Hola! ¿Qué tal?

Ja dat zijn mijn enige spaanse woordjes die ik ken. Ik ben gister aangekomen in Cadiz, na een lange nacht op brussel airport, 2 uur wachten op de bus en 20 minuten lopen naar mijn onvindbare huis. Cadiz is voor zover ik gezien heb echt de perfecte combinatie van het oude Parijs en Havana. Ik ga snel foto´s uploaden! Ik heb een 2 persoons kamer, want die heeft een raam, en de 1 persoonskamer (die ik eigenlijk zou moeten hebben) is een hok zonder licht. Mijn huisgenote is een losbarstige zweedse die al errug goed spaans spreekt en me dus goed kan helpen.
De supervisor van de school keek me namelijk nogal scheel aan toen ik zei dat ik niveau A2 wilde halen in 4 weken.

Ik ga dan nu ook op het dak zitten alvast de beginnende stof door te nemen. Ik zou eigenlijk iedere dag 6 uur les hebben, maar omdat ik de enige ben die beginner is, heb ik voor deze week elke dag 2 uur prive les. Dat geeft me ook tijd om sochtends te hardlopen, wat te leren, boodschappen te doen en wellicht nog een béétje zon te zien. Vanaf volgende week heb ik als het goed is school van 9 tot 4.

Nou Hasta Luego! tot snel betekend dat geloof ik..

de laatste lootjes!

Oei wat een vroegte. De bus van Mhamid vertrok alweer om half 6 en dat betekend vroeg uit bedje! We zitten dit keer in een CTM, de dure bus. Terwijl de bus wegglijd, komt de zon op aan de rechterkant en word ik stukje bij beetje een beetje wakker. In Ouazazate moeten we overstappen, en daar is het voor de eerste keer dit land ècht heet! Dus ik met mn kont in de perken en timo op zon witte plastic stoel even een uurtje zweten..

Aan het eind van de dag, na een heleboel uren in de bus; komen we aan in Taliouine; de stad van saffraan. We hebben het goedkoopste hotel ooit: 60 DH voor met zn tweeen; 2,75 euro per persoon. We hebben geen douche, dus het was haren wassen in de wasbak op de gang, en de was werd daar ook gedaan, dus na een uur stond ik met een touf shampoo op mn hoofd en hing de gang vol met was aan een zelfgemaakte waslijn. Ha inventief!


Er is een schapenslachtfeest op komst, en dus zie je overal schapen verhandeld worden. Zowiezo is het vleesleven hier erg zichtbaar. Klein voorbeeld van een willekeurige slager: gehele koeienkop aan een haak, waar het bloed nog uitdruppeld, daarnaast een heel scala aan ingewanden en huid inclusief vet eraan. Hmm nee, nog steeds happily vegetarian!






Toch wel een beetje opzoek gegaan naar de saffraan. Maar na 2 uur rondgelopen ben ik thuis gekomen met zon 1,5 kilo kruiden en geen saffraan. Tis niet te vinden!

Na Taliouine zijn we naar Taroudannt gegaan en Tiznit. Het zijn echte steden met bazaars en heel veel mensen. In Tiznit zaten we vast omdat dan eindelijk de dag van het schapenslachten was. De voorgaande dagen zag je overal schapen; op het dak vn de auto, in het ruim van de bus, vastgebonden in de achterbak of tussen je benen op de scooter........ ?! Op de dag zelf was alles, maar dan ook echt alles gesloten, was er niemand op straat en op tv zag je al het bloed sproeien. hmm weet niet of ik dit nou zon lekker cultuur vind! Tis erg confronterend, dat kun je wel zeggen.


Tafraoute is worth mentioning. Het heeft ons onwijze moeite gekost om er te komen. Geen bus wilde ons brengen en er rijd geen trein ofzo. Dus uiteindelijk zijn we met zn 8en in de taxi gegaan, Timo en ik met zn tweeen voorin, en 6 man achterin, waaronder een franse hippie die de hele weg heeft zitten zingen. De rit was weer prachtig; maar vooral het dorpje was vet. Met zon 5000 inwoners een van de kleinste plekjes waar we zijn geweest, en de we waren omringt door bergen!








We zijn een dag gaan mountainbiken, omdat a) de callorieen al vrij zichtbaar zijn, en b) omdat de omgeving gewoon knijter mooi is! Enorme rotsen, cactussen hier en daar en gigantische vergezichten.. mooi mooi mooi! Kijk vooral naar de nieuwe fotos die ik heb opgeload. We staan in hetzelfde album die je boven ziet fotosliden. Nou 4 uur fietsen en 26 kilometer achter de kiezen komen we gebroken terug. pff toch wat meer lichaamsbeweging als ik terug ben in Leiden!

Er reed op een of andere manier weer wel een bus vanuit Tafraoute naar Agadir, en van daaruit zijn we doorgegaan naar Safi. Naar de stad van het aardewerk. en de zee. En de laatste daagjes marokko alweer!

Ive been through the desert on a camel with no name

bepakt en bezakt met 10 liter water, genoeg eten voor 2 dagen en wat pannetjes en potjes gingen we dan echt op pad. Timo in zn Jilaba en beiden met tulband, want als je de sahara in gaat doe je dat goed. Het opstijgen met je kameel, dat is toch wel het vetste! Zonder signaal of whatsoever gaat dat beest eerst op zn knieeen zitten, dan op zn achterpoten staan, en dan de rest op zn voorpoten. Hihi en Timo viel er bijna vanaf.

Al na 100 meter zitten we in de duinen. Tja, eigenlijk gewoon heel veel zand! Timos kameel poept heel veel en ik vind het toch niet zo heel prettig zitten op zon schuivende kamelenrug.

mn billen schuren de heletijd tegen elkaar! auw auw auw!

om te tijd en beetje sneller te laten gaan, spelen timo en ik een ouderwets spelletje terwijl we onze ogen de woestijn eens even goed laten opnemen.

Ezel! nu jij met een l. Lapjeskat! Ow een t... Tijgerrrr.. Op die manier passeren we struiken en andere rare woestijnplanten die ik geloof ik nog niet heb gezien. Het is eigenlijk ook helemaal niet heet, maar dat had ik inmiddelsallang opgegeven, want het is nergens warm in dit fucking land!!

De lunchstop was achter een grote struik, en terwijl wij nog bekomen van onze gloeiende billen, maakt Hussein een heerlijke lunch klaar! De kamelen worden hun voeten vastgebonden, zodat ze niet ver weg kunnen, en lopen vervolgens naar de dichtsbijzijnde struik om eens goed te gaan eten. Die beesten eten werkelijkwaar alles wat op hun pad komt..

Als we weer verder trekken, bijt het beest van Timo in mijn beest zn poten. Whalla daar ga ik! wist niet dat kamelen konden huppelen! Het scheelde niet veel of ik was aan het zandhappen, en voortaan rijd de cavia van timo dus voorop.

Het duurde niet lang of we waren op de plek waar we gingen slapen. Timo en ik gingen de duinen eens goed onderzoeken. Het waait inmiddels best hard, daardoor ontstaat er een soort snelweg van zwevend zand boven de toppen van de duinen! We hebben onwijze lol gehad met dat zand, haha want op je buik van de berg glijden of rollen is echt great fun!

Teruggekomen bij het kamp, zwaar hijgend, was Hussein al bezig met opnieuw een heerlijk etentje, en babbelen we met hem, IN HET FRANS, zon 1,5 uur over vanalles en nog wat.

Terwijl Timo lamsrack en ik groente eet, want jaja ben nog steeds vegetarier, horen we de kamelen poepen, plassen, herkauwen en scheten. Wat een odeur komt daar vanaf! vooral de scheten, en de boeren.. de tandjes.

Nou na de zonsondergang te hebben meegemaakt, daalt de temperatuur iedere minuut. Volgens timos termometer is het zon 6 graden; en toen was het nog nieteens pikkedonker.

De sterren zijn prachtig! ER zijn er zoveel, en het is vrij helder. We zien welgeteld 9 vallende sterren en 4 voorbijkomenvliegende satellieten. wauhauww!!

Het mag dan allemaal wel vet zijn om in de woestijn te slapen, maar het wakkerworden is toch echt een ramp. Mn rug is echt naar de mallemoer, mn nek kraakt als een stoel met een tientonner erop, en ik voel mn voeten nietmeer. Het was echt zo ontzettend koud snachts. Gelukkig maakte hussein al snel een vuurtje; en ingewikkeld in 2 dekens krijgen mn voeten weer een beetje gevoel. Het ontbijt bestaat uit brood; jam; boter en thee; wat anders. Ja en heerlijke mandarijnen! Want die hebben ze hier. hmmm echt super! We gaan iniedergeval niet dood van een tekort aan vitamine C.

Ik besluit om niet meer op de kameel te gaan zitten. waarom? omdat ik blaren op mn billen heb. En dat doet pijn ja. Het landschap veranderd constant. Nu komen we weer aan bij een rivierbedding. Wel miljoenen stenen, rood, groen, paars, geel, oranje liggen verspreid tussen het klei. Van de hitte is het klei helemaal gebroken; waardoor het precies zo lijkt als een standaardachtergrond van een macbook. We lopen richting een palmerie, en in de schaduw van deze grote gevallen hebben even rust. De zon schijnt warmer dan gister, en het is eindelijk tijd om in mn jurkje van de zon te genieten! Het laatste wat we gaan bezoeken voordat we weer terug in Mhamid zijn, is een Kasbah. Onze Kasbah bestaat al sinds de 17e eeuw, en is nog steeds bewoont. Het lijkt wel een zandkasteel met miniaturen erin. Het was erg mooi, maar hussein leek wel een HSL trein, want binnen 4 minuten stonden we alweer buiten. Jammer.

Terug in het hotel zijn we gebroken. Al onze edelen spieren zijn zwaar misbruikt en jezus wat ben ik moe. Dan denk je dat het genieten is in de Sahara. pfff wat een exercize!

Hobbelende avonturen

Nu ik eindelijk gewent ben aan de arabische toetsenborden, is het een ramp om weer eens een westers toetsenbord te hebben. Ik druk constant de verkeerd letter in, dus vergeef me de fouten die wellicht zullen komen. we waren gebleven bij Fes!

We zijn, na een volle dag en nacht in Fes geweest te zijn, vertrokken naar Azrou. Van de omgeving hebben we errrrrg weinig gezien. Buiten regende het, er was mist alsof er nog nooit mist was geweest en dat resulteerde in zon 15 meter zicht. Doordat we steeds meer stegen en het verschil tussen buiten en binnen de bus steeds groter werd, besloegen de ramen, en toen was het echt onmogelijk om iets door de ruiten te zien! Ik had het allang opgegeven, toen Timo ineens zei: Fucking hell, kan het nog erger?! zitten we ineens in de dikke sneeuw!! Het is zelfs mogelijk om te skieen. in fucking marokko. waar ik had verwacht dat ik in bikini kon liggen..

Als we aankomen in Azrou sneeuwt het gelukkig niet meer zo hard, maar is het wel echt heel koud. We vinden met behulp van een marokkaanse jongen die in Duitsland had gestudeerd ons hotel Salame, waar we een kikakoude kamer hebben met bedden die zon 10 cm boven de grond hangen. kou zakt, warmte stijgt. lekker.
inmiddels rijden de bussen van Azrou nergens meer heen, want de wegen zijn dichtgesneeuwd. zit je daar.

Ziekenhuisbezoek in marokko is trouwens errug leuk. Pijn in je buik? bloeddruk word opgenomen met een apparaat uit de jaren dertig met een stetoscoop ertussen om te horen of het wel echt stroomt. Buik word wat in geknepen en geduwd. Vervolgens luisterd ie naar het borrelen en pruttelen van de darmen. Tong gecheckt. Nee. niets aan de hand! En ondertussen maar een pijn hebben..

We reizen veel met de eeuwig hobbelende bus. Het is best zel leuk om naar het leven op het busstation te kijken. Allemaal jongeren proberen geld te verdienen door producten zoals kleenex zakdoekjes, kauwgom, chocola etc. in de bus te verkopen. Ze verdienen zo ongeveer 5 euro per dag. Het leukste, vind ik, is als er een man zn tellsell verhaal in de bus komt houden. Gezicht op strak, alsof ie reclame aan het maken is, rattelt ie zon 10 minuten door over zijn product, in de hoop het aan het eind aan een paar buszittende te verkopen. Het is prachtig, zeker als er zon grote brede besnorde man eyeliner probeert te verkopen.

De weg naar Beni Mellal is magisch. Bijzondere taferelen vergezellen ons tijdens de hobbelige rit. We krijgen vergewichten van hevuels op zn lapjeskat, met zon die door kieren van de wolken probeerd door te schijnen. Rieviertjes die abrupt het landschap onderbreken en rode grond die het groen extra groen laten lijken. stijle paardjes brengen lokale mensen op eweltjes van A naar B, en zaslijnen naast eenvoudige huisjes laten de was in de zon drogen. heuvel na heuvel tot wo ver je ogen kunnen kijken zijn er dit soort taferelen.
Terwijl we doortuffen komen we langs dorpjes die lijken alsof ze zo uit het stof zijn opgezewen. Het lijken kleurloze en levenloze agglomeraties, maar als je goed kijkt, zijn er overal kleuren. het is de stof die het dof maakt. de zon begint te zakken, wat maakt dat het landschap elke 10 minuten veranderd. Het zachte licht en de stees groter wordende schaduzel maken het landschap tijdloos.Daar waar de zon achter de bergen is verdwenen, hangt nu een paars rood oranje gloed, en met dat aan mijn rechterkant, en complete darkness aan mijn linkerkant rijden we de laatste uurtjes door naar Beni Mellal.

We hebben B.Mellal gebruikt als tussenstop, de volgende ochtend vertrokken we namelijk naar Azilal. Voor het eerst vroeg opgestaan, om 9 uur, en met een busrit van 3 uur, worden we al snel op een prachtig uitzicht getrakteerd. We hebben een prachtig uitzicht over een vallei. Een uitgestrekte vlakte met her en der nederzettingen en agratrische grond strekt zon 300 kilometer voor ons uit. Het einde is haast niet te zien. Boven ons ligt een bezneeuwde bergtop, waar ik vrees dat we doorheen gaan. De bus ratelt en hobbelt monotoom door en om me heen zie ik allemaam geologisch geweld: geschuerd gesteente, lagen verschillende sedimenten maar ook weggesmoelde bomen met naakte wortels. De bus stopt zo nu en dan op plekken waar je niet verwacht dat er leven kan zijn. De bus brengt ons ook naar Barrage Bin el Ouidane, een groot stuwmeer wat meer dan 25 procent van de electriciteit in Marokko opwekt. Het is een prachtig meer!

Azilal, tja, daar weet ik niet zo goed wat ik daar over moet schrijven.

Weet
nieteens
wat
ik
ervan
moet
denken.

Op 30 november is Timo jarig, en ook al regent het, we proberen het wel te vieren. Na een ontbijtje op bed te hebben gehad, zijn we vertrokken naar Marakech. Met een bus hobbelend op vierkante wielen. In hotel CTM lieten we een knap staaltje afdingen zien. Wat met 250 DH per persoon begon voor een kamer zonder douche, eindigde op 50DH per persoon en met douche. Hah wir sind Hollandais!!
Voor ons hotel lag Place Djeema el Fna, wat ooook een World Herritage Site is. Het iseen een groot plein waar het bruist van leven. Het staat helemaal vol met eettentjes, slangenbezweerders die ik gelukkig niet heb gezien, sinasappelpersers en gedroogd fruit en noten verkopers. Er werden welfs gekookte schapenkoppen inclusief hersenen als delicatesse verkocht. Doordat een man bij zijn lokpraatje: YES WE CAN! zei, was Timo verkocht en dus zaten we bij tentje 23, in plaats van een van de 43 anderen. Het is hier dan weer retegoedkoop, terwijl het toch het dure marakech is. Na het eten maken we opnieuw een goeie deal met afdingen. Wederom wat begon op 120 DH voor 1 spiegeltje, eindigde op 50 DH voor 2. Hatsikiedeeej!

De bus naar het zanderige Zagora vertrekt al om half 9, en brengt ons in dik 8 uur in de buurt van de Sahara. Hoe de busrit was? hobbelend; en National Geographic achtig live. Daar heb ik wel een email versie van. Want om het nou constant over de busritten te hebben...! mail me er maar over.
In Zagora zijn we lui. En dat mag ook wel. 9 fucking uur in de bus gezeten, give me a break! We benuttigen ons ontbijt pas om half 1, IN HET ZONNETJE!!! dat zijn de eerste warme zonnestralen, in een jurkje, sinds Asilah. Pff alsof ik een warme knuffel van de zon kreeg! :D
Een man die we in de bus ontmoet hadden stopte met zn grote 4x4 Toyota GL ,of iets dergelijks, en vroeg of we het laatste stuk naar Mhamid wilde meerijden. Prima! Op dit moment is alles beter dan een hobbelende bus. Tijdens de rit merken we pas voor het eerst dat we dicht bij de woestijn zijn, door de grote duinen, en ook zeker wel de warmte. Misschien was de warmte niet echt typerend voor de woestijn, maar na 2 weken kou, regen, sneeuw en koude voeten, voelt zelfs de nederlandse zomer als hitte aan.

Toen we over de grote bergen heen waren, kregen we onze eerste echte blik over de Sahara. WAUW. wat een zand! Wel duizenden zandheuvels met her en der palmbomen lagen recht voor ons! Het dorpje, wat je trouwens uitspreekt als Mehamid, waarbij je de h een beetje inslikt, is gemaakt van zand, en lijkt alsof het ieder moment kan verdwijnen in een zandstorm. Het lijkt maar voor de helft echt! Al gelijk in het hotel regelen we wat kamelen voor de volgende dag, want dat woestijnavondtuur /zie vorige blogberichten/ van mij in India, moet toch echt overgedaan worden!

Voor de echte Sahara moet wel wat voorbereidingen gedaan worden natuurlijk. Geen avontuur in de Shara zonder tulband! Dus hup, wij het dorpje in om wat 1st class tulbanden te scoren. Haha en weetje waarmee we thuis komen? een tulband met meerdere gaten, en een volledig outfit a la locale voor Timo. Dat gaat op de fotooooo...

Hoe onze 2 dagen in de echte Sahara waren? Dat is een nieuwe blog waard.





Eerlijk gezegd is het al laat en moet ik opschieten. Maar ik wil in geuren en kleuren mn verhaal doen, dus jullie moeten nog eventjes wachten...

Salaaam!!

First time Morocco? Welcome my friend!

Wauw, ik word niet aangevallen. Ze raken me niet aan. En ze bedelen ook niet.

Marokko is wauw. Ik kan niet anders zeggen. Aangekomen in Tangiers (wat helemaal niet zon rotstad is als me wel was verteld) hebben we al snel de markt gevonden. En wat gebeurd er als Timo en ik op de markt rondlopen? Dan kopen we teveel fruit, olijven en brood, krijg je een katje op de vismarkt in je handen geduwd en eindig je de avond in een sjiek frans-marokkaans restaurant. Want owja, ze spreken frans hier!

Gelijk de volgende dag kwamen we aan in Tetouan. Een grauwe stad, waar we door een busstationmedewerker in de medina werden rondgeleid. Het ging net zoals in Varanasi, links rechts omhoog, omlaag, trapje schuin, afstapje laag. Pff. En de stad is lelijk. Waarom waren we ook alweer naar Tetouan gegaan? Daar kwamen we de volgende dag achter, toen we in de lonely planet lazen dat de medina een World Herritage Site was...

Eeehhmm.. :S

De bus naar Chefchouen vertrok al vroeg en voordat we het wisten zaten we op 1000 meter, verstopt tussen de bergen in een klein blauw stadje, met overal bomen, moskeen en mooie mensen! Het is echt een uiterst lief stadje, en vooral de whitewashed en blauwgeschilderde huisjes waren prachtig! We hebben bij kaarslicht gegeten, want de stroom deed het uiteraard niet.

De bus vertrok om half 3 uit Chefchouen en bracht ons in 4 uur via Tetouan in het havenstadje Larache. Het is niet een lief petit stadje aan het water, maar eerder iets groots, ongezelligs als je het mij vraagt. Het ontbijtje gehaald door Timo wat we aan de kust opaten maakte veel goed, enook de overenthousiaste bestelautochauffeur die COOOOOOOOOL op zn frans riep was goud waard!

In de bus naar Asilah gebeurde er iets wat ik vind dat Marokko goed omschrijft. De busmannetjes proberen altijd geld uit je te krijgen door een toeslag voor je bagage in het ruim te vragen. Dat kan varieeren van 5 Dirham (5 cent) tot 5 euro de man. Omdat Timo en ik dat niet wilde betalen, werd ie een beetje vervelend, ging ie aan mn schouder zitten. Maar hij werd tot de orde geroepen door andere lokale marokken, die iets zeiden als: laat die touristen toch alleen joh. Maar het busmannetje was nu op zn pik getrapt en ging in discussie met de lokale marokkaan. Er ontstond een hele discussie met lichaamstaal die in Nederland bij de portier niet geaccepteerd zouden worden, en er leek maar geen eind aan tekomen. Hoe dit werd opgelost? Een rustige man stond op, haalde de twee ruziende mannen uit elkaar met een glimlach, gaf het busmannetje een kus op zn wang en duwde hem zachthandig de bus uit.

Asilah was het eerste stadje waar we voor het eerst 2 nachtjes geslapen hebben. Geloof me, dat was grotendeels te danken aan de warme douche die ze daar hadden. Takke wat is het koud hier. Ik heb alleen maar kleding voor de zon meegenomen, maar ik zit dit te typen met 8 laagjes over elkaar! In de medina van Asilah kan je zien dat dit een iets rijker stadje is dan wat we voorheen hebben gezien. Er worden luxere producten verkocht, zoals gedecoreerde kaarsen, parfum, kunst.. Ook de huizen zien er allemaal goed onderhouden uit, en geen plantje staat er suf hangend bij. We leven hier van de markt, we kopen er verse druiven, sinasappels, bananen, nootjes, olijven, maar ook verserdanverse avocado's en ga zo maar door. hmmm

Het volgende stadje was Meknes. Er hing dikke mist, of laag hangende wolken, hoe je het ook wilt noemen, en de reis duurde aardig lang. HEt landschap van Marokko lijkt een beetje op Frankrijk, met de heuvels, grote roofvogels en schapen op de hei. Je ziet af en toe een paard en wagen, of een vastgebonden ezel. Het lijkt alsof het een hele andere wereld is, daarbuiten de bus. Het leven van werken, carpe diem, en dingen aannemen zoals ze zijn. Het zijn mensen die weten wat ze zijn, en wat ze ook altijd zullen blijven. Bijzonder bijzonder. De weg voerde ons langs een lokale markt langs de weg. Er werden koeien, schapen, deuren, stoffen en andere dingen verhandeld. En weetje hoe ze de eieren vervoeren? In een kartonnen doos, laagje hooi, laagje eieren, laagje hooi... Het is zo leuk..

Omdat het in Meknes tijdloos regende, zijn we al snel weer doorgegaan naar Fes. De fransoos die we in Meknes zijn tegengekomen voorspelde: you WILL get lost in Fez. Zo, en dat hebben we ook gedaan. Zonder tourguide hebben we toch een heleboel gezien! De tanneries, een van de touristentrekkers van Fez, was ook wel erg mooi. Er word al eeuwen op deze manier leer gekleurd. Er lopen door de straatjes van Fez wel honderden muildieren die karren met dierenhuiden vervoerd. Bij de tanneries aangekomen, worden ze eerst op een natuurlijke manier gebleekt: In duivenschijt en koeienpis. Het stinkt er verschrikkelijk, naar rottend vlees, en dus naar schijt en pis. Vervolgens worden de huiden in gaten met indigo, of mint, of saffraan gegooit, waar ze zon 24 dagen in kunnen sudderen, om de kleur optenemen en aantenemen. Pff wat een beeld, mooi! maar jezus wat een stank haha

We hebben de hennasouk nog gezien (eigenlijk eenkleine rommelmarkt) en we hebben bij een klein stalletje gedroogde abrikozen, amandelen en rozijnen gekocht. Fes is eigenlijk heel erg leuk, ondanks dat het aantal touristen wat we om ons heen hebben met 10 is vermenigvuldigd. Het is wederom totaal niet zoals ik had verwacht. Ik blijf namelijk maar wachten op dat egyptische getrek een aandachtvragen. Maar mensen laten me met rust zodra ze doorhebben dat je niets wilt kopen. Mensen zijn aardig, oprecht, en bijna allemaal eerlijk. Zo zeggen ze, als ze weten dat dit je eerste keer in marokko is: Welcome my friend, met hun hand op hun hart

Parissh Parissh!!

De Thalys bracht mama en mij in 4 uur en 9 minuten in hartje Parijs. De stad van de liefde, het lekkere eten en de filosoferende studenten. Mijn frans is echt niet meer wat het was, dus laat ik het praten maar aan mama over. Het enige wat ik er met zekerheid uitkrijg is Merci, en ooievaar! In drie daagjes hebben mama en ik door parijs geslenterd, want we liepen niet, nee we slenterden. Ile de la Cite, Saint Germain, Quatre Latin, Les Tuillerien, Champs-Elysees, we've been there. En wat we dan deden? Koffie drinken, kletsen, foto's maken, uitgebreid lunchen, huisjes kijken. En het was goed!

Well hello Parish&Marokishh

Het is heerlijk om weer thuis te zijn! Echt super fijn om weer te fietsen, een boterham met pindakaas te eten of gewoon de honden uitlaten in de regen (dat soort dingen ga je waarderen als je dat niet hebt!)
Maar toch is er een beetje een kriebelend gevoel dat ik niet tot januari aan het reizen ben.

Vandaar dat ik er weer vandoor ga.

Ik vertrek dit weekend naar Parijs, met mijn mama, voor serious quality time met lekkere wijn en mooie winkels.. Na drie daagjes bourgondisch leven vertrek ik met het vliegtuig naar Tanger, Marokko, om mijn beste vriend op te zoeken..

Nee er zijn geen tijdschema's.

Ook geen verplichtingen.

We zien daar wel.

We hebben in gedachte om de koningssteden te gaan bezoeken, want dat blijkt zo mooi te zijn! En ik heb ooit iets gelezen over de hoogste berg in Noord Afrika, en dat het heel mooi is om die te beklimmen (want hij ishelemaal niet stijl, en zelfs IK kan het aan met mijn conditie). Ook staat marokko bekend om zn mooie golven natuurlijk. Dus wellicht nog een relax weekje op een surfboard langs de kust van dit afrikaanse land?

Dus nee, ik ben nog niet uitgereisd!