Mma Ramotswe, theekoekjes en een heleboel apen

Yeah ben weer beter. Gelukkig. Vandaag even een iets ingekorte versie van mijn afgelopen dagen:
Gister voor het eerst echt Kathmandu in. Met de rickshaw voor Rs. 90 naar Swayanbonath gereden. De rickshawrijder wilde eigenlijk veel meer, maar ik wist dat het dichtbij was en dus beelf ik stuk bij voet en kreeg ik het ritje dus voor Rs. 90 ipv Rs. 400 (HaHaaah ja want ik word steeds beter in afdingen :D!!) Al gelijk toen in in dat karretje zat voelde ik me schuldig. De weg is vreselijk hobbelig en de straat is druk. Arme man! Als hij me afgedropt heeft vraag ik me af of god meteen straft, want het zag er niet uit als iets extreem touristisch. Maar als ik verder loop kom ik toch echt voor de opening. Ik had eerlijk gezegd geen idee wat dit Swaya-ding was, dus ik liet het me maar overvallen. Ik kom halverwege de trap (want ik was EVEN vergeten dat dit een berg ding was) erachter dat deze berg net zo goed Machu pichu kan zijn, want jezus wat is deze trap hoog! Wel mooi zijn de bomen, en het oude gesteente van de trap.
Ook een vergeten puntje, het is de apentempel, en geen apentempel zonder apen natuurlijk.
Dus met apen aan de ene zij, en bedelaars aan de andere, begin ik aan de stijle klim. Ow mijn conditie is vreselijk. Al na 15 treden druipt het zweet langs mn gezicht en ben ik compleet buiten adem. Mijnhijgende aadnag wordt getrokken door eeen mediterende handlezer, en ik waat het er maar eens op. Het is een aardige man die mijn hand lief vastpakt. Het eerste wat hij zegt: Aah.. you have a good heart, you are a good person. En vervolgens verteld hij mij heel gedetailleerd wat er in mijn verleden heeft plaatsgevonden, en wat er in de toekomst op mijn pad gaat komen. Wauw. Hoe weet hij dat?Korte samenvatting: hij wist dat ik 2 broers had, niet 3, en dat ik het niet zo heel leuk heb gehad op school. Daarbij verteld hij me dat ik een goede toekomst heb, met veel nieuwe banen, en het allermooiste: een huwelijk tussen de 21 en 25. WE zullen zien! Dusmisschien pap, mag je me al binnen 7 jaar naar het altaar lopen.. lijkt het je wat? haha
Owja, en ik krijg een strong child... we zullen zien!

Nouja, dus nog beduzeld van het feit dat hij me zoveel dingen kon vertellen die waar waren, loop ik de resterende 100000 traptreden omhoog. Bovenop de berg, staat een enorme gigantische stoepa. En wauw. wat een uitzicht. een panoramaview over Kathmandu. Jezus wat is Kathmandu groot!! Jammer is dat het begeven is van mensen en touristen, en dus mooiefotos niet echt te maken zijn. Ik loop een rondje om de stoepa (linksom! want zo hoort dat hier) tussen alle loslopende apen, winkeltjes en gebedsmolens. Het is mooi om te zien, maar ik ga snel weer naar beneden.

Ik heb het heet. Letterlijk heet. ik stoom.
Dus ''thuis'' lekker koud gedouched (wist niet dat ik dat lekker zou vinden) en toen een andere rickshaw naar Durban Square genomen. De rickshaw rijd weer voor onmogelijk gehouden wegen, en al snel sta ik op het immens drukke druban swuare. Veel lokale mensen hier, en veel ''winkeltjes. Metwinkeltjes bedoel ik de mogelijkheid tot kopen, en daarmee bedoel ik op straat ugelegde koopwaar, of gewoon het hele handeltje op een stokje. Durban Square moet je geweest zijn, ik kan het niet goed omschrijven. Mensen zijn zo inventief en simpel hier, je moet erbij zijn wil je het echt begrijpen. Ik heb zelf een stukje terug gelopen, maar toen ik de weg niet meer kon vinden hebn ik toch weer zon arme fietser in de arm genomen. Al hobbelent achterin constateer ik dat het leven hier, vooral in deze drukke straten, zich boven ons afspeelt. De mensen op straat zijn poppen van de maatschappij: z zetten hun gezcithen op, en met hun verkooppraatjes verdienen ze wat geld,om vervolgens op de 1e, 2e, of 3e4e5e etage met hun familie het echte leven voor te zetten. Het is maar een frixie van wat we zien.

Maar bestaat ons leven daar niet voor een groot deel uit? Een mooi gezicht naar buiten, en gevoelens/emoties/problemen en geschidenis achter gesloten deuren verstoppen om ze het liefst nooit aan iemand te laten zien?

De volgende dag heb ik weer niets kunnen doen. Er zijn nieuwe strikes in de stad, en grote plekken als tempels etc zijn niet toegankelijk vandaag, of in iedergeval, het is niet duidelijk of ik toegang krijg. Dus vermaak ik mezelf door achter de computer te zitten en gewoon de complete serie van Mma Ramotswe te kopen (JAAHAHAHAHA JAAAA mam k heb ze eindelijk ALLEMAAL!! alle 7, in de mooi gekleurde serieee!!!). En op zon dag plunder je de supermarkt ook maar even, want ik heb een busticket naar Pokhara gescoord, en vertrek morgen om half 7 al. Het is een rit van 8uur, dus met 3 bounty's ik denk een kilo theekoekjes, 2 liter water, wat vruchtensap en 1800 pagina's puur vermaak kom ik de rit wel door denk ik zo?