Mensen, wat een mensen!

Hooi, mijn eerste berichtje uit India dan... Ik ben er. En wauw, wat is het hier indrukwekkend. Het is 30 graden om 7 uur sochtends, en echt al heel druk! Het vliegveld is het ergste niet, en ondanks de chagerijnige en slome douaneman heb ik nog niet echt de vervelende India indruk. Mijn chauffeur (waarvan ik de naam alweer vergeten ben..) is een hele aardige man met prachtige rijkunsten. Het maakt echt geen reet uit dat je midden op de snelweg 30 rijd. Of 150. whatever. En inhalen? keihard toeteren en jezelf ertussen proppen. Moet je wel uitkijken, want voor je het weet rij je met 3 man op een tweebaanssnelweg. Naastelkaar...

Het lijkt hier een beetje op Cuba, naast de slechte wegen, lopen hier ook mensen zo over de snelweg (of fietsend) en is er vollop leven naast de snelweg (wassende mensen, kraampjes etc). Hier zie je ook de echte tuk tuks (rikscha's heten ze hier) en die kunnen best wel hard! Het mooiste vind ik nog de scooters, met de vrouwen in volledig jurk met sjaal achterop. Alles wappert nog een meter achter dat ding aan. Ik was dus op weg naar het hotel, op verharde weg, maar oppeens gingen we ''offroad'' (we reden iig niet meer op verharde weg) en we waren ineens op een bazaar. om 7 uur sochtends, ontzettend druk, overal mensen, echt op iedere vierkante meter langs de weg tenminste 3 personen. Liggen, zittend, slapend kokend, etend, verkopend. En een kleuren (ondanks de enorme hoeveelheid stof en smog) Echt een gekkenhuis. Koeien, paarden, hier en daar een toerist, en honden, veel honden. En ook alles is kapot, er is niets wat nog heel is. Nog meer borden, gangetjes, winkeltjes, huizen. Elektriciteitsdraden, alsof ze er niet genoeg van krijgen. Het is bizar, een bizarre bazaar.

Maar ik was dus opweg naar het hotel, ik dacht dat we er nog niet waren. plotseling staat de auto stil, in een straat, helemaal verlaten, en VIES. zegt de chauffeur: we zijn er. Ik dacht, we zijn er?! waar zijn we dan? Ja dus, voor mijn hotel. Van buiten een in elkaar vallend pakhuis leek net wel, maar van binnen.. mooi..! overal marmer, en bloemblaadjes op de grond (hele decoraties!).. wauw..!

Na even 8 uur geslapen te hebben, heb ik mezelf gedwongen even die o zo drukke bazaar op te gaan, (ik vond het best wel eng, zoveel mensen, zoveel ogen, zoveel drukte) om geld te halen. Mannen kijken je inderdaad lang en indringend aan, en je wordt zo omver gereden. Het is inmiddels een whooping 39 graden, extreem vochtig en dus bedrukkend warm. Ik heb het geldhalen overleefd, en ben toen maar veilig terug gegaan naar mn hotel, waar ik op het dak Vegetable Pakora gegeten heb ( groente in een soort pakketje, heel lekker), kijkend naar de wereld van boven. Het is een bizarre stad, Delhi. En het is bijzonder dat je je zo exclusief kan voelen, terwijl er 14 miljoen (!) inwoners wonen.. alleen al in Delhi.

Maandag 1 september ging ik dan met de groep naar Manali. we vertrokken om 6 uur sochtends, met 3 jeeps richting Manali. Zo wonderbaarliojk als Delhi gister was, zo luguber was het vandaag. We reden door Oud Delhi, het armste deel. Daar liggen mensen op straat, als decor stukken, te slapen, langs de weg, half op de weg, op daken, boven op auto's, naast vuilnisbakken. Het lijkt net alsof er net een slachtveld is geweest, ik werd er bijna misselijk van. Het is zo onmenselijk om te zien. Deze mensen zijn ook de kasteloze, de onaanraakbare. Als je in deze kaste bent geboren, kan je nooit meer bovenop komen. Als je als meisje hierin wordt geboren, word je vaak vermoord, of weggeroofd. Want als meisje, krijg je geen bruidsschat, die moet je juist betalen. En dat kunnen de ouders niet. Er zijn daarom ook zoveel meer mannen. Op iedere vrouw, zie jetenminste 9 andere mannen. Extreem.

Wij dus onderweg. Het rijden is echt geweldig. Als je elkaar passeerd toeter je, en je passeerd links, rechts, het maakt niet uit. Het stuur zit aan de rechterkant, dat was zelfs als inzittende even wennen. Op snelheden wordt dus niet gelet, en een dubbele eenrichtingsverkeer veranderd zonder aanduiding makkelijk in een tweebaanssnelweg. Even schrikken hoor, als je op het laatste moment kan invoegen en er komt een bullebak van een vrachtwagen aan.. Die vrachtwagens zijn echt goud waard. Het zijn net rijdende tempeltjes, helemaal versierd, tot in de detail. Allerlei kleuren, hangers, lichtjes, spiegeltjes.. achterop werkelijkwaar iedere truck staat BLOW HORN, en USE DIPPER AT NIGHT. (dipper is knipperlicht). Dit dus voor het passeren overdag (horn) en snachts (lichtje). Er is dus warempel een echt systeem hier.

Na 3 uur gereden te hebben zijn we gaan eten in een lokaal tentje. Je geloofd het niet, 2 chapati's, lassie en chai voor 30 rupees (=50 euro cent) Een Chapati is een soort dubbele hartige pannekoek, en deze was met aardappelpuree en ui, en een heleboel onbekende kruiden erin. Lassie is drinkyoghurt (lekker zoet) en chai is lokale thee met melk. prima ontbijtje dus, want we moesten nog een tyfus eind. opeens.. YEAH! olifant! maar we reden er veel te snel voorbij, dus veel heb ik er niet van gezien.. laat staan een foto maken :(

De reis was lang en warm. We zaten achterin, de airco deed het niet, dus het was (gemeten!) gewoon even 42 graden. zonder echt frisse lucht. IK. DOE. DIT. NOOIT.MEER. Ik heb die dag 5 liter water gedronken, en maar 2 keer naar de wc gegaan. waus.

De net beschreven trucks veroorzaakte in de bergen een jam, en binnen 3 minuten was er een file van ten minste 400 auto's. En in de bergen kan je niet echt ergens heen. Onze chauffeur (Gudu) propte ons ertussen, wat als gevolg had dat we tussen een hele stoet trucks vaststonden, als haringen in een ton. Fijn. veel te warm, water was op, geen airco. Het was wel bijzonder om zon situatie indiers mee te maken. Iedereen bemoeid zicht met de situatie, en de politie heeft losse handjes, so it seems. (degene die de jam had veroorzaakt kreeg een paar goeie oorvijgen).

Onderweg zag ik aapjes, nog meer mensen en prachtige uitzichten. Veel lokale dorpjes en taferelen. Toen de zon ondergin (ik heb hem ook zien opkomen in Delhi) was het erg snel donker (geen lantaarn he), en ik viel al snel in slaap. TOen we aankwamen in Manali, was ik zo moe, maar blij dat we naar (!) 18 uur(!) in Manali waren...

Wat ik me bij aankomst in Manali snachts niet realiseerde, was dat we in de bergen op 2000 zitten. Het lijkt hier wel Zwitserland met een branden de zon en oosterse mensen. Het is jammer dat het hier zo touristisch is, en de lokale mensen dus al wegduiken zodra je een camera pakt, of uberhaupt als je komt aanlopen. Door al het tourisme, worden we de fotomaffia genoemd, en dat is toch wel heel erg. Ik wil toch graag wat foto's maken, dus ik maak eerst een praatje en vraag of ik een foto mag maken. Het lukt niet altijd, maar jammer dan. Ik voel me toch schuldig om foto's te maken. Manali is een lief dorpje, verdeeld in oud, en in Nieuw Manali. Oud manali is echt een dorp, met boeren en koeien, heel leuk. Nieuw manali leeft op tourisme, en tours.

Ik ben naar de Hadimba tempel geweest, wat indrukwekkend moet zijn. Ik vond het niet zo heel bijzonder. Je kon je ook laten heiligen in de tempel, dan kreeg je zon stipje op je hoofd. Nou erg heilig was het niet. Ik kwam binnen, moest geld ''doneren'' en toen ik aan de beurt was voor zon stipje, zei de man die dat deed: 'one moment' en hij maakte eerst zijn smsje even af.. IN de tempel. Hmpf, very holy indeed. MAAR ik had mijn stipje, en daar ging ik eigenlijk wel voor ;)

Ik kwam buiten de tempel een bedelende familie tegen. Een man en een vrouw, met twee kindertjes die op mij afrende en op bevel van hun ouders aan mijn knieen gingen hangen, high fives gingen geven en gingen stoeien. Een van de twee viel bij het 'stoeien' op de grond, en ging huilen, waarop de ouders zeiden: 'look what you've done.. 10 rupees! 10 rupees!
Ja..
Daar schrok ik van.