Ali Baba en de 1001 uren in de trein

Oei oei lang lang geleden alweer.. Nepal ligt alweer ver achter me! Het olifanten wassen was prachtig, zie vooral de fotos! We zijn snel naar Kathmandu terug gegaan (wederom op het dak van de bus!) en daar hebben we wat sightseeing gedaan. Met een rickshaw heb ik de hele dag rondgetourd door Kathmandu (want deze keer had ik er tijd voor, en had ik geen lijpe bacterie ergens in mn systeem). We hadden bijzonder veel geluk, want deze dag bleek de verjaardag van god Hanuman te zijn. Veel mensen rond de tempels dus! Ik heb ook pashupatinath bezocht, een verbrandingsplaats. Dat was wel even heftig. Ik was net op tijd voor een verbranding, en heb die op 2 meter afstand kunnen bekijken. Zie ook de foto's (die nog gaan komen ;)). Ik wil snel weg uit Kathmandu, heb het hier nou wel gezien. Ik heb het zowiezo niet zo op steden. Ik heb daarom een busticket naar Varanasi gekocht.

Om 5 uur ging de wekker al, en na afscheid genomen te hebben van MAarten (waar ik toch zon week mee heb opgetrokken) is het gek om weer alleen te zijn. De busstand was even schrikken, want die was grooot en extreem onduidelijk. Dus ik liep er nogal verloren rond, maar ik heb me toch stand gehouden tussen alle grijpgrage mannetjes. De bus is vrij leeg, en het duurt dik twee uur voordat we uit Kathmandu zijn (dat is ook niet zo gek als de bus 2 rondjes rijd en 3 x omdraaid.. zonder reden?). Ik wilde graag op het dak (eens op het dak, altijd op het dak!), en na 2 keer vragen mocht ik.. Zat ik daar.. boven op het dak, helemaal alleen, als koninging met het paradijs voor haar voeten! Onderweg heb ik wilde apen gezien, en zijn we over grote heuvels gereden. Het uitzicht was prachtig. Uitgestrek, zo ver als het oog kon kijken (net zoals je naar de zee kijkt), alleen maar bomen en vlak land... wauw..!

Aangekomen (na 9 uur rijden) in wat ik dacht dat Sonauli was, en vechtende rickshaw riders mn tassen hadden veroverd, heb ik mijn ticket voor de volgende dag naar VAranasi geregeld. Een vriend van dat tour-ding heeft me vervolgens op een motor door de stad gecrossed, een hotel voor me gevonden, me mee uit eten genomen, en vervolgens meegenomen naar een lokaal festival. Het festival was net zoiets als parkpop, alleen werd er gedanst ipv muziek gemaakt. Het was leuk om alle lokale mensen te zien (allemaal jonge mensen!) en ik was werkelijk waar de enige tourist. Ik heb ook mn eerste bi-sexuele nepalees gezien! Al kon ik niet uitmaken wat het nou was.. vrouw of man?

De volgende dag was hectisch, ik moest naar de grens, eerst een vaarwel nepal stempel halen in nepal, toen over de grens naar India, mn bus vinden, toen weer terug naar Nepal, om mn nepalese geld om te wisselen in indiaas geld, toen weer terug over de grens naar India, om vervolgens de inmiddels verschoven bus weer te vinden, en toen weer terug naar de grens want ik moest nog een welkom-in-india stempel in mn paspoorst scoren.. pfff madness! toen dit allemaal geregeld was, voorin de bus op weg hobbelend naar VAranasi, zon 12 uur verder. Ik heb een duits meisje ontmoet, die ook naar VAranasi gaat, en we hebben besloten samen een hotel te vinden als we ooit in varanasi zouden aankomen. Dat deden we, uiteindelijk, en met zn tween hobbelend in een te kleine rickshaw, met 3 tassen en 2 rugzakken op weg naar ons hotel. WE wisten niet dat de rickshaw driver ons niet kon afzetten voor ons hotel, en dus werden we gedropt ergens in Varanasi. We moesten zelf onze weg door oud varanasi naar ons hotel vinden. Oud varanasi is een netwerk van kleine straatjes, zonder structuur, links rechts, omhoog omlaag, trappen, koeien, veel mensen en duizende shopjes, zonder richtingaanwijzers whatsoever, en haast geen licht. Ik weet niet hoe e het hebben gedaan, maar we hebben een hotel geovonden, en we zijn snel gaan slapen.

Het wakker vworden was een cadeautje: We wisten niet dat we een balkon hadden met uitzicht over de GAnges!! Nog schmering en koel hadden we een prachtige blik op deze rivier Er waren allemaal mensen druk bezig zich aan het wassen in het meest ranzigste water ooit. Maar jezus wat een mooi uitzicht! WE zagen iets groots drijven, toen we wat langer aan het genieten waren van het uitzicht, en na ingezoomd te hebben met mijncamera kwamen we erachtert dat het een drijven, half verbrand lichaam was. Je kon het gezicht, de armen en de buik gewoon nog zien, en dat dreef daar.. zwart geblakerd, met allemaal blaren op zn lichaam.

We hebben die ochtend, in de trend van dat verbrande lichaam, een bezoek gemaakt aan de Manikarnika gaht, een van de meest belangrijkste verbrandplaatsen in Varanasi. Er werd daar net een lichaam verbrand. Het isanders dan in Nepal, waar ze het lichaam bedekken. Hier licht het lichaam gewoon op een stapel hout, en kun je dus alles zien verbranden. Je ziet het gezicht steeds zwarter worden, schuim uit de mond komen, de ogen zien knappen van de warmte. Door de hitte trekken soms spieren samen, waardoor het lijk gaat 'bewegen'. Dan lift er ineens een been op, wat dan heel banaal met een stok terug in het vuur gedwuwd word. En de familie leden zitten er allemaal omheen, ongeinteresseerd hun tijd uit te zitten, met een sigaret in de hand, te kijken naar het leven eromheen. Het voelt zo respectloos, zo banaal, zo totaal niet zoals ik wil sterven. Ja, het is echt heel gek.

We zijn die dag gaan rondtouren in Varanasi, maar er was niet zo veel aan. Varanasi is volgens mij vooral leuk als je de gaths heb gezien, en silk wilt kopen. Nou dat laatste willen wij neit, en dan blijft er alleen een drukke, vieze, stinkende stad over met teveel toeters en bellen (letterlijk). We hebben een treinticket naar Delhi gekocht voor de volgende dag, en savonds hebben we een bootje over de ganges rivier genomen. We hebben weer geluk, want die dag was het de dag van de getrouwde man en vrouw. Langs de 'kust' van de rivier waren dus allemaal ceremonies, en veel muziek en dans. Heel gaaf! Je kan hier ook lotus kaarsjes kopen, die je kan branden en los kan laten op de rivier. Het was een prachtig aanzicht, al die drijvende kaarsjes, in de nacht.. Ik heb ook wat kaarsjes gebrand, het was erg bijzonder!

Ons ontbijt op onze laatste dag was in de German backery, waar ze zowaar lokaal gemaakte Gouda hadden! We zijn los van elkaar (mareike en ik) de stad ingegaan, ik voor een massage (want oef mn rug doet pijn!) en zij om wat dingetjes te regelen. Onze trein vertrek al om 3:45, en daarom is het maar een kort dagje.Het station is een drukte van jewelste, en het is niet zo fijn om dar te zitten als je dik 2 uur vertraging hebt. We zijn echt een soort bezeienswaardigheid. Mensen vormen hier een rondje om je heen, bekijken je van top tot teen, bespreken dat vervolgens met elkaar, om je vervolgens nog eens grondig te bekijken.. Het is erg vermoeiend! Het is wel geweldig om tussen al die lokale mensen te zijn. En dan die massieve stalen monsters die om de zoveel tijd binnen komen stormen. Ze zijn echt gigantisch, 600 meter, maar er zitten ook een paar bullebakken van 1200 meter tussen.. doe dat maar eens na. Toen onze trein aankwam, as het heel leuk, maar ook best schrokkend om allemaal mensen uit de trein te zien hangen.. moeten wij daar tussen zitten??

In de trein was het, ondanks onze eerste indruk, geweldig. Wat we dachten dat het coupe's zouden zijn, waren opgeklapte bedden, 3 boven elkaar, waar we ons de komende 12 uur op moeten vermaken. De trein zit echt stuffed, er het zijn vooral indiers. We zitten 3AC, derde klas met airconditionig dus. Het is echt luxe, ik had het veel erger verwacht! De nacht was niet erg comfortabel. Het bed schud, en omdat ik te lang ben steken mn voeten aan de onderkant uit. Omdat te beperken, en om ervoor te zorgen dat mijn voeten er niet afgeschuurd worden door langslopende mensen met koffers, schuif ik helemaal naar boven, en stoot ik dus constand mn hoofd tegen de muur, als de trein aan het hobbelen is.. Maar we zijn wel al bijna in Delhi.. zon dikke 1000 kilometer van Varanasi vandaan..

Ik wil niet nog langer in Delhi blijven, dus ik heb gelijk bij aankomst een nieuw ticket gekocht.. naar de woestijn, de kamelen en de hitte.. Jaisalmer! Mijn trein vertrek al 6 uur na aankomst uit Varanasi, en gaat me in 20 uur in de woestijn brengen.. pff net genoeg tijd dus om niet te lang in Delhi te blijven.. Na wat inkopen gedan te hebben (appels, bananen, water, wat mueslibars..) en de laatste nodige souvenirs (voor zover ik die nog niet had) ben ik vervolgens weer in mn eentje op de trein gestapt. Mareike vertrekt van Delhi met het vliegtuig naar het Zuiden. Dus ik ben weer op mn uppie. Ik heb een lange rit voor de boeg, en heb daarom weer een mooi assortiment aan boeken bij me.

De man bij het raam snurkt als een malle, en daarom heb ik maar weinig geslapen. Ja ik weet het, ik heb oordopjes bij me, maar zelfs met die in mn oor tetterd zn nachtorkest gewoon door.. Als ik wakker word, is de trein voor de helft (of meer) geleegd, en controleer ik toch een beetje angstig of mn met kabelslot vastgeketende tas nog op zn plek ligt.. you never know.

Uiteraard was ie er nog, en met inmiddels 2 engelse doktors in opleiding voor me, tuffen we de laatste 8 uur door naar Jaisalmer. De trein word steeds leger, en ik krijg steeds een gekker gevoel in mn buik.. waar ga ik in godsnaam heen? Het uitzicht is inmiddels drastisch veranderd. Nee geen asfalt meer, nee geen elektriciteitsdraden. Maar hallo zand, hallo hitte en hallo verdorde struiken. Ik hang uit de rijdende trein, met mn gezicht in de hitte, om gezandstraalt te worden en een mooie coupe de zand te krijgen. Natuurlijk heb ik ook zon bekende ik-fotografeer-de-trein-in-een-bocht-foto!

Na dik een half uur stil gestaan te hebben, rollen we eindelijk het station van Jaisalmer binnen. Het is echt de woestijn.. echt. Ik moet denken aan Ali Baba en de 70 rovers als ik uit het station stap en al die rickshaw drivers zie.. daar gaan we weer. Omringt door wel 8 mensen die precies weten waar ik heen moet gaan, en aan mn tas trekken en zeggen dat Hotel A van meneer met de snor vol zit, en dat guesthouse B gesloten is door een failure in het watersysteem. Ik moet vooral meegaan naar HUN hotel, want DAT is toch een luxe.. pfff tief op. Ik weet waar ik heen wil. Naar het golden City hotel. En daar ga ik ook heen ook.

Wauw en wat ben ik blij als ik daar ben aangekomen. Ik heb een prachtige kamer, klein maar fijn, geplaveid met marmer en een riante douchekop! en het allermooiste: een zwembad!! En dat voor 4 euro per nacht. HEt is prachtig. Ik heb vanuit mijn raam uitzicht op het Jaisalmer fort, wat ik snel wil bezoeken, en het dakterras van het hotel heeft een restaurant wat lekker en goedkoop is. Ik voel me echt Jasmine in het land van Aladin. Ik kan niet wachten op het moment dat ik op een kameel zit, 2 dagen door de woestijn tour, en slaap in de schaduw van een enorme sanddune, onder de miljoenen sterren van de nacht..