Hobbelende avonturen

Nu ik eindelijk gewent ben aan de arabische toetsenborden, is het een ramp om weer eens een westers toetsenbord te hebben. Ik druk constant de verkeerd letter in, dus vergeef me de fouten die wellicht zullen komen. we waren gebleven bij Fes!

We zijn, na een volle dag en nacht in Fes geweest te zijn, vertrokken naar Azrou. Van de omgeving hebben we errrrrg weinig gezien. Buiten regende het, er was mist alsof er nog nooit mist was geweest en dat resulteerde in zon 15 meter zicht. Doordat we steeds meer stegen en het verschil tussen buiten en binnen de bus steeds groter werd, besloegen de ramen, en toen was het echt onmogelijk om iets door de ruiten te zien! Ik had het allang opgegeven, toen Timo ineens zei: Fucking hell, kan het nog erger?! zitten we ineens in de dikke sneeuw!! Het is zelfs mogelijk om te skieen. in fucking marokko. waar ik had verwacht dat ik in bikini kon liggen..

Als we aankomen in Azrou sneeuwt het gelukkig niet meer zo hard, maar is het wel echt heel koud. We vinden met behulp van een marokkaanse jongen die in Duitsland had gestudeerd ons hotel Salame, waar we een kikakoude kamer hebben met bedden die zon 10 cm boven de grond hangen. kou zakt, warmte stijgt. lekker.
inmiddels rijden de bussen van Azrou nergens meer heen, want de wegen zijn dichtgesneeuwd. zit je daar.

Ziekenhuisbezoek in marokko is trouwens errug leuk. Pijn in je buik? bloeddruk word opgenomen met een apparaat uit de jaren dertig met een stetoscoop ertussen om te horen of het wel echt stroomt. Buik word wat in geknepen en geduwd. Vervolgens luisterd ie naar het borrelen en pruttelen van de darmen. Tong gecheckt. Nee. niets aan de hand! En ondertussen maar een pijn hebben..

We reizen veel met de eeuwig hobbelende bus. Het is best zel leuk om naar het leven op het busstation te kijken. Allemaal jongeren proberen geld te verdienen door producten zoals kleenex zakdoekjes, kauwgom, chocola etc. in de bus te verkopen. Ze verdienen zo ongeveer 5 euro per dag. Het leukste, vind ik, is als er een man zn tellsell verhaal in de bus komt houden. Gezicht op strak, alsof ie reclame aan het maken is, rattelt ie zon 10 minuten door over zijn product, in de hoop het aan het eind aan een paar buszittende te verkopen. Het is prachtig, zeker als er zon grote brede besnorde man eyeliner probeert te verkopen.

De weg naar Beni Mellal is magisch. Bijzondere taferelen vergezellen ons tijdens de hobbelige rit. We krijgen vergewichten van hevuels op zn lapjeskat, met zon die door kieren van de wolken probeerd door te schijnen. Rieviertjes die abrupt het landschap onderbreken en rode grond die het groen extra groen laten lijken. stijle paardjes brengen lokale mensen op eweltjes van A naar B, en zaslijnen naast eenvoudige huisjes laten de was in de zon drogen. heuvel na heuvel tot wo ver je ogen kunnen kijken zijn er dit soort taferelen.
Terwijl we doortuffen komen we langs dorpjes die lijken alsof ze zo uit het stof zijn opgezewen. Het lijken kleurloze en levenloze agglomeraties, maar als je goed kijkt, zijn er overal kleuren. het is de stof die het dof maakt. de zon begint te zakken, wat maakt dat het landschap elke 10 minuten veranderd. Het zachte licht en de stees groter wordende schaduzel maken het landschap tijdloos.Daar waar de zon achter de bergen is verdwenen, hangt nu een paars rood oranje gloed, en met dat aan mijn rechterkant, en complete darkness aan mijn linkerkant rijden we de laatste uurtjes door naar Beni Mellal.

We hebben B.Mellal gebruikt als tussenstop, de volgende ochtend vertrokken we namelijk naar Azilal. Voor het eerst vroeg opgestaan, om 9 uur, en met een busrit van 3 uur, worden we al snel op een prachtig uitzicht getrakteerd. We hebben een prachtig uitzicht over een vallei. Een uitgestrekte vlakte met her en der nederzettingen en agratrische grond strekt zon 300 kilometer voor ons uit. Het einde is haast niet te zien. Boven ons ligt een bezneeuwde bergtop, waar ik vrees dat we doorheen gaan. De bus ratelt en hobbelt monotoom door en om me heen zie ik allemaam geologisch geweld: geschuerd gesteente, lagen verschillende sedimenten maar ook weggesmoelde bomen met naakte wortels. De bus stopt zo nu en dan op plekken waar je niet verwacht dat er leven kan zijn. De bus brengt ons ook naar Barrage Bin el Ouidane, een groot stuwmeer wat meer dan 25 procent van de electriciteit in Marokko opwekt. Het is een prachtig meer!

Azilal, tja, daar weet ik niet zo goed wat ik daar over moet schrijven.

Weet
nieteens
wat
ik
ervan
moet
denken.

Op 30 november is Timo jarig, en ook al regent het, we proberen het wel te vieren. Na een ontbijtje op bed te hebben gehad, zijn we vertrokken naar Marakech. Met een bus hobbelend op vierkante wielen. In hotel CTM lieten we een knap staaltje afdingen zien. Wat met 250 DH per persoon begon voor een kamer zonder douche, eindigde op 50DH per persoon en met douche. Hah wir sind Hollandais!!
Voor ons hotel lag Place Djeema el Fna, wat ooook een World Herritage Site is. Het iseen een groot plein waar het bruist van leven. Het staat helemaal vol met eettentjes, slangenbezweerders die ik gelukkig niet heb gezien, sinasappelpersers en gedroogd fruit en noten verkopers. Er werden welfs gekookte schapenkoppen inclusief hersenen als delicatesse verkocht. Doordat een man bij zijn lokpraatje: YES WE CAN! zei, was Timo verkocht en dus zaten we bij tentje 23, in plaats van een van de 43 anderen. Het is hier dan weer retegoedkoop, terwijl het toch het dure marakech is. Na het eten maken we opnieuw een goeie deal met afdingen. Wederom wat begon op 120 DH voor 1 spiegeltje, eindigde op 50 DH voor 2. Hatsikiedeeej!

De bus naar het zanderige Zagora vertrekt al om half 9, en brengt ons in dik 8 uur in de buurt van de Sahara. Hoe de busrit was? hobbelend; en National Geographic achtig live. Daar heb ik wel een email versie van. Want om het nou constant over de busritten te hebben...! mail me er maar over.
In Zagora zijn we lui. En dat mag ook wel. 9 fucking uur in de bus gezeten, give me a break! We benuttigen ons ontbijt pas om half 1, IN HET ZONNETJE!!! dat zijn de eerste warme zonnestralen, in een jurkje, sinds Asilah. Pff alsof ik een warme knuffel van de zon kreeg! :D
Een man die we in de bus ontmoet hadden stopte met zn grote 4x4 Toyota GL ,of iets dergelijks, en vroeg of we het laatste stuk naar Mhamid wilde meerijden. Prima! Op dit moment is alles beter dan een hobbelende bus. Tijdens de rit merken we pas voor het eerst dat we dicht bij de woestijn zijn, door de grote duinen, en ook zeker wel de warmte. Misschien was de warmte niet echt typerend voor de woestijn, maar na 2 weken kou, regen, sneeuw en koude voeten, voelt zelfs de nederlandse zomer als hitte aan.

Toen we over de grote bergen heen waren, kregen we onze eerste echte blik over de Sahara. WAUW. wat een zand! Wel duizenden zandheuvels met her en der palmbomen lagen recht voor ons! Het dorpje, wat je trouwens uitspreekt als Mehamid, waarbij je de h een beetje inslikt, is gemaakt van zand, en lijkt alsof het ieder moment kan verdwijnen in een zandstorm. Het lijkt maar voor de helft echt! Al gelijk in het hotel regelen we wat kamelen voor de volgende dag, want dat woestijnavondtuur /zie vorige blogberichten/ van mij in India, moet toch echt overgedaan worden!

Voor de echte Sahara moet wel wat voorbereidingen gedaan worden natuurlijk. Geen avontuur in de Shara zonder tulband! Dus hup, wij het dorpje in om wat 1st class tulbanden te scoren. Haha en weetje waarmee we thuis komen? een tulband met meerdere gaten, en een volledig outfit a la locale voor Timo. Dat gaat op de fotooooo...

Hoe onze 2 dagen in de echte Sahara waren? Dat is een nieuwe blog waard.





Eerlijk gezegd is het al laat en moet ik opschieten. Maar ik wil in geuren en kleuren mn verhaal doen, dus jullie moeten nog eventjes wachten...

Salaaam!!

First time Morocco? Welcome my friend!

Wauw, ik word niet aangevallen. Ze raken me niet aan. En ze bedelen ook niet.

Marokko is wauw. Ik kan niet anders zeggen. Aangekomen in Tangiers (wat helemaal niet zon rotstad is als me wel was verteld) hebben we al snel de markt gevonden. En wat gebeurd er als Timo en ik op de markt rondlopen? Dan kopen we teveel fruit, olijven en brood, krijg je een katje op de vismarkt in je handen geduwd en eindig je de avond in een sjiek frans-marokkaans restaurant. Want owja, ze spreken frans hier!

Gelijk de volgende dag kwamen we aan in Tetouan. Een grauwe stad, waar we door een busstationmedewerker in de medina werden rondgeleid. Het ging net zoals in Varanasi, links rechts omhoog, omlaag, trapje schuin, afstapje laag. Pff. En de stad is lelijk. Waarom waren we ook alweer naar Tetouan gegaan? Daar kwamen we de volgende dag achter, toen we in de lonely planet lazen dat de medina een World Herritage Site was...

Eeehhmm.. :S

De bus naar Chefchouen vertrok al vroeg en voordat we het wisten zaten we op 1000 meter, verstopt tussen de bergen in een klein blauw stadje, met overal bomen, moskeen en mooie mensen! Het is echt een uiterst lief stadje, en vooral de whitewashed en blauwgeschilderde huisjes waren prachtig! We hebben bij kaarslicht gegeten, want de stroom deed het uiteraard niet.

De bus vertrok om half 3 uit Chefchouen en bracht ons in 4 uur via Tetouan in het havenstadje Larache. Het is niet een lief petit stadje aan het water, maar eerder iets groots, ongezelligs als je het mij vraagt. Het ontbijtje gehaald door Timo wat we aan de kust opaten maakte veel goed, enook de overenthousiaste bestelautochauffeur die COOOOOOOOOL op zn frans riep was goud waard!

In de bus naar Asilah gebeurde er iets wat ik vind dat Marokko goed omschrijft. De busmannetjes proberen altijd geld uit je te krijgen door een toeslag voor je bagage in het ruim te vragen. Dat kan varieeren van 5 Dirham (5 cent) tot 5 euro de man. Omdat Timo en ik dat niet wilde betalen, werd ie een beetje vervelend, ging ie aan mn schouder zitten. Maar hij werd tot de orde geroepen door andere lokale marokken, die iets zeiden als: laat die touristen toch alleen joh. Maar het busmannetje was nu op zn pik getrapt en ging in discussie met de lokale marokkaan. Er ontstond een hele discussie met lichaamstaal die in Nederland bij de portier niet geaccepteerd zouden worden, en er leek maar geen eind aan tekomen. Hoe dit werd opgelost? Een rustige man stond op, haalde de twee ruziende mannen uit elkaar met een glimlach, gaf het busmannetje een kus op zn wang en duwde hem zachthandig de bus uit.

Asilah was het eerste stadje waar we voor het eerst 2 nachtjes geslapen hebben. Geloof me, dat was grotendeels te danken aan de warme douche die ze daar hadden. Takke wat is het koud hier. Ik heb alleen maar kleding voor de zon meegenomen, maar ik zit dit te typen met 8 laagjes over elkaar! In de medina van Asilah kan je zien dat dit een iets rijker stadje is dan wat we voorheen hebben gezien. Er worden luxere producten verkocht, zoals gedecoreerde kaarsen, parfum, kunst.. Ook de huizen zien er allemaal goed onderhouden uit, en geen plantje staat er suf hangend bij. We leven hier van de markt, we kopen er verse druiven, sinasappels, bananen, nootjes, olijven, maar ook verserdanverse avocado's en ga zo maar door. hmmm

Het volgende stadje was Meknes. Er hing dikke mist, of laag hangende wolken, hoe je het ook wilt noemen, en de reis duurde aardig lang. HEt landschap van Marokko lijkt een beetje op Frankrijk, met de heuvels, grote roofvogels en schapen op de hei. Je ziet af en toe een paard en wagen, of een vastgebonden ezel. Het lijkt alsof het een hele andere wereld is, daarbuiten de bus. Het leven van werken, carpe diem, en dingen aannemen zoals ze zijn. Het zijn mensen die weten wat ze zijn, en wat ze ook altijd zullen blijven. Bijzonder bijzonder. De weg voerde ons langs een lokale markt langs de weg. Er werden koeien, schapen, deuren, stoffen en andere dingen verhandeld. En weetje hoe ze de eieren vervoeren? In een kartonnen doos, laagje hooi, laagje eieren, laagje hooi... Het is zo leuk..

Omdat het in Meknes tijdloos regende, zijn we al snel weer doorgegaan naar Fes. De fransoos die we in Meknes zijn tegengekomen voorspelde: you WILL get lost in Fez. Zo, en dat hebben we ook gedaan. Zonder tourguide hebben we toch een heleboel gezien! De tanneries, een van de touristentrekkers van Fez, was ook wel erg mooi. Er word al eeuwen op deze manier leer gekleurd. Er lopen door de straatjes van Fez wel honderden muildieren die karren met dierenhuiden vervoerd. Bij de tanneries aangekomen, worden ze eerst op een natuurlijke manier gebleekt: In duivenschijt en koeienpis. Het stinkt er verschrikkelijk, naar rottend vlees, en dus naar schijt en pis. Vervolgens worden de huiden in gaten met indigo, of mint, of saffraan gegooit, waar ze zon 24 dagen in kunnen sudderen, om de kleur optenemen en aantenemen. Pff wat een beeld, mooi! maar jezus wat een stank haha

We hebben de hennasouk nog gezien (eigenlijk eenkleine rommelmarkt) en we hebben bij een klein stalletje gedroogde abrikozen, amandelen en rozijnen gekocht. Fes is eigenlijk heel erg leuk, ondanks dat het aantal touristen wat we om ons heen hebben met 10 is vermenigvuldigd. Het is wederom totaal niet zoals ik had verwacht. Ik blijf namelijk maar wachten op dat egyptische getrek een aandachtvragen. Maar mensen laten me met rust zodra ze doorhebben dat je niets wilt kopen. Mensen zijn aardig, oprecht, en bijna allemaal eerlijk. Zo zeggen ze, als ze weten dat dit je eerste keer in marokko is: Welcome my friend, met hun hand op hun hart

Parissh Parissh!!

De Thalys bracht mama en mij in 4 uur en 9 minuten in hartje Parijs. De stad van de liefde, het lekkere eten en de filosoferende studenten. Mijn frans is echt niet meer wat het was, dus laat ik het praten maar aan mama over. Het enige wat ik er met zekerheid uitkrijg is Merci, en ooievaar! In drie daagjes hebben mama en ik door parijs geslenterd, want we liepen niet, nee we slenterden. Ile de la Cite, Saint Germain, Quatre Latin, Les Tuillerien, Champs-Elysees, we've been there. En wat we dan deden? Koffie drinken, kletsen, foto's maken, uitgebreid lunchen, huisjes kijken. En het was goed!

Well hello Parish&Marokishh

Het is heerlijk om weer thuis te zijn! Echt super fijn om weer te fietsen, een boterham met pindakaas te eten of gewoon de honden uitlaten in de regen (dat soort dingen ga je waarderen als je dat niet hebt!)
Maar toch is er een beetje een kriebelend gevoel dat ik niet tot januari aan het reizen ben.

Vandaar dat ik er weer vandoor ga.

Ik vertrek dit weekend naar Parijs, met mijn mama, voor serious quality time met lekkere wijn en mooie winkels.. Na drie daagjes bourgondisch leven vertrek ik met het vliegtuig naar Tanger, Marokko, om mijn beste vriend op te zoeken..

Nee er zijn geen tijdschema's.

Ook geen verplichtingen.

We zien daar wel.

We hebben in gedachte om de koningssteden te gaan bezoeken, want dat blijkt zo mooi te zijn! En ik heb ooit iets gelezen over de hoogste berg in Noord Afrika, en dat het heel mooi is om die te beklimmen (want hij ishelemaal niet stijl, en zelfs IK kan het aan met mijn conditie). Ook staat marokko bekend om zn mooie golven natuurlijk. Dus wellicht nog een relax weekje op een surfboard langs de kust van dit afrikaanse land?

Dus nee, ik ben nog niet uitgereisd!

Yes sister, fasted Indian helicopter straight to home

Yep, dat was m jongens. Ik kom naar huis! Ik vind India prachtig, wonderbaarlijk, kleurvol, chaotisch en gestoord. Het is zo mooi. Maar ik mis thuis. En ik mis mensen om me heen. Ik mis mijn veilige bedje, en de vertrouwde boterhammen met pindakaas. Ik kom naar thuus!

Maar eerst, nog een update van de laatste avonturen in India:

We waren gebleven in Jaisalmer, waar ik een kamelenrit ging maken. Ik had in de trein dus die engelse medicijnstudenten ontmoet, en samen met hen ging ik dus hobbelen op zon beest. Ze zijn prachtig, en fuck wat zijn ze groot! Ik had de grootste, en de snelste: Rocket! Hoe krijg ik het weer voor elkaar?
Het is heel oncomfortabel en zeker niet goed voor je als je niet zo lekker bent. De zon is heet, maar niet zo heet als ik verwacht had. Ik was helemaal ingepakt zoals een moorse bedoeine, inclusief tulband. Haha maar het was me toch iets te heet, dus gewoon met mn blote schouders in de felle zon. Toen we na zon dikke 6 uur hobbelen aangekomen waren in ons hotel Zandbak met kamers van 5000m2, hebben we genoten van de zonsondergang. Het is prachtig in de woestijn. Rustig, vredig, leeg. Ze zeggen dat je eigenlijk 40 dagen in de woestijn moet zijn, en dan bereik je een soort verlichting. Volgens mij als je 40 dagen in de woestijn bent geweest met al dat zand, dat je niet verlicht bent, maar je hersenen gewoon een beetje gekookt zijn. Tis maar een gok?
Ons bedje werd helemaal opgemaakt, en samen met torren boven mn hoofd, mieren in mn oor en zand tussen mn billen ben ik in slaap gevallen onder de duizenden sterren. Want dat hebben ze in hotel Zandbak. Openlucht kamers. Ow ow ow het was mooi.

Helaas heb ik de tweede dag van mijn tour niet kunnen genieten. Ik heb opnieuw een lekkere bacterie te pakken, en deze is gemeen. Ik ben met een emergency jeep van Mr. Desert opgehaald en afgedropt in een hotel. Ziek ziek, zweten, rillerig, aan de race, aan de kots, aan de koorts, aan alles wat je ziek zwak en misselijk maakt. Lekker, 1000 mg antibiotica derin. Onderdrukken die hap.

Nou en die ziekte gooide wel het roet in mn plannen. Ten eerste kon ik niet reizen, dus zat ik 'vast' in Jaisalmer. Het maakte ook dat ik besloot om naar huis te gaan. Ik ben eerst gaan uitzieken, en toch besloten nog naar Goa te gaan, om aan het strand te liggen, wat bij te komen, en even te relaxen. Voordat ik naar Goa zou vertrekken, wilde ik nog wel wat van Jaisalmer zien, want het mocht niet zo zijn dat ik er een week aanwezig was, maar het fort! van Jaisalmer nog nieteens gezien te hebben.

DUs ik op mijn eerste ' ik kan weer overeind komen zonder naar de wc te hoeven rennen' dag naar het fort. Het is een heel oud fort, nog uit de middeleeuwen, en helaas is het uit elkaar aan het vallen. Er zijn allemaal hotelletjes en winkels in het fort, en er wonen ook gewoon nog mensen, en door al het water gebruik, zakt dit fort gemaakt van zand eigenlijk gewoon een beetje uit elkaar. Maar daarom wil ik het juist graag zien, voordat het vergaan is! Het is echt een stad uit de middeleeuwen, met kleine straatjes, fruit verkopers, zandhuizen, gekleurde deuren. Het is precies zoals de eerste scene van Aladin (even in je kleine zusjes videokist kijken dus!). Het hele fort bestaat ook uit heel veel Haveli. Haveli is de architectuur van de huizen. Het is heel gedetailleerd, met veel bloemen, symbolen, diepte, relief. Het is heel mooi. Ik heb wat mooie fotos kunnen maken, ik ga ze snel oploaden!

Ik ben met de bus naar Ahmedabad gegaan. Dat was heel leuk, want ik had een single sleeper seat. In de bus kwam ik erachter dat ik dus werkelijkwaar een eigen bed had! Een soort hok waar als ik als ik schuin lag en mn hoofd wat introk, echtwaar languit kon liggen. 2 schuiframen en wat gordijnen sloot me af van de weg en van de binnenkant van de bus. Wat een situatie! het is een dikke 10 uur naar Ahmedabad, door de nacht. Ik kom daar dus om half 4 snachts aan, dodelijk moe, suf, en ik word in een tuktuk gesmeten, en voor dubbele prijs (zogenaamde nachtprijs. DAt bestaat nieteens in india!) word ik gedropt op het vliegveld. Zo. En nu 13 uur zitten tot ik vlieg.

Van de blauw/bruine stoelen heb ik toch maar een blauwe gekozen, want die zag er iets schoner uit. Ik weet zeker dat het geen verschil maakt, maar het oog wil ook wat. Ik heb werkelijk waar, met 5x opstaan, 13 uur stilletjes op mn stoel gezeten, zonder een krenk te geven. Alsof ik als straf stil moest zijn. En nee, ik heb niet geslapen. Dat kwam meer omdat het niet MOGELIJK was om te slapen, anders had ik het zeker gedaan.

Na een vlucht van 1,5 uur kwam ik savonds in Goa aan. Maar dan ben je er nog niet. 1,5 uur verder en 14 euro armer kom ik aan in Patnem, een verlaten strand, waar geen tourist komt. Ik wilde daar heen, omdat het rustig zou zijn. Ik heb een vermogen betaald voor een onzinnige kamer, maar na10 uur in de bus, 13 uur op het vliegveld, 1,5 uur vliegen en 1,5 uur in de auto maakt niets me uit. Ik wil naar bedd..!

De ochtend zag ik hoe prachtig het strand was, en heb ik een scootertje gehuurd om Palolem, het paradijs van elke hippie, eens te bekijken. Het is daar stukken drukker, en ook een stukg ezelliger. Ik loop wat over het strand en kies een strandhutje uit. 500 rupees per nacht. Mwah, dat is toch de helft van waar ik nu zit. en ik heb een toffe canadees uit Calgery naast me. Prima. Dus ik weer scooterend terug naar Patnem, spullen opgehaald, en teruggetuft naar Palolem. Zo. En nu genieten.

Het is vresleijk gezellig geweest met die canadees. Zijn naam is Phil, en hij rookt zoveel joints. Hij doet er eentje met zn ontbijt, na het ontbijt, na het zwemmen, tussendoor voor de lunch, na de lunch, voor het avond eten en zeker nog 2 voordat ie gaat slapen. Petje af. Haha zo extreem doe ik hem niet na. We hebben dolfijnen gezien, in het water gezwommen (fuck dat is warmer dan de warmste douche die ik in India heb gehad!) en gekayakt. Heerlijk. Echt genieten.

Ik zit nu weer in Delhi, ik ben vanochtend wakker geworden in Goa, vliegtuig genomen, en net mn tas in gepakt. Ik kom denk ik met 35 kilo terug. Hihi en ik vertrok met 14 :P Ik vlieg morgen ochtend om 10 uur, en om half 5 nederlandse tijd ben ik weer in ons kikkerlandje.

En ik heb er zo veel zin in.

Ali Baba en de 1001 uren in de trein

Oei oei lang lang geleden alweer.. Nepal ligt alweer ver achter me! Het olifanten wassen was prachtig, zie vooral de fotos! We zijn snel naar Kathmandu terug gegaan (wederom op het dak van de bus!) en daar hebben we wat sightseeing gedaan. Met een rickshaw heb ik de hele dag rondgetourd door Kathmandu (want deze keer had ik er tijd voor, en had ik geen lijpe bacterie ergens in mn systeem). We hadden bijzonder veel geluk, want deze dag bleek de verjaardag van god Hanuman te zijn. Veel mensen rond de tempels dus! Ik heb ook pashupatinath bezocht, een verbrandingsplaats. Dat was wel even heftig. Ik was net op tijd voor een verbranding, en heb die op 2 meter afstand kunnen bekijken. Zie ook de foto's (die nog gaan komen ;)). Ik wil snel weg uit Kathmandu, heb het hier nou wel gezien. Ik heb het zowiezo niet zo op steden. Ik heb daarom een busticket naar Varanasi gekocht.

Om 5 uur ging de wekker al, en na afscheid genomen te hebben van MAarten (waar ik toch zon week mee heb opgetrokken) is het gek om weer alleen te zijn. De busstand was even schrikken, want die was grooot en extreem onduidelijk. Dus ik liep er nogal verloren rond, maar ik heb me toch stand gehouden tussen alle grijpgrage mannetjes. De bus is vrij leeg, en het duurt dik twee uur voordat we uit Kathmandu zijn (dat is ook niet zo gek als de bus 2 rondjes rijd en 3 x omdraaid.. zonder reden?). Ik wilde graag op het dak (eens op het dak, altijd op het dak!), en na 2 keer vragen mocht ik.. Zat ik daar.. boven op het dak, helemaal alleen, als koninging met het paradijs voor haar voeten! Onderweg heb ik wilde apen gezien, en zijn we over grote heuvels gereden. Het uitzicht was prachtig. Uitgestrek, zo ver als het oog kon kijken (net zoals je naar de zee kijkt), alleen maar bomen en vlak land... wauw..!

Aangekomen (na 9 uur rijden) in wat ik dacht dat Sonauli was, en vechtende rickshaw riders mn tassen hadden veroverd, heb ik mijn ticket voor de volgende dag naar VAranasi geregeld. Een vriend van dat tour-ding heeft me vervolgens op een motor door de stad gecrossed, een hotel voor me gevonden, me mee uit eten genomen, en vervolgens meegenomen naar een lokaal festival. Het festival was net zoiets als parkpop, alleen werd er gedanst ipv muziek gemaakt. Het was leuk om alle lokale mensen te zien (allemaal jonge mensen!) en ik was werkelijk waar de enige tourist. Ik heb ook mn eerste bi-sexuele nepalees gezien! Al kon ik niet uitmaken wat het nou was.. vrouw of man?

De volgende dag was hectisch, ik moest naar de grens, eerst een vaarwel nepal stempel halen in nepal, toen over de grens naar India, mn bus vinden, toen weer terug naar Nepal, om mn nepalese geld om te wisselen in indiaas geld, toen weer terug over de grens naar India, om vervolgens de inmiddels verschoven bus weer te vinden, en toen weer terug naar de grens want ik moest nog een welkom-in-india stempel in mn paspoorst scoren.. pfff madness! toen dit allemaal geregeld was, voorin de bus op weg hobbelend naar VAranasi, zon 12 uur verder. Ik heb een duits meisje ontmoet, die ook naar VAranasi gaat, en we hebben besloten samen een hotel te vinden als we ooit in varanasi zouden aankomen. Dat deden we, uiteindelijk, en met zn tween hobbelend in een te kleine rickshaw, met 3 tassen en 2 rugzakken op weg naar ons hotel. WE wisten niet dat de rickshaw driver ons niet kon afzetten voor ons hotel, en dus werden we gedropt ergens in Varanasi. We moesten zelf onze weg door oud varanasi naar ons hotel vinden. Oud varanasi is een netwerk van kleine straatjes, zonder structuur, links rechts, omhoog omlaag, trappen, koeien, veel mensen en duizende shopjes, zonder richtingaanwijzers whatsoever, en haast geen licht. Ik weet niet hoe e het hebben gedaan, maar we hebben een hotel geovonden, en we zijn snel gaan slapen.

Het wakker vworden was een cadeautje: We wisten niet dat we een balkon hadden met uitzicht over de GAnges!! Nog schmering en koel hadden we een prachtige blik op deze rivier Er waren allemaal mensen druk bezig zich aan het wassen in het meest ranzigste water ooit. Maar jezus wat een mooi uitzicht! WE zagen iets groots drijven, toen we wat langer aan het genieten waren van het uitzicht, en na ingezoomd te hebben met mijncamera kwamen we erachtert dat het een drijven, half verbrand lichaam was. Je kon het gezicht, de armen en de buik gewoon nog zien, en dat dreef daar.. zwart geblakerd, met allemaal blaren op zn lichaam.

We hebben die ochtend, in de trend van dat verbrande lichaam, een bezoek gemaakt aan de Manikarnika gaht, een van de meest belangrijkste verbrandplaatsen in Varanasi. Er werd daar net een lichaam verbrand. Het isanders dan in Nepal, waar ze het lichaam bedekken. Hier licht het lichaam gewoon op een stapel hout, en kun je dus alles zien verbranden. Je ziet het gezicht steeds zwarter worden, schuim uit de mond komen, de ogen zien knappen van de warmte. Door de hitte trekken soms spieren samen, waardoor het lijk gaat 'bewegen'. Dan lift er ineens een been op, wat dan heel banaal met een stok terug in het vuur gedwuwd word. En de familie leden zitten er allemaal omheen, ongeinteresseerd hun tijd uit te zitten, met een sigaret in de hand, te kijken naar het leven eromheen. Het voelt zo respectloos, zo banaal, zo totaal niet zoals ik wil sterven. Ja, het is echt heel gek.

We zijn die dag gaan rondtouren in Varanasi, maar er was niet zo veel aan. Varanasi is volgens mij vooral leuk als je de gaths heb gezien, en silk wilt kopen. Nou dat laatste willen wij neit, en dan blijft er alleen een drukke, vieze, stinkende stad over met teveel toeters en bellen (letterlijk). We hebben een treinticket naar Delhi gekocht voor de volgende dag, en savonds hebben we een bootje over de ganges rivier genomen. We hebben weer geluk, want die dag was het de dag van de getrouwde man en vrouw. Langs de 'kust' van de rivier waren dus allemaal ceremonies, en veel muziek en dans. Heel gaaf! Je kan hier ook lotus kaarsjes kopen, die je kan branden en los kan laten op de rivier. Het was een prachtig aanzicht, al die drijvende kaarsjes, in de nacht.. Ik heb ook wat kaarsjes gebrand, het was erg bijzonder!

Ons ontbijt op onze laatste dag was in de German backery, waar ze zowaar lokaal gemaakte Gouda hadden! We zijn los van elkaar (mareike en ik) de stad ingegaan, ik voor een massage (want oef mn rug doet pijn!) en zij om wat dingetjes te regelen. Onze trein vertrek al om 3:45, en daarom is het maar een kort dagje.Het station is een drukte van jewelste, en het is niet zo fijn om dar te zitten als je dik 2 uur vertraging hebt. We zijn echt een soort bezeienswaardigheid. Mensen vormen hier een rondje om je heen, bekijken je van top tot teen, bespreken dat vervolgens met elkaar, om je vervolgens nog eens grondig te bekijken.. Het is erg vermoeiend! Het is wel geweldig om tussen al die lokale mensen te zijn. En dan die massieve stalen monsters die om de zoveel tijd binnen komen stormen. Ze zijn echt gigantisch, 600 meter, maar er zitten ook een paar bullebakken van 1200 meter tussen.. doe dat maar eens na. Toen onze trein aankwam, as het heel leuk, maar ook best schrokkend om allemaal mensen uit de trein te zien hangen.. moeten wij daar tussen zitten??

In de trein was het, ondanks onze eerste indruk, geweldig. Wat we dachten dat het coupe's zouden zijn, waren opgeklapte bedden, 3 boven elkaar, waar we ons de komende 12 uur op moeten vermaken. De trein zit echt stuffed, er het zijn vooral indiers. We zitten 3AC, derde klas met airconditionig dus. Het is echt luxe, ik had het veel erger verwacht! De nacht was niet erg comfortabel. Het bed schud, en omdat ik te lang ben steken mn voeten aan de onderkant uit. Omdat te beperken, en om ervoor te zorgen dat mijn voeten er niet afgeschuurd worden door langslopende mensen met koffers, schuif ik helemaal naar boven, en stoot ik dus constand mn hoofd tegen de muur, als de trein aan het hobbelen is.. Maar we zijn wel al bijna in Delhi.. zon dikke 1000 kilometer van Varanasi vandaan..

Ik wil niet nog langer in Delhi blijven, dus ik heb gelijk bij aankomst een nieuw ticket gekocht.. naar de woestijn, de kamelen en de hitte.. Jaisalmer! Mijn trein vertrek al 6 uur na aankomst uit Varanasi, en gaat me in 20 uur in de woestijn brengen.. pff net genoeg tijd dus om niet te lang in Delhi te blijven.. Na wat inkopen gedan te hebben (appels, bananen, water, wat mueslibars..) en de laatste nodige souvenirs (voor zover ik die nog niet had) ben ik vervolgens weer in mn eentje op de trein gestapt. Mareike vertrekt van Delhi met het vliegtuig naar het Zuiden. Dus ik ben weer op mn uppie. Ik heb een lange rit voor de boeg, en heb daarom weer een mooi assortiment aan boeken bij me.

De man bij het raam snurkt als een malle, en daarom heb ik maar weinig geslapen. Ja ik weet het, ik heb oordopjes bij me, maar zelfs met die in mn oor tetterd zn nachtorkest gewoon door.. Als ik wakker word, is de trein voor de helft (of meer) geleegd, en controleer ik toch een beetje angstig of mn met kabelslot vastgeketende tas nog op zn plek ligt.. you never know.

Uiteraard was ie er nog, en met inmiddels 2 engelse doktors in opleiding voor me, tuffen we de laatste 8 uur door naar Jaisalmer. De trein word steeds leger, en ik krijg steeds een gekker gevoel in mn buik.. waar ga ik in godsnaam heen? Het uitzicht is inmiddels drastisch veranderd. Nee geen asfalt meer, nee geen elektriciteitsdraden. Maar hallo zand, hallo hitte en hallo verdorde struiken. Ik hang uit de rijdende trein, met mn gezicht in de hitte, om gezandstraalt te worden en een mooie coupe de zand te krijgen. Natuurlijk heb ik ook zon bekende ik-fotografeer-de-trein-in-een-bocht-foto!

Na dik een half uur stil gestaan te hebben, rollen we eindelijk het station van Jaisalmer binnen. Het is echt de woestijn.. echt. Ik moet denken aan Ali Baba en de 70 rovers als ik uit het station stap en al die rickshaw drivers zie.. daar gaan we weer. Omringt door wel 8 mensen die precies weten waar ik heen moet gaan, en aan mn tas trekken en zeggen dat Hotel A van meneer met de snor vol zit, en dat guesthouse B gesloten is door een failure in het watersysteem. Ik moet vooral meegaan naar HUN hotel, want DAT is toch een luxe.. pfff tief op. Ik weet waar ik heen wil. Naar het golden City hotel. En daar ga ik ook heen ook.

Wauw en wat ben ik blij als ik daar ben aangekomen. Ik heb een prachtige kamer, klein maar fijn, geplaveid met marmer en een riante douchekop! en het allermooiste: een zwembad!! En dat voor 4 euro per nacht. HEt is prachtig. Ik heb vanuit mijn raam uitzicht op het Jaisalmer fort, wat ik snel wil bezoeken, en het dakterras van het hotel heeft een restaurant wat lekker en goedkoop is. Ik voel me echt Jasmine in het land van Aladin. Ik kan niet wachten op het moment dat ik op een kameel zit, 2 dagen door de woestijn tour, en slaap in de schaduw van een enorme sanddune, onder de miljoenen sterren van de nacht..

Dieren in de tuin van Sauraha

Pokhara ligt alweer een aantal dagen achter me, maar het was er heerlijk. Ik heb nog een fiets gehuurd, waarmee ik een stuk uit de stad ben gefietst. Het was echt snoeiheet, daarom was ik ook een fietsende sproeier, maar het was wel erg vet. Ik begin inmiddels een beetje geergerd te raken van mn kamer, want het is niet bepaald schoon. Mn badkamer is letterlijk een begraafplaats. Alle dode mieren worden door de levende mieren hier in mijn badkamer zo over het randje gegooit, zodat als je er niets aan doet, de hele badkamervloer binnen no-time pik zwart is. En dan kan ik dat schoonmaken ja.

Het weer is natuurlijk prachtig hier, stralende zon, en de laatste twee dagen dat ik er was savonds een monsoon regen (al is de monsoon tijd allang over). Dan zie je echt die donkere wolken tussen de bergen aankomen, word het eerst windstil, en vervolgens vliegt er vanalles om je oren. En dan begint het echte spectakel.. regen, bliksem, en de onvermijdelijke donder. Zoo mooi!! al die flitsen en dan al die verschillende kleuren donkere wolken.. geeft wel een kick, om dat vanaf je balkonnetje buiten op je kussentje bij kaarslicht te bekijken..






7 oktober was het zover, ik ging met de kippenbus naar Chitwan national park. om 5 uur ging de wekker (want ik moest nog inpakken zucht) en om kwart voor 6 stond ik al voor de German Backery om daar mijn zorgvuldig ingepakte tonijnsandwich te scoren (die zijn echt goddelijk lekker!) om half 7 stond ik dan bezakt en bepakt netjes op het busstation buiten Pokhara. Mn tas werd op het dak gegooit alsof het niets was, en na mijn stoel gechecked te hebben, redde engel Maarten uit Rotterdam me door op het dak te gaan zitten.



WAUUSSS!!! 5 uur lang op het dak van de bus!



Na de te gekke busrit waren we aangekomen in Sauraha, ergens in de jungle, met lemen huisjes, veel rijst, graan, kippen, koeien, schapen, geiten en ander gespuis. We zochten naar een cottage naast de rivier, maar dat zat helaas vol, dus hebben we maar hals overkop besloten om in het park, tussen de tijgers, neushoorns, dodelijk aggressieve beren en zwijnen te slapen, in een toren. Dus zweterig, plakkerig en moe hebben we dat maar gedaan en binnen 2 uur vertrokken we alweer met de jeep de jungle in.





De weg erheen was wederom prachtig, met kikkergroene rijstvelden, veel mooie lokale mensen en mooie bomen. Op de weg naar, wamen we door een echt authentiek dorpje waar echt echt haast nooit touristen kwamen. Al die kindertjes die dan op je af rennen, en je huid willen en aanraken. Echt zo bijzonder. Ik had op een gegeven moment aan elke vinger wel een ind! We zijn in de avond weer terug gegaan, om daar Daal Baath te eten . Het. Was. Zo. Bijzonder. Bij de lokalen thuis, op de veranda traditioneel met de rechterhand gegeten, en gekeken naar jong en oud wat daar aan het gokken was, met luid gejoel.






Hand in hand met een jongetje wat me heel erg aan kleine olivier deed denken zijn we in zon huisje geweest. Het bestaat uit bamboe, riet en een mensgel van poep (koe, paard, buffel, olifant, maakt niet uit) en modder. Het was prachtig. Onze chauffeur dronk steeds meer roxie (een lokaal extreem sterk alcoholisch drankje) en we waren toch wel blij om weer veilig in onze toren ergens in de jungle te zitten..












De geluiden van de nacht waren super, veel insecten, in de verte soms wat geknor van een voor ons onbekend beest, en dan de sterren, en de maan.. prachtig.. De wekker ging al om 5 uur, en om 6 uur hobbelde maarten en ik weer terug naar Sauraha, want we hebben een drukke dag vandaag:








Kano tripje tussen de marh muggers (krokodillen) en vervolgens op de voet de jungle in, om hopelijk (misschien toch liever niet?) oog in oog te komen staan met een wilde neushoorn, of tijger, als we geluk hebben. We zagen al bij het instappen in ons uit-een-boom-gesneden-bootje een krokodil van zon 3 meter, en binnen 15 min zagen we in de verte al een neushoorn. We waren te ver weg om te zien hoe groot ie was, maar des al niettemin gingen we aan land om het beest te achtervolgen.

ja echt.


dus wij het hoge gras in, wat trouwens tot best ver boven mn hoofd komt,en waar je nauwelijks een meter vooruit kon kijken, op zoek naar het massieve geval. De guide ging het gras in, en wij stonden te wachten tot de guide terug kwam. En dan hoor je ineens zon gebrom, nog geen 15 meter van je vandaan. Wauw dat is spannend! We hebben gelukkig niet verder gezocht, want voor je het weet staat ie voor je neus, en een neushoorn is niet zo lief. Dus we zijn gelukkig weer in ons uit-een-boom-gesneden-bootje gestapt en nog een stukje verder gevaren.

We gingen aan land, ergens langs de jungle-rand, en dus gingen we nu echt de wilde jungle in. We kregen nog een kleine uitleg:
tijger: bij elkaar, oogcontact maken en heel erg bang zijn,
neushoorn: zigzaggend rennen, achter een boom staan, geluid maken, heel erg bang zijn
zwarte beer: groepje vormen, klein maken, gezicht en ogen beschermen, geluid maken, en vrezen voor je leven
owja, daarnaast hebben we ook nog andere enge beesten, zoals bloedzuigers, kikkers, apen, luipaarden, hyena's, spinnen, slangen (o.a. de altijd fijne cobra's) en andere giftige insecten.
Dusss..
Ik op mijn allstars en sokken tot aan mn knieen en mn hart in mn keel de jungle in...

Na de eerste bloedzuigers te hebben overleefd, begon ik na een uurtje de lol er een beetje van in te zien. De bomen waren prachtig, net zoals de bloemen, en de geluiden waren bijna mediterend. We hebben een tijgerprint, neushoorn print,luipaardprint, en een zwarte beren print gezien, olifantenpoep gevonden en herten gehoord. Maar helaas, geen neushoorn of tijger. Na weet ik hoeveel uur gelopen te hebben bracht een boomstambootje ons naar de overkant, en konden we gelukkig fijn uitrusten van zon zware, hete, plakkerige, bijzondere dag!


Ons huisje waar we slapen staat in Ghatgain, een klein dorpje ergens aan de rivier. Doordat ik migraine heb gekregen, hebben we besloten niet nog een dag het park in te gaan. Ik iniedergeval. Maarten is nog wel even gegaan, maar niet het programma wat we aanvankelijk hadden bedacht.

De volgende ochtend zijn we op ons eigen houtje weer terug naar Sauraha gegaan. Om 6 uur ontbijt (WEER zo vroeg!) en toen bepakt en bezakt op weg naar de kippenbus. Het was een wandeling van 20 min, door de dorpjes heen, en iedereen was al wakker! We zijn uitgenodigd door een man om even binnen te komen, en daar hebben we een tikka gekregen (rijst in rode verf, op je hoofd geplakt), en een soort warme geitenmelk denk ik? Het is echt onbeleefd om het niet op te drinken, maar gadver wat was dat vies en jezus, wie weet hoe ziek ik hier wel niet van ga worden?
De bus was overvol, de mensen hingen uit de ramen, dus hoppa, wederom op het dak!! We moesten eerst 1,5 uur omhoog naar Nagargat (ofzo) om daar de volgende kippenbus naar Tadi (ofzo) te nemen, om daar met paard en wagen de laatste 7km af te leggen. Ha en het was leuk! Ook bij de tweede bus op het dak gezeten. In Sauraha aangekomen te zijn, hebben we na wat rondneuzelen nu een prima kamer, met eigen badkamer voor 400 rupees per nacht. 2 euro per persoon dus. Na een lekkere koude douche waren we alweer op pad, want, we gaan opnieuw de jungle in.

OP een olifant!

Die beesten zijn echt prachtig, en groot, en ze voelen warm aan, terwijl de huid hard en zacht tegelijk is! Het is vreselijk hobbelig en absoluut niet comfortable in zon bakje op zn rug, maar het was het zeker waard.

Ik heb lekker een wilde neushoorn gezien, MET baby :D Ze stonden daar lekker niets te doen, wat gras te eten, terwijl er zon 16 touristen op de rug van een olifant omheen foto aan het maken waren. Dus het is wel touristisch, maar op de rug van een olifant maakt dat niet zoveel uit! In de jungle deed de olifant als het werk. Hij liep voornamelijk, uiteraard, maar hij brak ook takken af als die ons uit het bakje zou slaan, en als er iets van de olifant viel, pakte hij het gewoon op met zn slurf! Het was echt heel bijzonder.
Je kan hier ook olifanten wassen, dat gaan we waarschijnlijk morgen doen.. leuk leuk!!