Verwegistan maar dan in India

En daar ben ik zowaar weer. Het valt echt reuze mee met de internet cafes, ik dacht dat ik ze na Manali niet meer zou tegen komen, maar heb er in Kaza toch eentje gevonden. Het heeft me 50 min gekost om me in te loggen bij blogspot, maar ik ben er. De weg van Manali naar de Spiti vallei was echt een monster rit. Zoek het maar op via google maps. We zijn twee passen overgegaan, de Rothang pas (3975mtr) en de Kunzum pas (4451mtr). De wegen hier zijn niet verhard, en ook niet egaal, dus het was 12 uur lang en bochten draaien, hobbelen en schudden door de bergen over wegen met 'kiezels' van 15 cm doorsnee.. Lekker. Het was wel magisch. Hoge bergen, waarbij je echt kan zien dat ze met natuurlijk geweld de grond uit geperst zijn, wildvreemde watervallen die er geen probleem mee hadden om even over de weg te kabbelen. De ravijnen zijn hier ook rete diep. en de wegen smal. Deze vallei is pas een kleine 10 jaar open voor toerisme, en waar wij heen gaan is echt bijna aan het einde alles. Je zou bijna denken dat de wereld ophoud na iedere komende berg. We hebben onderweg twee keer gegeten bij lokale mensen die daar een soort nomadententje op hebben gezet, voor mensen zoals wij, die onderweg zijn naar de ver afgelegen dorpjes. De mensen hier zijn, in tegenstelling tot Manali, heel open en vrij. Je kunt makkelijk contact maken en iedereen wil graag op de foto. Iedereen lacht en zwaait, en ze vinden het allemaal wel best. Het is zo bijzonder om te zien dat er hier geleefd wordt in altijd dezelfde kleding, weinig eten, geen stroom, geen wc (want alles en iedereen piest gewoon in de natuur, net zoals wij), geen lekker zacht bed en geen zekerheid. Maar gelukkig dat ze zijn! Ik moet dan echt denken wat er ergens is: leven in de situatie waar zij in zitten, of leven in onze situatie, met alles in overvloed en je geen raad meer weten wat je nou in godsnaam moet kiezen.. depressies en overwerken etc. De Kunzum pas was echt een cadeautje, ondanks dat je hoofd ging zweven van de hoogte. Er stond een stoepa, met duizenden gebedsvlaggetjes, en een heleboel mani-stenen. Mani stenen zijn stenen met Om Mani Padme Um er op gegraveerd, wat 'De juweel zi in de lotus' betekend, oftewel 'De Boeddha zit in je hart'. Boedhistische monnikken prevelen dit vaak, en proberen het via de mani-stenen zoveel mogelijk over de wereld te verspreiden. Het is zo bijzonder, je moet er bij zijn.

De spiti vallei is zoals ik net al zei prachtig, al dat natuur geweld, de mensen, de lucht.. Spiti betekend 'huis van Mani', en Mani staat ongeveer gelijk aan Om Mani Padme Um, wat ik dus net vertelde. Spiti is wonderbaarlijk, ik kan wel duizenden fotos maken en het proberen zo goed mogelijk te omschrijven, maar het is gewoon onmogelijk. Het is jammer dat ik dit niet met jullie kan delen, de sfeer, de temperatuur, de geur, de grootsheid. Je voelt je zo nietig en alleen hier tussen de bergen. Niet in de enge zin van het woord, maar wel de magische.

Kaza is het dorp waar ik nu zit. Het is seriues nog niet eens de helft van Oegstgeest. Gister was er een belangrijke lama (monnik) in het dorp. De gehele lokale bevolking was er, het was heel mooi. Al die dondkere koppen bij elkaar, en vooraan de jonge monniken. Toch wel echt heel bijzonder. We zijn naar Dhankar klooster geweest. Dat was heel mooi, awnt het klooster was op en in een rots gebouwd. Ook was de lucht hel mooi, heel dramatisch, en dus zeker een aantal fotos waard. Ik heb daar wat rondgelopen en heb een tijdje naar spelende jonge monnikjes gekeken. Mooie kopjes, en echt prachtig met hun gewaden. Na Dhankar zijn we naar het Tabo klooster gereden, het oudste klooster van India (stamt uit 996) grofweg zon 1012 jaar oud. Eerlijk gezegd vond ik er neit zoveel aan. Van buiten zag het er niet als een klooste ruit. Het was gemaakt van klei, riet, takken etc. Meer een beetje een afrikaans lemen huisje, dan een machtig klooster. De omgeving was weer te modern (voor zover dat gaat hier) voor de omgeving. Het is echt een museum. Van binnen was d tempel wel mooi. Aan de murgen hignen Bhodisatva's. Dat zijn mensen die de potentie hebben om buddha's te worden en naar het nirvana te gaan, maar besluiten dat niet te doen, om andere potentiele buddha's te helpen verlichting te behalen. Bijzonder hieraan (zo is mij verteld) is dat deze Bhodisatva's uit de muren kwamen, dus als poppen aan de muur hingen. Het klooster is gesticht door een man wiens naam ik niet kan onthouden, en hij heeft de geelkaps monnikkenstroom het leven in geblazen. Je hebt twee hoofdstromen: de geelkaps en de roodkaps monnikken. De geelkaps zijn heel strict, geen alcohol, geen vrouw en dus geen kinderen, en alleen maar mediteren en de medemens helpen.Deze vorm van Boeddhisme was er al voordat er boeddhisme in Tibet was. De man met een onmogelijke naam heeft het in Tibet geintroduceerd, en hij is dus een soort heiligman. De roodkaps zijn wat losser. Die mogen een vrouw en kinderen, die hebben een beetje van: ah joh, als je maar je meditatie doet en goed voor jezelf en anderen bent. Helaas mogen toch bij de roodkapsmonnikken geen vrouwen monnik worden.

Vandaag is de groep naar het Ky Klooster geweest. Ik heb eventjes genoeg van al dat gehobbel in zon jeep, en ben dus lekker in Kaza gebleven. Sochtends wat rondgelopen in het dorpje. Het is heel leuk, niet touristisch, met vele lokale winkeltjes. Zoals een winkel waar je pannetjes kan kopen, of de kapper, of de ijzerwinkel. Ik heb staan kijken bij de 'speeltuin', wat een boom met een touw eraan was (een schommel dus) en wat autobanden. De spelende kindertjes waar ik naar heb staan kijken, hebben me gevolgd, en toen ik wat snoep voor ze wilde kopen, kwamen ze allemaal met armen vol snoep. Ze keken een beetje beteuterd toen ik met handen en voeten probeerde uit te leggen dat dat niet de bedoeling was..

Morgen gaan we weer op pad. WEER 12 uur hobbelen en zigzaggen in de auto, op weg naar Keylong. Voor wie het leuk vind om mijn route te volgen, begin in Delhi, en zoek de volgende plaatjes op, dan krijg je mijn route:
Delhi
Chanigarh
Bilaspur
Mandi
Manali
Kunzum pass
Kaza
Tabo
En vanaf morgen dus ook Keylong. Van daar grofweg naar Alchi, Leh, Kilarg en Padum. En dan weer terug. Ik vlieg van Leh naar Delhi.

Ook voor wie mij een berichtje wil sturen, mijn email is:

fienfienfien@gmail.com
Tante margreeth, ik heb nog geen van je mails ontvangen, niet in bovenstaand adres, maar ook niet in mijn hotmail adres. Waar heb je hem precies naartoe gestuurd?

Foto's gaan voorlopig tot in Delhi niet werken. Het internet is zo vreselijk sloom hier, en niet overal mag ik uploaden. Ook verwacht ik dat ik de komende 2 weken geen internet zal hebben. Het kan meevallen, maar ik zeg het toch maar even.

Goed, nu ga ik wat Chapati's scoren, met Chai.

veel liefs uit India