stroom heb gevonden, ga je rondjes draaien, zodat je in die constante stroom van warme lucht omhoog blijft. Ik mocht het zelf vliegen proberen, en uiteindelijk heb ik bijna de hele vlucht gevlogen! Het is zo gaaf!! haha wauw. Het coolste is als je in zon stroom lucht zit, je heel hoog kan gaan. En dus ook in de wolken. dat ziet er zo uit:

Je ziet helemaal niets, je weet niet of je links of recht gaat, omhoog of laag, of waar dan ook.. Het lijkt wel alsof je in de hemel bent, alsof je ieder moment kan uitstappen en dan grond onder je voelt. En dan vlieg je ineens uit de wolk, en dan ziet het er zo uit:

Je hersenen snappen dit niet helemaal, dus het voelt net alsof je wakker word, alsof je net je ogen opendoet, en nog even moet wennen aan de buitenwereld. Het is een heel gaaf gevoel, heel raar!En als je dan een nieuwe opwaardste stroom hebt gevonden, die heel hoog gaat, heb je kans dat je boven de wolken uit komt, en dan ziet dat er zo uit:

Het is echt onbeschrijfelijk gaaf. Het kost me echt klauwen met geld, maar ik ga dit zowiezo nog een keer doen. Jaimy, de instructeur vroeg ook of ie een paar acrobatics mocht doen. Ehhm, ok! Haha dat was kicke! Hij ging heel hard heen en weer, en draaien. Alsof je in de schommel zit. En dan op een gegeven moment is je vlieger onder je, en jij boven je vlieger. Supercool! Hij zei dat als ik nog een keertje kwam, hij zn handschoenen zou meenemen, en dan konden we saltos maken. JAAA wausss!!

Het leven hier is heel relaxed, heel simpel. Savonds een biertje bij het meer, stoeltje erbij, een kaarsje om 7 uur want dan gaat de electriciteit ervanaf tot 10 uur. Prima setting voor een romantische avond. Heb je wel een partner nodig, en die heb ik nou net even niet, maar met Mike en Chris is het ook niet vervelend...

PEACE!

Mike & Chris zijn vandaag vertrokken, op een rafttour. Ik blijf hier het weekend nog, maandag wil ik nog 1x gaan paragliden, en dan dinsdag ga ik met de bus naar Chitwan, op weg naar royal bengal tigers, rhino's en olifanten...

Mma Ramotswe, theekoekjes en een heleboel apen

Yeah ben weer beter. Gelukkig. Vandaag even een iets ingekorte versie van mijn afgelopen dagen:
Gister voor het eerst echt Kathmandu in. Met de rickshaw voor Rs. 90 naar Swayanbonath gereden. De rickshawrijder wilde eigenlijk veel meer, maar ik wist dat het dichtbij was en dus beelf ik stuk bij voet en kreeg ik het ritje dus voor Rs. 90 ipv Rs. 400 (HaHaaah ja want ik word steeds beter in afdingen :D!!) Al gelijk toen in in dat karretje zat voelde ik me schuldig. De weg is vreselijk hobbelig en de straat is druk. Arme man! Als hij me afgedropt heeft vraag ik me af of god meteen straft, want het zag er niet uit als iets extreem touristisch. Maar als ik verder loop kom ik toch echt voor de opening. Ik had eerlijk gezegd geen idee wat dit Swaya-ding was, dus ik liet het me maar overvallen. Ik kom halverwege de trap (want ik was EVEN vergeten dat dit een berg ding was) erachter dat deze berg net zo goed Machu pichu kan zijn, want jezus wat is deze trap hoog! Wel mooi zijn de bomen, en het oude gesteente van de trap.
Ook een vergeten puntje, het is de apentempel, en geen apentempel zonder apen natuurlijk.
Dus met apen aan de ene zij, en bedelaars aan de andere, begin ik aan de stijle klim. Ow mijn conditie is vreselijk. Al na 15 treden druipt het zweet langs mn gezicht en ben ik compleet buiten adem. Mijnhijgende aadnag wordt getrokken door eeen mediterende handlezer, en ik waat het er maar eens op. Het is een aardige man die mijn hand lief vastpakt. Het eerste wat hij zegt: Aah.. you have a good heart, you are a good person. En vervolgens verteld hij mij heel gedetailleerd wat er in mijn verleden heeft plaatsgevonden, en wat er in de toekomst op mijn pad gaat komen. Wauw. Hoe weet hij dat?Korte samenvatting: hij wist dat ik 2 broers had, niet 3, en dat ik het niet zo heel leuk heb gehad op school. Daarbij verteld hij me dat ik een goede toekomst heb, met veel nieuwe banen, en het allermooiste: een huwelijk tussen de 21 en 25. WE zullen zien! Dusmisschien pap, mag je me al binnen 7 jaar naar het altaar lopen.. lijkt het je wat? haha
Owja, en ik krijg een strong child... we zullen zien!

Nouja, dus nog beduzeld van het feit dat hij me zoveel dingen kon vertellen die waar waren, loop ik de resterende 100000 traptreden omhoog. Bovenop de berg, staat een enorme gigantische stoepa. En wauw. wat een uitzicht. een panoramaview over Kathmandu. Jezus wat is Kathmandu groot!! Jammer is dat het begeven is van mensen en touristen, en dus mooiefotos niet echt te maken zijn. Ik loop een rondje om de stoepa (linksom! want zo hoort dat hier) tussen alle loslopende apen, winkeltjes en gebedsmolens. Het is mooi om te zien, maar ik ga snel weer naar beneden.

Ik heb het heet. Letterlijk heet. ik stoom.
Dus ''thuis'' lekker koud gedouched (wist niet dat ik dat lekker zou vinden) en toen een andere rickshaw naar Durban Square genomen. De rickshaw rijd weer voor onmogelijk gehouden wegen, en al snel sta ik op het immens drukke druban swuare. Veel lokale mensen hier, en veel ''winkeltjes. Metwinkeltjes bedoel ik de mogelijkheid tot kopen, en daarmee bedoel ik op straat ugelegde koopwaar, of gewoon het hele handeltje op een stokje. Durban Square moet je geweest zijn, ik kan het niet goed omschrijven. Mensen zijn zo inventief en simpel hier, je moet erbij zijn wil je het echt begrijpen. Ik heb zelf een stukje terug gelopen, maar toen ik de weg niet meer kon vinden hebn ik toch weer zon arme fietser in de arm genomen. Al hobbelent achterin constateer ik dat het leven hier, vooral in deze drukke straten, zich boven ons afspeelt. De mensen op straat zijn poppen van de maatschappij: z zetten hun gezcithen op, en met hun verkooppraatjes verdienen ze wat geld,om vervolgens op de 1e, 2e, of 3e4e5e etage met hun familie het echte leven voor te zetten. Het is maar een frixie van wat we zien.

Maar bestaat ons leven daar niet voor een groot deel uit? Een mooi gezicht naar buiten, en gevoelens/emoties/problemen en geschidenis achter gesloten deuren verstoppen om ze het liefst nooit aan iemand te laten zien?

De volgende dag heb ik weer niets kunnen doen. Er zijn nieuwe strikes in de stad, en grote plekken als tempels etc zijn niet toegankelijk vandaag, of in iedergeval, het is niet duidelijk of ik toegang krijg. Dus vermaak ik mezelf door achter de computer te zitten en gewoon de complete serie van Mma Ramotswe te kopen (JAAHAHAHAHA JAAAA mam k heb ze eindelijk ALLEMAAL!! alle 7, in de mooi gekleurde serieee!!!). En op zon dag plunder je de supermarkt ook maar even, want ik heb een busticket naar Pokhara gescoord, en vertrek morgen om half 7 al. Het is een rit van 8uur, dus met 3 bounty's ik denk een kilo theekoekjes, 2 liter water, wat vruchtensap en 1800 pagina's puur vermaak kom ik de rit wel door denk ik zo?

ziek ziek ziek

hmpf, het is niet echt leuk zo mn eerste stappen alleen. De tweede avond ben ik met wat amerikanen die ik in het vliegtuig ontmoet had wat gaan eten, en dan eet je uiteraard geen lokaal voedsel. Dus zijn we aan de pizza gegaan. Met rotte kaas. En dat heb ik gemerkt. Na de hele nacht boven de emmer gehangen te hebben, heb ik nu al 2 dagen koorts, zweetaanvallen en (misschien niet te geloven) absoluut geen honger in wat dan ook. Ik heb al 2 dagen niets gegeten, want alles wat erin gaat, vliegt er zo ook weer uit. Het is echt vreselijk kut. Ik zit op 5 hoog, en tegen de tijd dat ik beneden (of boven) ben, ben ik zo uitgeput dat ik niet verder kom dat het restaurantje voor de deur, waar ik het eten nu ook wel van ken. Ik vind het echt niet leuk. Maarja. Montazumies revenge is nooit te ontwijken, en hopelijk blijft het bij 1x, en kan ik straks voor de resterende maanden rustig alles eten wat ik wil.

Laten we dat hopen.

Aangezien ik dus echt niet verder dan een paar meter van mijn guesthousedeuren kom, heb ik tot nu toe nog steeds niets te melden. Owja, wel. De apotheek. Ik ben daar heengegaan voor wat tijgerbalsem voor mn spierpijn. Dus ik zit achterop een motor, die ondanks mijn misselijkheid overal doorheen kriskrost, om vervolgens op een kruispunt stopt en zegt dat we er zijn. De apotheek dus. Een klein hokje met allerlei medicijnen dwars door elkaar, linksomrechtsom, de hoesttabletten naast de morfine en de loperamide naast de exceem creme. Lekker zon systeem.

And Kathmandu is closed..

Nou, lekker eerste dagje is dit. Na een ontbijtje in het toen nog droge big belly restaurant te hebben verorberd, begon het langzaam te regenen, om de rest van de dag niet meer te stoppen. On top of that zijn er ook nog riots van restauranteigennaren tegen de politie, wat betekend dat in heel Kathmandu geen winkel open is. Godver. Dus dan slenter je maar een beetje rond over de natte straten, zonder paraplu, want die kan je niet kopen, te balen dat je nergens heen kan aangezien alles buiten is (behalve een paar vandaag gesloten musea's), en tikt de tijd langzamer dan voorheen.

pff. Ik verveel me dood. Ik ben ook benieuwd waar ik vanavond ga eten, want het restaurant bij het guesthouse is echt niet te filmen smerig (Het eten dan, het is in principe best hygienisch).

Kathmandu baby, Kathmandu

Alright ben er! Voor het eerst in mn uppie, en dat gaat me tot nu toe best goed af! Alhoewel de reis naar kathmandu van oorspronkelijk1,5 uur uiteindelijk 11 uur duurde met trage mannen bij de visa en verloren zakmessen. Kathmandu, en daarmee waarschijnlijk Nepal, is echt duzendmaal relaxter dan India. Ik kan niet zo goed defineren waarom. Er is hier meer leven. Meer lachen. Meer vrijheid dan in India. En meer groen in de stad. De straten zijn, voor zover mogelijk NOG chaotischer dan in India, en het feit dat er plotseling een gigantische boom voor je neus staat maakt het extra leuk.

Het zijn maar bijzondere landen in Azie. Op de vlucht van Leh naar Delhi mochten we door security redenen geen batterij in je camera ( en die redenen waren er omdat er bomaanslagen zijn geweest in Delhi, een paar dagen voordat wij daar waren), en nu in Kathmandu kan ik de straat haast neit op, want a) er zijn allemaal riots van de studenten tegen de politie en al zou ik wel de straat op kunnen dan b) zijn er geen winkeltjes open. Dus ik zit hier vast op de binnenplaats van het Puskar Hotel, waar ik een klein smerig hokje heb met enkel een twee- en een eenpersoonsbed bezit, en pasgeschilderde muren die me high maken alsof ik aan de joint heb gezeten.

Duss. Op het moment is er vrij weinig te melden.

Spaggedi Spaggedi!

Zit nu aan het einde van mijn reis met de tour. Wel lekker hoor, heb er nu wel zin in om alleen op pad te gaan! Ik heb een ticket van Delhi naar Kathmandu geregeld op de 23e. Dus hoef maar 1 nachtje in Delhi te blijven (gelukkig). De afgelopen 10 dagen zijn weer gevarieerd geweest (zoals verwacht.. ;)) De rit naar Kargil was weer anders dan anders. Het leek wel de Sahara op een stokje. Overal bruine bergen en kiezels en stof.. heel veel stof! Lamayuru was dichterbij dan we dachten, en ook daar kwamen we een bijzonder tafereel tegen. Werkende mensen op het land, die de kaf van het koren aan het scheiden waren, door alles in de lucht te gooien, en de wind het stof weg te laten waaien. Al fluitend deden ze dat zo van zonsopgang tot zonsondergang.. Gezellig tussen alle Yaks, Ezels, koeien en schapen. en vogels en muizen en weet ik wat allemaal nog meer.Verderop bij nog een thee-break (want die hebben we iederedag) stuitte we op een relief van de matreya boeddha. Echt gigantisch, op een enorm gigantisch stuk rots.

Kargil is een orthodox moslim dorpje. En dat was te merken. Overal hoofddoekjes, en van een vrouw werd verwacht dat je naar de grond keek als je aangekeken werd. Of iniedergeval, dat deed iedereen. MAF. ik vind het moeilijk om te zeggen, maar ik vind dit maar een onbegrijpelijk geloof. Ik heb op de bazaar (wat een busstation bleek te zijn) even naar huis gebeld:

er is een baby geboren: Maandag avond (volgens mij 8 september?): Jonathan! Zoontje van Mathilde en Paul, en broertje van Robin en Mark. Hardstikke gefeliciteerd! Echt een prachtig lief manneke :)

De moskee wekte ons om freaking kwart over 4 met zn getetter wat niet zo goed voor mn humeur was, aangezien we ook nog eens 12 uur in de auto door de bergen naar Padum moesten. Paul, Lenny, Marja en ik kwamen in de meest oude verragste auto van allemaal te zitten. De zon kwam langzaam aan achter de bergen vandaan terwijl we langs armoedige dorpjes/nederzttingen reden. Sommige kinderen rende met de auto mee en bijna ieder kindje riep Julley Julley! Ze wassen zich hier in de beekjes, wat er erg leuk uitziet vanuit de auto.
De bergen kwamen weer en de rivier banjerde overal tussen oor, en kleurt van metallicblauw naar glinsterend zilvergrijs. En overal gigantische keiern, sommige wel meedere meters hoog en breed Gigantisch. We klommen steeds hoger en de wollige grappige bergmarmotten vlogen ons om de oren.

we hadden moslimchauffeurs, en het is nu aan het einde van de ramadan. Je mag dan als de zon op is niets eten, of drinken, en zelfs niet je eigen speeksel inslikken. Onze chauffeur was volgens mij gewoon gedrogeerd. Hij viel namelijk gewoon in slaap, op de bergwegen. Paul moest hem een dreun verkopen om het wakker te maken en om niet naar beneden te rollen. Idioot. ja sorry hoor. Dus werd hij snel uit zijn functie verheven, en reed Astid (onze heldin!) als VROUW, in ZIJN auto.

vond ie niet zo leuk.

We zijn langs twee gletsjers gekomen, die echt prachtig mooi waren. Zo bijzonder! en groot! We hadden al zeker 11 uur in de auto gezeten toen het langzaamaan donker werd. We vroegen ons een beetje af waar het dorp was, en zonder dat we het door hadden waren we erineens. Padum. Hoofstad van Zanskar. Nou, het is een straat van 100 meter, en wat zeistraatjes, en dat is het.
In padum hebben we genoeg kloosters gezien om Kloosterklaar te zijn. Even voor mij geen kloosters meer. het Karsha klooster is wel iets om over te vertellen. Het is een groot klooster tegen de berg aan geplakt, waar een heleboel monnikken wonen en mediteren. Helaas waren ze nu naar een begrafenis, die ze begelieden. Zij doen dat 7 dagen lang, en zij prevelen dan allemaal mantra's als: Ga naa rhet licht, ga maar., zodat de geest van de overledene de goede weg naar een goede incarnatie vind. Mooi! Maar wel sneu dat we in het Karsha klooster dus zonder monnikken zitten. Ik ben helemaal naar de top gelopen, heb op het dak gestaan, en gekeken naar al het weidse. Dat kennen we in nederland niet, zoveel weidsheid!

Verandering in het programma was dat we naar een oude brug gingen. Je kon de brug bereiken door een aardig end naar beneden te klauteren (over wegglijdende stenen enzo..) De brug was iets anders dan onze sterke bruggen:
men neme:

o 3 staaldraden
o wat extreem groot kippengaas
o en wat riet

WHEEEH lekker voor de adrenaline!
Na 4 dagen padum zijn we weer terug naar Kargil gegaan. Dat was een grauwe dag met 2 lekker voorbanden. Racend door het mooie landschap al hobbelend achterin luisterend naar o.a Mark Knopfler, Bob Dylan en Paulo Nutini. Prima even zon dagje verslavende muziek in je oren..
Deze dagen rijden we iedere dag verder. Van Padum naar KArgil, van Kargil naar Lamayuru, van Lamayuru naar Da Hanu (tentenkamp!) , dan naar Alchi en dan naar Leh. In lamayuru hadden wen een mooi hostel, zonder badkamer, want die moest je delen met 8 andere kamers. Voor mijn raam was een binnenplaats waar allemaal kleine monnikjes mantra's aan het leren waren. Heb er even bij gezeten. Ik hoop stiekem toch dat zon leraarmonnik een verloren reincarnatie in mij ziet, en mij zou willen trainen. dat zou toch spannend zijn he!
Da Hanu is een restricted gebied, waar je ook maar 2 dorpjes mag bezoeken. Da, en Hanu. Hanu was een schattig dorpje, met prachtige lokale mensen en veel landwerk. Heb nog een knol uit de grond getrokken (blijkt rettich te zijn.. gaat er een belletje rinkelen?) en met zand tussen de tanden gekeken naar de lokale schoolkinderen. In Da was ons tentenkamp, wat erg luxe was met bedden en echt echt uitstekend eten. Not too spicey but tasty. Heerlijk!
Alchi is een touristisch dorpje met veel winkeltjes, maar dan zonder touristen. Het is erg primitief zonder telefoonlijn of internet. Het heeft wel het oudste klooster van deze vallei, grofweg zon 1000 jaar oud. Iets jonger dan Tabo in de spitivallei dus! Dat was echt het meest indrukwekkende klooster ooit. duizende kleine buddha'tjes met allemaal verschillende handhoudingen, op de muur, tot 3 hoog toe! Ik vind het zo bijzonder om erover na te denken dta er zon 1000 jaar geleden echte monnikken rondliepen op de vloer waar ik met mijn blote voeten stond, en dat ze met al hun gedult en liefde al die buddha'tjes op de muur hebben geschilderd. Echt, elk boeddhatje is hetzelfde, behalve de mondstanden en de handstanden. Het lijkt wel of het allemaal gekpieerd is, maar dat kan natuurlijk niet want a) daar hadden ze de mogelijkheid niet voor, en als ze dat wel hadden dan b) was het alsnog onmogelijk want is het TE gedetailleerd. savonds hebben we in het enige restaurant wat open was in Alchi gegeten (we hebben er ook gelunched), en de barman was dronken. Of iniedergeval. Hij had wezen drinken met wat vrienden en was nog niet helemaal nuchter. Maar hij had het goed in zn handen! Hardstikke vrolijk! Spaggedi Spaggedi was toch wel de topper, want hij kon spagetti niet uitspreken, dus zei hij dat maar. Owja, en of ik naar Goa kwam met kerstmis. Ja misschien wel? ' You wearing the same dress? (zodat ie me kan herkennen) ''Nee dat is te warm''.. ''Ow.. ''

''Hotpants then''?

Ik zit nu in Leh, en ben bezig wat fotos aan het uploaden. Morgen vliegen we naar Delhi, waar ik dan voor het eerst alleen zal zijn. Ik heb al een hostelletje voor 900 rupees (das ongeveer 15 euro) in de buurt van waar ik eerst ook al zat. Ik ga avondeten met Paul en Lenny, die nog een extra dag in Delhi blijven, voordat ze naar huis vliegen, en de volgende dag vlieg ik naar..

Kathmandu.

Dit is India. En iedereen blijft lachen.

Het valt niet bij te houden. Er gebeurd zo ontzettend veel, en het is niet in 2 zinnen te beschrijven..
Ik was gebleven bij Kaza. Vanuit Kaza zijn we weer vertrokken, naar Keylong dit keer. Stralende zon, maar binnen no time... sneeuw!! Bij de kunzumpass lichte sneeuw, en in de spitivallei, dikke dikke sneeuw. en KOUD! Er was een vrachtwagen die van de weg was geslipt die vlak voor onze neus kwam te staan. Ja, je zou zo maar even de afgrond in slippen. Niemand die je dan komt redden hoor.. :S We hebben hebben, toen de sneeuw weer voor de zon verdween, 3 regenbogen gezien, die zelfs de grond raakte.. nee ben niet op zoek gegaan naar de gouden pot met geld, die laat ik over aan de lokale mensen. Aangekomen in Keylong, was het ook echt retekoud. Buiten was het savonds om 7 uur tegen het vriespunt aan, en snachts -7 ofzo. Keylong is een aardig dorpje, met veel winkeltjes. Het mooiste was toch wel de slager. stel je voor: boven op een heuveltje, in een hokje van 1x1x2, die daar zo een beetje zn kippetjes en schapenkoppen zit te slachten. Dat wil je toch niet echt eten lijkt me?

De volgende dag (7 september) zijn we naar Sarchu gereden. Sarchu ligt wederom in de middle of nowhere, en is on top off all, een tentenkamp. Het was een mooie rit, ben alleen nu al die bergen wel een beetje zat. Ja dat kan, zelfs in India! Savonds werd er eten voor ons gekookt (eerlijk gezegd ben ik die rijst en die eeuwige dal (linzen met een waterig sausje zonder smaak) nu wel een beetje zat).. en toen maar snel naar bed, want het was al laat. en met laat bedoel ik hier om 8 uur, want dan ligt iedereen languit gestrekt al ver in dromenland. Ja, ocke, hier gaan we op TIJD naar bed.. en geen WOW tot 11 uur, want dan zit ik al in mn droomtijd;). Toen het eenmaal ochtend was (om 6 uur word je dan zon beetje wakker), kijk je uit je tentenraampje om te kijken of de zon schijnt. En dan zie je dat er 15 cm sneeuw ligt. HATSIKIDEE. zo doen ze dat dus hier. En koud dat het was.. koud.. We vertrokken na liters warme thee (want dat is het enige wat je warm kan maken) met onze jeeps op weg naar Tso Kar. De sneeuw verdween al snel, en binnen 10 min zaten we in een stralend zonnetje, maar het was nog wel koud. Ik heb me dit keer, om het niet weer zo koud te hebben als de dag ervoor, goed ingepakt: 2 paar sokken, mn spijkerbroek met daaroverheen papa's trekkingbroek. Thermoshirt met coll, grijs t-shirt, witte longsleeve, paarse shirt van mama, grijsblauw longsleeve shirt van de H&M, sjaaltje om mn nek, sjaalsje om mn hoofd, wintersport muts, geruit vestje met capuchon EN en windstopper. Owja en natuurlijk mn bergschoenen. HA! Zo hoort dat dus hier. Ik heb eindelijk het woord 'ontberingen' begrepen..

We reden wederom een prachtige toch door de bergen, maar ze waren veranderd. We hebben gelunched in Pang, waar ik de bergen eens goed kon bekijken. Ze zijn hier bruin, met zand en er hingen ijspegels aan de wegen. In pang had je ''hotels'' waar je kon eten en slapen. Het slaapgedeelte was een extra tent waa rje op de gond kon liggen. Geweldig!

Er waren een paar lokale vrouwtjes wol aan het weven. Jammer dat ze geld vroegen voor het maken van een foto. Ik moest nog het dubbele voor mn kitkat betalen ook! Het sneeuw nog een beetje, maar met het zonnetje is het best te doen. On the way ben ik in slaap gevallen, want al dat gehobbel is net alsof je gewiegd wordt.. En ja, als je dan wakker word en je hebt niet opgelet, zit je ineens in een zandstorm. En het was warm.. warm!! Hoe bizar? Je kon haast niets zien door al het zand, en me td ehobbels in de weg was het soms best even schrikken. Maar de chauffeur drukte gewoon het gaspedaal in, en toen zaten we in no time weer in de sneeuw. Doe dat maar eens na.

Qua hoogte hebben we een extreme dag gehad. We zijn over de Nakeela pass gegaan (5100 meter) en we slapen in Tso Kar op 4600 meter. De hoogste van deze trip. We hebben helaas nog geen yaks gezien (die leven alleen boven de 3000 meter, dus had ze al wel een beetje verwacht..!), maar wel Dzo's. Dat is een kruising tussen een koe en een yak. Tso Kar ligt aan een meer (Tso betekend meer). Het meer is alleen opgedroogd en nu een zoute plak. Het is heel mooi, want doordat de zonweerkaatst op het zout, wordt het heel mooi lichtblauw, met allemaal glinsteringen erin. De natuur is hier zowiezo te bijzonder. Devogeltjes hebben allerlei verborgen kleuren. De bergen veranderen constant en het weer slaat zonder aankondiging zomara om. Het waait behoorlijk hard, en dan valt het were stil. Dan blijft het een tijdje stil, en dan hoor je de wind van ver al aankomen. Er leven hier bergmarmotten en berghamsters (zo noem ik ze) en zowaar echte duiven! kleine versie, maar echte duiven.. bijzonder! Maa rhet aller bijzonders vind ik toch echt het wakker worden in de sneeuw, en dan terecht komen in een zandstorm. Dat geloof je toch niet?

Oke oke, ik moet een beetje gaan inkorten met mn verhalen.. ik blijf schrijven. Maar ik zei het toch? Er gebeurd gewoon te veel! De weg van Tso Kar naar Leh was.. ja sorry ik blijf het steeds opnieuw zeggen, weer bijzonder mooi. We zijn onderweg wilde ezels tegen gekomen, en dat was echt prachtig! de foto's zijn niet helemaal gelukt, want ze gingen te snel voor mn sluitertijd. We zijn over 2 passen gegaan, waaronder de langtangla pass van +/- 5500 meter. De 1 na hoogste pass ter wereld. Dat is echt alsof je op het dak van de werels staat! En er rijden hier zoveel vrachtwagens, dat het niet verwonderlijk was dat er eentje panna had. Dus hebben Lenny, Paul en ik, alsof we dat dagelijks doen, vrolijk op 4800 meter een tientonner van een vrachtwagen geduwd. Hatsikidee, zo doen we dat! Ons geluk mocht nie tbaten, want 5 min verder op was een roadblock, en ja, dan kom je niet echt ver in de bergen.

Er zijn op deze hoogte absurd veel wegwerkers. Jonge en oude jongens, en zelfs vrouwen met kinderen die dag in dag uit in de kou stenen aan het versjouwen zijn. Ze zien er echt niet uit, alsof ze constant aan de coke zitten. We hadden lunchpakketjes van het kamp gekregen, en die hebben we aan hen uitgedeeld. Goed voor mijn karma, maar vooral goed voor de mensen daar. De roadblock was opgelost o.a. door zingende steensjouwende vrouwen. En het was tijd voor thee. Het landschap is ect extreem bijzonder. Je ziet de bergen met al die gesteenten, en zoveel kleuren! Groen met rood, blauw met grijs. Geel.. roze.. niet te fotograferen. En zeker niet met mijn camera, ik krijg het er gewoon niet goed op.

We hebben geluncht in een dorpje van waar veel bussen vertrekken. Bijzonder om allemaal reizende mensen te zien van achter je thukpa soepje. Naast ons stroomde de Indus, een belangrijke rivier, waar ik vrolijk in heb gepiest. Gewoon door een gat in de grond, op een hoop poep. Lekker. en vooral hygienisch.. Op het laatste stukje naar Leh zijn we het Thikse Gompa klooster tegen gekomen, die hebik vandaag (11 september) bezocht. Iets verder kwamen we een heel groot legerbasis tegen. wel imposant hoor! We zitten natuurlijk dicht in de buurt van China, en van Pakistan. En met name Srinagar. Een lekker bevochten gebied. En dat was te merken ook. Na een eerste nacht in Leh werd ik gewekt door voor mn gevoel wel duizenden gevechtsvliegtuigen. Die vliegen lekker naar Srinagar om daar eens goed indruk te gaan maken. Want daar zijnz e goed in, die militairen hierin het stadje.

Nou vandaag ben ik dus naar het Thikse Gompa klooster gegaan, met Paul en Lenny. We waren er vroeg, de zon scheen, en het was te merken dat we op 3300 meter zitten. Ik kan nog geen 20 traptreden lopen of ik ben compleet buiten adem. En mn hart kan je ZIEN kloppen.. En ik dacht nog wel dat mn conditie niet de slechste was.. dat moet ik toch wel eens aan gaan werken. Het was heel bijzonder, want toen we boven waren, hoorde we getrompetter. We zijn helemaal naar het dak geklommen, en daar stonden twee monnikken de 'ochtendmis' te verkondigen, al blazend op grote schelpen!

Wij zijn met zn drieen naar de tempel gelopen, en daar heb ik echt het allermooiste meegemaakt. Alle kleine jonge monnikken kwamen daar (geroepen door het getrompetter) samen om de ochtendsessie te doen. Allerlei monnikjes op banken, met die mooie rode gewaden, in kleermakerszit, tussen de wierrook. Er werd getrommeld en geblazen op schelpen en klarinetten, terwijl er een grote monnik of misschien wel een lama (dat is een geleerde monnik) achter mekaar dezelfde mantra aan het prevelen was. We hebben er een dik half uur bij gezeten. De monnikjes kregen een pap van rijst met iets zoets, en een aantal abrikozen, en om de zoveel tijd rende er een paar monnikjes met grote theepotten rond om de oudere monniken en daarna hun leeftijdsgenoten te voorzien van ?water?thee?. Wij kregen ook een beetje gezuiverd water, met kruiden, waarvan je een slokje neemt en wat vervolgens over je gezicht doet. Op die manier ben ik in iedergeval voor vandaag gereinigd, van binnen en van buiten. Het was zoo bijzonder. Echt bijzonder..

Owja, nou ook nog iets over Leh. Leh is een leuk dorpje, en vreselijk voo rmijn portomonnee. Overal heb je kleine winkeltjes met sieraden, beeldjes, kruiden, fruit, sjaals, kleding, schoenen.. oef..! Er is een grote bazaar waar de vrouwen langs de kant van de weg hun fruit verkopen en iedere winkelman me graag de winkel in wil. Ik ben buiten om al het populaire gegaan, en kwam toenin de lokale straatjes. Een straatje was blijkbaar de bakkerstraat, want achter elkaar waren er allemaal bakkertjes. En dan heb ik het niet over onze bakkers. Ze hebben hier iets heel speciaals. In de grond zit een soort koepel, omlaag, waarin ze onderop een vuurtje steken en het laten smeulen. Aan de binnenkant van de koepel plakken ze deeg, wat op die manier gaar word. Op het moment dat die platte broden er bijna vanaf vallen, worden ze snel opgevangen en andersom opnieuw opgeplakt, zodat beide kanten lekker bruin worden.. Verder is het nog wel steeds India. Mensen zijn hier zo primitief, en vooral erg creatief. Omdat ze geen borden hebben die aangeven waar iets is, zie je op lantaarnpalen pijltjes en richtingaanduidingen, maar ook op een prullebak, of aan een vlaggetje aan de electriciteitsdraden. Zo is het net een speurtocht die je doet! Ook iets typisch: ik zat in een internet cafe toen ik ineens een gepiep hoorde. De eigenaresse kwam binnenstromen en riep: save! save your stuff! De lampen gingen al knipperen en zzzzzzeom uit. De vrouw stond buiten en begon hevig aan een touwtje van een grote honda moter te trekken. Die ging brommen, je hoorde de lampen weer aangaan, zij drukte hier en daar op een knopje, en alles deed het weer. Buiten liep er een man met een wagen vol fruit, met zelfgemaakte wielen, schots en scheef. Dit is India. En iedereen blijft lachen.


p.s. Ik heb een filmpje van de morning session in het thisky klooster. Zoek via You Tube met de zoekwoorden: fien, india, thisky gompa monastary. Of typ in: morningsession @ Thiksy Gompa. Als het goed is krijg je hem dan te zien!

Ik heb ook een aantal fotos al geupload die staan in mn picasa. Als het goed is zie je ze ook hierbeneden staan! Er zijn er nog veel meer, maar dit is een beetje een indruk..

Liefs!

Verwegistan maar dan in India

En daar ben ik zowaar weer. Het valt echt reuze mee met de internet cafes, ik dacht dat ik ze na Manali niet meer zou tegen komen, maar heb er in Kaza toch eentje gevonden. Het heeft me 50 min gekost om me in te loggen bij blogspot, maar ik ben er. De weg van Manali naar de Spiti vallei was echt een monster rit. Zoek het maar op via google maps. We zijn twee passen overgegaan, de Rothang pas (3975mtr) en de Kunzum pas (4451mtr). De wegen hier zijn niet verhard, en ook niet egaal, dus het was 12 uur lang en bochten draaien, hobbelen en schudden door de bergen over wegen met 'kiezels' van 15 cm doorsnee.. Lekker. Het was wel magisch. Hoge bergen, waarbij je echt kan zien dat ze met natuurlijk geweld de grond uit geperst zijn, wildvreemde watervallen die er geen probleem mee hadden om even over de weg te kabbelen. De ravijnen zijn hier ook rete diep. en de wegen smal. Deze vallei is pas een kleine 10 jaar open voor toerisme, en waar wij heen gaan is echt bijna aan het einde alles. Je zou bijna denken dat de wereld ophoud na iedere komende berg. We hebben onderweg twee keer gegeten bij lokale mensen die daar een soort nomadententje op hebben gezet, voor mensen zoals wij, die onderweg zijn naar de ver afgelegen dorpjes. De mensen hier zijn, in tegenstelling tot Manali, heel open en vrij. Je kunt makkelijk contact maken en iedereen wil graag op de foto. Iedereen lacht en zwaait, en ze vinden het allemaal wel best. Het is zo bijzonder om te zien dat er hier geleefd wordt in altijd dezelfde kleding, weinig eten, geen stroom, geen wc (want alles en iedereen piest gewoon in de natuur, net zoals wij), geen lekker zacht bed en geen zekerheid. Maar gelukkig dat ze zijn! Ik moet dan echt denken wat er ergens is: leven in de situatie waar zij in zitten, of leven in onze situatie, met alles in overvloed en je geen raad meer weten wat je nou in godsnaam moet kiezen.. depressies en overwerken etc. De Kunzum pas was echt een cadeautje, ondanks dat je hoofd ging zweven van de hoogte. Er stond een stoepa, met duizenden gebedsvlaggetjes, en een heleboel mani-stenen. Mani stenen zijn stenen met Om Mani Padme Um er op gegraveerd, wat 'De juweel zi in de lotus' betekend, oftewel 'De Boeddha zit in je hart'. Boedhistische monnikken prevelen dit vaak, en proberen het via de mani-stenen zoveel mogelijk over de wereld te verspreiden. Het is zo bijzonder, je moet er bij zijn.

De spiti vallei is zoals ik net al zei prachtig, al dat natuur geweld, de mensen, de lucht.. Spiti betekend 'huis van Mani', en Mani staat ongeveer gelijk aan Om Mani Padme Um, wat ik dus net vertelde. Spiti is wonderbaarlijk, ik kan wel duizenden fotos maken en het proberen zo goed mogelijk te omschrijven, maar het is gewoon onmogelijk. Het is jammer dat ik dit niet met jullie kan delen, de sfeer, de temperatuur, de geur, de grootsheid. Je voelt je zo nietig en alleen hier tussen de bergen. Niet in de enge zin van het woord, maar wel de magische.

Kaza is het dorp waar ik nu zit. Het is seriues nog niet eens de helft van Oegstgeest. Gister was er een belangrijke lama (monnik) in het dorp. De gehele lokale bevolking was er, het was heel mooi. Al die dondkere koppen bij elkaar, en vooraan de jonge monniken. Toch wel echt heel bijzonder. We zijn naar Dhankar klooster geweest. Dat was heel mooi, awnt het klooster was op en in een rots gebouwd. Ook was de lucht hel mooi, heel dramatisch, en dus zeker een aantal fotos waard. Ik heb daar wat rondgelopen en heb een tijdje naar spelende jonge monnikjes gekeken. Mooie kopjes, en echt prachtig met hun gewaden. Na Dhankar zijn we naar het Tabo klooster gereden, het oudste klooster van India (stamt uit 996) grofweg zon 1012 jaar oud. Eerlijk gezegd vond ik er neit zoveel aan. Van buiten zag het er niet als een klooste ruit. Het was gemaakt van klei, riet, takken etc. Meer een beetje een afrikaans lemen huisje, dan een machtig klooster. De omgeving was weer te modern (voor zover dat gaat hier) voor de omgeving. Het is echt een museum. Van binnen was d tempel wel mooi. Aan de murgen hignen Bhodisatva's. Dat zijn mensen die de potentie hebben om buddha's te worden en naar het nirvana te gaan, maar besluiten dat niet te doen, om andere potentiele buddha's te helpen verlichting te behalen. Bijzonder hieraan (zo is mij verteld) is dat deze Bhodisatva's uit de muren kwamen, dus als poppen aan de muur hingen. Het klooster is gesticht door een man wiens naam ik niet kan onthouden, en hij heeft de geelkaps monnikkenstroom het leven in geblazen. Je hebt twee hoofdstromen: de geelkaps en de roodkaps monnikken. De geelkaps zijn heel strict, geen alcohol, geen vrouw en dus geen kinderen, en alleen maar mediteren en de medemens helpen.Deze vorm van Boeddhisme was er al voordat er boeddhisme in Tibet was. De man met een onmogelijke naam heeft het in Tibet geintroduceerd, en hij is dus een soort heiligman. De roodkaps zijn wat losser. Die mogen een vrouw en kinderen, die hebben een beetje van: ah joh, als je maar je meditatie doet en goed voor jezelf en anderen bent. Helaas mogen toch bij de roodkapsmonnikken geen vrouwen monnik worden.

Vandaag is de groep naar het Ky Klooster geweest. Ik heb eventjes genoeg van al dat gehobbel in zon jeep, en ben dus lekker in Kaza gebleven. Sochtends wat rondgelopen in het dorpje. Het is heel leuk, niet touristisch, met vele lokale winkeltjes. Zoals een winkel waar je pannetjes kan kopen, of de kapper, of de ijzerwinkel. Ik heb staan kijken bij de 'speeltuin', wat een boom met een touw eraan was (een schommel dus) en wat autobanden. De spelende kindertjes waar ik naar heb staan kijken, hebben me gevolgd, en toen ik wat snoep voor ze wilde kopen, kwamen ze allemaal met armen vol snoep. Ze keken een beetje beteuterd toen ik met handen en voeten probeerde uit te leggen dat dat niet de bedoeling was..

Morgen gaan we weer op pad. WEER 12 uur hobbelen en zigzaggen in de auto, op weg naar Keylong. Voor wie het leuk vind om mijn route te volgen, begin in Delhi, en zoek de volgende plaatjes op, dan krijg je mijn route:
Delhi
Chanigarh
Bilaspur
Mandi
Manali
Kunzum pass
Kaza
Tabo
En vanaf morgen dus ook Keylong. Van daar grofweg naar Alchi, Leh, Kilarg en Padum. En dan weer terug. Ik vlieg van Leh naar Delhi.

Ook voor wie mij een berichtje wil sturen, mijn email is:

fienfienfien@gmail.com
Tante margreeth, ik heb nog geen van je mails ontvangen, niet in bovenstaand adres, maar ook niet in mijn hotmail adres. Waar heb je hem precies naartoe gestuurd?

Foto's gaan voorlopig tot in Delhi niet werken. Het internet is zo vreselijk sloom hier, en niet overal mag ik uploaden. Ook verwacht ik dat ik de komende 2 weken geen internet zal hebben. Het kan meevallen, maar ik zeg het toch maar even.

Goed, nu ga ik wat Chapati's scoren, met Chai.

veel liefs uit India